Kendimi beğenmiyorum özgüvenim yok ve okb var

Merhaba sevgili danışan,

Sorunuzu okurken, hislerinizi ve düşüncelerinizi anlayabilmek için özen gösterdim. Bazen gerçekten de çok fazla düşünceyle karşı karşıya olmak insana ne yapacağını şaşırtıyor.

Zihninizde birçok düşünceyle baş başa kaldığınızda hangisinin size ait olduğunu, hangisinin sadece o anki ruh halinin sesi olduğunu anlamakta zorlanabilirsiniz. Bu zorlanma da size kaygılar, endişeler yaşatabiliyor. Bu duygular aslında oldukça doğaldır. Kaygılı bir ruh hali, beraberinde kaygılı düşünceleri de getirebilir. Bu yüzden de zihniniz, yaşayacağınızı düşündüğü senaryolara hazırlıklı olmak isteyebilir. “Kafamda kuruyorum” demeniz, belki de tam olarak bu sebepten kaynaklanıyor olabilir.

Bir şeyleri defalarca denemişsiniz, yardım aramışsınız, ilaçlar kullanmış, çabalamışsınız. Şu an hâlâ bu duyguların içinde kaybolmuş gibi hissetmeniz elbette ki yorucu, hatta zaman zaman umutsuzluk yaratıcı olabilir.

Ama tüm bu yaşadıklarınız arasında çok kıymetli bir şey var: İfade etmeye devam ediyorsunuz. Bu, içinizde hâlâ bir yerin iyileşmeye, duyulmaya, anlaşılmaya ihtiyaç duyduğunu ve bunun için çabaladığını gösteriyor.

Sorunuzda, iç sesinizin size söylediği “Sen çirkinsin, seni kim ne yapsın…” gibi cümleleri düşünelim. Bu sözleri bir başkasından duysaydınız, sizi ne kadar incitebileceğini bir düşünelim. Bazen kendimizi kırma pahasına bile olsa o ses zihnimizde yankılanır. Ancak o ses, sizi yargılamak istediği için değil; belki de zamanla duymaya alıştığınız için ya da sizi bir şekilde tetikleyip harekete geçirmeyi hedeflediği için böyle konuşuyor olabilir.

Ama unutmamak gerekir ki: O ses her zaman haklı olmak zorunda değil. Sadece tanıdık ve sürekli tekrarlandığı için sesi güçlü geliyor.

Bazen dışarıda mutlu görünen insanlar olduğunda, onların hayatlarının eksiksiz olduğunu düşünebiliyoruz. Oysa herkesin içinde zaman zaman yalnızlık, kırgınlık, yetersizlik hisleri olur. Aradaki fark, bu duyguları nasıl taşıdığımız ve kendimize nasıl yaklaştığımızla ilgilidir.

Düşüncelerimizi anlayamamak, ne hissettiğimizi bilememek; OKB, sosyal fobi, anksiyete ve depresyon gibi durumlara zemin hazırlayabilir. Onları tanıyabilmeniz için öncelikle kendinize derin bir nefes alma izni verebilirsiniz. O nefesle birlikte, kötü düşünceleriniz olsa da bunun sizi kötü bir insan yapmadığını hatırlamak önemli olabilir.

Belki de bu sürecin anahtar kelimesi, şefkat olabilir. Kendinize şefkatle yaklaşarak bazı soruları sorabilirsiniz: “Ben bu kadar kötü hissettiğimde, nasıl bir cümle duymaya ihtiyacım var?” Belki de bu sorunun cevabı, içinizde gizli kalmış bir kucaklaşmanın, bir anlayışın kapısını aralayabilir.

İyileşme bazen bir anda olur, bazen de küçük küçük adımlarla başlar. Bazen yalnızca bir sabah kalkıp pencereyi açmak, bir gün dışarı çıkmak, minik bir gülümsemeye izin vermek bile bir adımdır.

Gün içinde olumlu duyguları, olayları bir kağıda yazmak. Sonrasında yazdıklarınızı okumak, hislerinizle başa çıkabilmek için bir motivasyon olabilir.

Düşünceler çoğalabilir sevgili danışan, yol zaman zaman uzun ve yorucu gelebilir. Ancak bazen sadece anlamaya çalışmak bile, nasıl anlayacağımızı bize öğretebilir.

Bu süreçte atabileceğiniz adımları ve tekrarlayan duyguları yazabilirsiniz. Deneyimlerinizi okumak, üzerine konuşmak, sorularınızı detaylandırmak ve işe yarayan yöntemleri bulmanıza yardımcı olabilmek adına her zaman burada olacağım...

Sevgilerle...