Kendimi tükenmiş hissediyorum

Sevgili Danışanım,

Yazdıklarını dikkatle okudum. Bu cümlelerin her biri, uzun süredir içini kemiren bir duygusal yorgunluğu ve belirsizliğe sıkışmışlığı taşıyor gibi. Yaşadıkların çok yönlü bir duygusal yük oluşturmuş: iş yaşamında yer almamak, sosyal çevrenin darlığı, sevilme ve anlaşılma ihtiyacının karşılanmaması, ilişki kaybı... Tüm bunlar bir araya geldiğinde kendini tükenmiş hissetmen çok anlaşılır.

Hayatta uzun süre iş yaşamına katılmamış olmanın arkasında birçok sebep olabilir. Bu bir tercih olabilir, zorunlu koşullar (ailevi yükler, fiziksel/ruhsal sağlık sorunları, ekonomik zorluklar, eğitim olanaklarının sınırlılığı) olabilir ya da belki kendini yeterli görmemek gibi içsel engeller de rol oynamış olabilir. Burada önemli olan seni yargılamadan kendine sorman: “Ben neden çalış(a)madım? Ne zaman çalışmak istedim, ne engel oldu?” Bu sorulara dürüstçe vereceğin yanıtlar, senin için önemli içgörüler sağlayabilir. Eğer bir ilgin, becerin ya da eğitim geçmişin varsa (örneğin el sanatları, yazı yazmak, insanlarla iletişim gibi), bunlar sana bir çıkış kapısı olabilir. Küçük bir adım bile uzun vadede büyük dönüşümlerin başlangıcıdır.

Öte yandan, insanın anlaşılma, sevilme, birine ait olma isteği oldukça temel bir ihtiyaçtır. Sevgili olarak tanımladığın kişiyle yaşadığın bağ, fiziksel olarak uzak ve sanal bir iletişim olsa da sana iyi gelen, gündelik hayatının boşluklarını dolduran, umut ve heyecan veren bir şeymiş. Şimdi o bağın da kopmuş olması, içinde yalnızlık duygusunu daha da derinleştiriyor olabilir. Böyle dönemlerde zihnimiz, “hiçbir şey yolunda gitmiyor, hep böyle olacak” gibi genellemeler yapma eğilimindedir. Ancak bu bir gerçeklik değil, o anki yoğun duyguların ifadesidir.

Yaşadığın bu ilişki kaybı bir tür yas süreci başlatmış olabilir. Her ne kadar tam anlamıyla yaşanmış bir romantik ilişki olmasa da senin için çok anlamlıydı ve bu kaybın ardından boşluk, özlem, hatta çaresizlik hissetmen oldukça doğal. Bu duyguları içinden atmak zorunda değilsin ama onları dönüştürmek için bir şeyler yapabilirsin. Önerdiğim küçük ama etkili bir yöntem: Ona yazmak. Bu kişiyle yeniden iletişime geçmek için değil, içinde tuttuğun duyguları ifade etmek için. “Sana söyleyemediklerim”, “sana tutunurken aslında neye ihtiyaç duyuyordum?” gibi sorularla yazacağın bir mektup, bastırdığın birçok duygunun ortaya çıkmasına yardımcı olabilir. Bu mektubu göndermek zorunda değilsin; sadece yaz, rahatla ve dilersen bir deftere koy ya da yırt.

Ayrıca, bu duygularla başa çıkarken tamamen kendi içine kapanmak yerine güvenilir bir sosyal destek ağı kurmaya çalışman da önemli. Bu, seni anlayan bir arkadaş, bir terapist, bir danışman ya da benzer deneyimleri yaşayan kişilerle iletişim kurabileceğin bir sosyal medya grubu olabilir. Duygularını yalnızca iç dünyanda değil, dış dünyada da paylaşabildiğin bir alan oluşturman, iyileşme sürecini olumlu etkiler.

Son olarak şunu bilmeni isterim: Şu anki duyguların kalıcı değil. Birçok insan hayatının bir döneminde bu tür tıkanıklıklar yaşayabiliyor. Ancak kendine küçük alanlar açabildiğinde, minik adımlar atmaya başladığında, duygularının da yön değiştirdiğini fark edeceksin. Şu an içinde bulunduğun karanlık, bir şeylerin değişmesi gerektiğine dair güçlü bir sinyal olabilir. Kendine şefkat göstererek, hem duygusal hem de davranışsal anlamda adım adım ilerlemeni öneririm.

Sen değerlisin, hissedilmek ve anlaşılmak da senin hakkın. Bu yolda yalnız değilsin. Destek olabileceğim bir nokta olursa tekrar ulaşabilirsin, yardımcı olmaktan memnuniyet duyarım.

Sevgilerimle🌈

Psikolog İrem Gülsün Zengin