Kendimi neden bu kadar düşürdüm?

Merhabalar,

İçinizde ne çok şey birikmiş, neredeyse her kelimenizi okurken arkasındaki karmaşık duyguyu hissetmemek mümkün değil. Sanki hem öfkeli, hem üzgün, hem de biraz yorgun gibisiniz… İlişkiler böyle bittiğinde insan kendine çok yüklenebiliyor; geçmişte “acaba şunu yapmasaydım, ya da bunu yapsaydım” gibi sorular zihni bir döngüye sokabiliyor.

Telefonda karşı tarafın sesini yükseltmesi, sizi küçümseyen ifadelerle yaklaşması, bunlar kolay kolay sineye çekilecek şeyler değil. Hatta kendinizi ifade edecek enerjiyi bulamamak… Belki şaşkınlık, belki de bir tür “kaybetmemek için susmak” refleksi. Bazen insanlar incindiklerinde, bir yanıyla kendilerini anlatmak isterler, diğer yanları ise karşısındakiyle kavga etmektense sessiz kalmayı seçer. Kim bilir, belki de o an öyle cevap verememek, sizi koruyan bir yanıydı ruhunuzun.

Bütün bu yaşananlardan sonra, içinize döndüğünüzde “ben değersiz miyim?”, “neden böyle oldu?” gibi sorular dolaşmaya başlamış gibi… Kendinizi aşağılamak, yok saymak… Eminim kolay olmamıştır, özellikle de kendi değerinizin farkında olan biriyseniz. Dışarıdan bakan biri “Ya hiç takılma, biter geçer.” diyebilir ama, o içimdeki boşluk, kırgınlık öyle kolay kapanmıyor.

Ona “artık adını anmayacağım, fotoğrafları da siliyorum” demişsiniz. Bazen bu bir kapanış ritüeli olur; bazen de bir şeylerin hâlâ bitmediğine işaret. Bunu düşünmek ve hissetmek çok insanca, hele de kopmak bu kadar çetrefilliyken… Fotoğraf ve videoları silmek elbet bir sembolik anlam taşıyor; bazen yeter, bazen yetmez—bunu zaman gösterir.

Ex’iniz Furkan’la mecburiyetten buluşmanızın altında birçok sebep olabilir ama bunun yanlış anlaşılmaya sebep olması sizi haksızca yargılanmış hissettirmiş belli ki. Bir insanı hemen yargılamak çok kolaydır; anlamaya çalışmak ise çaba ister. Onun “aldatıldım” gibi bir noktaya çekmesi, gerçekte yaşadıklarınızı gölgede bırakıyor gibi… Bu da sizi ayrıca yıpratmış olabilir.

Saçınızı siyaha boyamanız ise epey güçlü bir mesaj gibi geldi bana. Kendi üzerinizde bir değişiklik yaratmak, kendinizi yeniden inşa etmek istediğinizi hissettim. Bazen küçük görünen bu değişiklikler içerideki fırtınayla başa çıkmanın bir yolu gibi olur, öyle değil mi?

Unutmak… Aslında tam da burada durup “Neden unutmak istiyorum? Daha doğrusu neyi unutmak istiyorum?” diye sorabilir insan kendine. Yaşanılan duyguları kabullenmekle hafiflemek mümkün olabilir. Biraz kendinize alan açmak, bu sürecin aceleye gelmemesini sağlamak iyi gelebilir. Belki size ilk adım olarak şunları önerebilirim: Bir deftere duygularınızı, pişmanlıklarınızı, öfkenizi ve kırgınlıklarınızı açıkça yazın. Yazdıkça hafiflediğinizi hissedebilir, bazen de yeni bir bakış açısı yakalayabilirsiniz.

Bu süreçte yaşadığın yoğun duygular tamamen insani ve anlaşılır; çünkü sevdiğin, değer verdiğin birinden uzaklaşmak kolay değil. Onu araman, duygularını ifade etmen aslında senin ne kadar dürüst, cesur ve içten biri olduğunu gösteriyor — bu seni küçük düşürmez, aksine duygusal olgunluğunun bir işaretidir

Sen sadece içini döktün ve netlik istedin; karşı tarafın bağırması, üstten konuşması ya da seni anlamaması senin değerinle ilgili değil, onun iletişim kurma becerisiyle ilgilidir. Kendini suçlamak yerine şunu düşün: “Ben elimden geleni yaptım, dürüsttüm ama onun değişmemesi benim sorumluluğum değil.” Unutmak bir anda olmaz ama her defasında kendini seçtiğinde, kendine iyi davrandığında, yeni bir şey yaptığında (saç rengini değiştirmek gibi) beynin yeni bir sayfa açar. Zamanla bu döngü kırılır ve onun sana nasıl davrandığı değil, senin kendine nasıl davrandığın daha belirleyici olur.

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz