Kendimi ifade etmek, birisinin hoşuma gitmeyen davranışını ona söylemek bana çok zor geliyor..

Merhaba sevgili danışan,

Bir şeyi açıkça söylemenin bu kadar zor gelmesi çoğu zaman konuşma isteksizliğinden değil, içeride aynı anda çok fazla şeyin yaşanmasından kaynaklanır. Kırıldığını, üzüldüğünü ya da rahatsız olduğunu dile getirmek gerektiğinde zihin hızlanır, beden gerilir ve kelimeler sanki boğazda düğümlenir. Aslında ne söyleyeceğini bilmekle söyleyebilmek arasında görünmeyen bir duvar vardır. O duvar, “yanlış anlaşılabilirim”, “karşımdaki kırılır”, “abartıyor sanılırım” gibi düşüncelerle beslenir. Bu düşünceler yüksek sesle dile gelmez ama bedeni durdurur.

Söylenmeyen her duygu içeride birikir. İlk başta sessiz kalmak daha güvenli gibi hissettirse de, sorun çözülmedikçe içten içe bir öfke büyür. Bu öfke, aslında karşıdakine değil, kendini koruyamamanın verdiği yorgunluğa yönelir. “Bunu baştan söyleseydim her şey daha kolay olurdu” düşüncesi de genellikle iş işten geçtikten sonra gelir. Böylece kişi hem anlaşılmadığını hisseder hem de kendine kızar.

İnsanların zihni okuyamayacağını bilmekle buna göre davranabilmek aynı şey değildir. Mantık düzeyinde “söylemezsem anlaşılmam” bilgisi vardır ama duygusal düzeyde susmak daha tanıdık ve daha az riskli gelir. Yüz yüze iletişimde zorlanıp, tanımadığı insanlara yazarken daha rahat hissetmek de bu yüzden olur. Yazıda durup düşünme, kelimeleri seçme ve anında bir tepkiyle karşılaşmama güveni vardır. Günlük hayatta ise o anın ağırlığı, ses tonu, mimikler ve karşı tarafın tepkisi bir araya gelince yük fazla hissedilir.

Zamanla ilişkileri yorar çünkü kişi sürekli kendinden verir, sınırlarını koruyamaz ve sonunda tükenmiş hisseder. Sessizlik dışarıdan sakinlik gibi görünse de içeride sürekli bir mücadele vardır. Asıl zorlayan şey konuşamamak değil; konuşamamanın bedelini sürekli içten ödemektir.

Döngü değiştirilebilir bir şeydir. Çünkü sorun duyguların olmaması değil, o duygulara alan açacak güvenli yolların henüz oluşmamış olmasıdır. Küçük, kontrollü ve adım adım ilerleyen ifade denemeleriyle zihin, “söylersem her şey kötü olur” inancını yavaş yavaş gevşetebilir. Kendini ifade etmek bağırmak, tartışmak ya da karşı tarafı incitmek değildir; çoğu zaman sadece “bu bana iyi gelmedi” demek kadar sade bir yerdedir. Bu sade yer keşfedildikçe, içte biriken yük hafifler ve ilişkiler daha az yıpratıcı hale gelir.