Kendimi boşlukta hissediyorum?

Merhaba Sevgili Danışan,

Benimle paylaştıklarınızı okurken o "sanaldaki çocuk bile gerçek hayattan bana daha güzel ve motive edici geliyor" cümleniz gerçekten kalbime dokundu. İnsan bazen, özellikle de yeni ve biraz da ürkütücü bir başlangıcın eşiğindeyken, özlediği, sığınacak bir liman gibi gördüğü birine ya da bir bağlanma hissine sıkı sıkıya tutunabiliyor. İzmir'e gitme hazırlığı, kardeşinizin oradaki sosyal çevresi... Bütün bu değişimler sizde bir boşluk ve sanki ayaklarınızın altından kayan bir zemin hissi yaratmış, öyle değil mi? Belki de şu anda eski, alıştığınız bir desteğe, o tanıdık güven duygusuna daha çok ihtiyaç duyuyorsunuz bu yüzden.

Birlikte konuştuğunuz, içinizi döktüğünüz kişinin sizi anladığını, sevdiğini ve desteklediğini hissetmek gerçekten çok değerli ve bu konudaki hislerinizi asla küçümsemek gibi bir niyetim yok. 🌱 Özellikle uzun süreli yalnızlık ya da gerçek hayatta derin bağlar kuramamış olmak, bağlanma ihtiyacını çok daha hassas ve yoğun bir şekilde hissetmenize neden olabilir. Bu sadece romantik bir bağ arayışı değil, birinin "varlığına" tutunmak bile insana umut ve motivasyon verebilir. Belki de geçmişte kendinizi zaman zaman eksik ya da yetersiz hissettiniz... Belki bu duyguları kimseye belli etmediniz, çevrenizdekilerle paylaşmadınız. Ama yazdıklarınıza baktığımda, şu an yaşadığınız o "yabancılık" hissinin sizi oldukça kırılganlaştırdığını seziyorum.

İzmir'e gittiğinizde karşılaşacağınız o yeni ortam, kardeşinizle aranızdaki farklılıklar, onun sahip olduğu sosyal çevre... Bunlar, istemeden de olsa içinizde bir kıyaslama sürecini başlatmış olabilir. Sanki kalbinizin bir köşesinde o "ait olma" hissine siz de ulaşmak istiyorsunuz gibi geldi bana. Şu anda hissettiğiniz o eksiklik duygusuyla, belki de sanaldaki o kişiye daha fazla sığınıyorsunuz. Çünkü orada -her ne kadar henüz gerçek hayata tam olarak taşınmamış olsa da- bir "kendiniz olabildiğiniz", yargılanmadan anlaşıldığınızı hissettiğiniz bir alan var.

Dışarıdan bakıldığında sanal ilişkiler bazen küçümsenebiliyor ama işin duygusal boyutu hiç de öyle yüzeysel değil. İnsan, kendi hayatında o boşluğu nerede doldurabiliyorsa, orada daha anlamlı bir bağ hissedebilir. Belki de şöyle düşünebilirsiniz: Orada size sunulan o "kendilik alanı", gerçek hayatta da yaratılabilir mi? Yani, İzmir'e gittiğinizde, yavaş yavaş kendi küçük sosyal çevrenizi oluşturmak, ilgi duyduğunuz bir kursa yazılmak, kardeşinizin arkadaşlarıyla zorlamadan, küçük küçük etkileşimlerde bulunmak... Bu tür adımlar, başlangıçta size biraz zor gelse de o "yabancı" hissettiğiniz boşluktan sizi uzaklaştırmaya başlayabilir.

Küçük bir öneri olarak, kendinizi içsel olarak güvende hissettiğiniz anları yazmak size iyi gelebilir. Mesela "En son ne zaman kendimi gerçekten ait hissetmiştim?" diye sorun kendinize ve aklınıza ilk gelen anıyı yazın. Sonra o anda ortamda neler vardı, kimler vardı, neler hissettiniz... Birkaç gün boyunca bu egzersizi tekrarlayabilirsiniz. Bu sayede hangi koşullarda kendinizi daha güçlü ve iyi hissettiğinizi keşfedebilirsiniz.

İnsanın "gerçek hayata sığamadığında" kendisine bir alan yaratabildiği, kendini önemli ve değerli bulabildiği ilişkiler mutlaka olur; bazen bunlar fizikseldir, bazen dijital... Bu his asla küçümsenecek bir şey değil. Ama belki de bu hissin bir kısmını kendi içinizde de keşfetmeye başladıkça, diğer ilişkileriniz de zamanla güçlenecektir. Lütfen kendinize küçük adımlar atma izni verin, olur mu? Bir gün belki kendinizle ilgili daha başka şeyler de paylaşırsınız burada; devam etmek, anlatmak isterseniz ben her zaman buradayım. 😊

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Psikolog

Ayşe Tuba Aksakallı