Kendimi yetersiz ve mutsuz hissediyorum

Merhabalar Sevgili Danışan,

İçinde bulunduğunuz durumu dürüstlükle ifade ettiğiniz için sizi tebrik ediyorum. Geçtiğiniz bu zorlu dönemde yaşadıklarınızın ne kadar yorucu olduğunu anlıyor, duygularınızı paylaşıyorum. Hayatta bazen her şey üst üste gelir ve üstesinden gelemeyeceğimizi ya da bu günlerin hiç geçmeyeceğini düşünürüz. İçinde bulunduğumuz durum tünelin sonunu görmememizi engeller çünkü. Hele ki bu yolda kendimizi yalnız hissediyor ve kendi ihtiyaçlarımızı karşılamadan hep başkalarına yetişmeye çalışıyorsak yine başkalarına karşı yeterli olduğumuzu hissetmemiz imkansız olabilir. Paylaştığınız ifadelerden anlıyorum ki içinde bulunduğunuz süreç tüm ailenizin meselesi ve ailedeki her bir bireyin bu süreçten etkilenmemesi kaçınılmaz. Ancak sizin bu süreçte tüm bireylere yetişmeye çalışmanız, belki de onlara yetmeye çalışmanız kendinizi yetersiz hissetmenize sebep olmuş gibi görünüyor. Bu noktada uygun stratejiler ile süreci daha sağlıklı yönetmeniz mümkün.

Oğlunuzun 13 yaşında olması tam da ergenlik sürecinin başladığı yaşlar ve bu yaşlarda kimlik karmaşası, kendini tanıma süreçleriyle birlikte bir yandan aileye karşı gelme sürekli arkadaşlarıyla olma isteği görülebilir. Buna bir de ailevi sorunlar eklendiğinde soğuk ve asabi olması aslında sürpriz bir durum değil. Peki bu durumda siz ne yapabilirsiniz? Bu noktada oğlunuzu anladığınızı belirten, karşısında olmayan, yanında olduğunuzu hissettiren, bir yandan da ebeveyn olarak sınırlarınızı koruyan bir yaklaşım oğlunuzla daha işlevsel bir iletişim kurmanızı sağlayabilir. Ancak oğlunuzun ergenlik döneminin başlarında olduğunu, bir dönemde bu şekilde dalgalanmalar yaşayacağını unutmamanızı eklemek isterim.

Eşinizin içine kapanması içinde bulunduğu zor durumla baş etme yöntemi olabilir. Bu durumda aranızda iletişim kopukluğuna sebep olmuş ve sizin ev ile ilgili sorumlulukları tek başınıza yüklenmenize sebep olmuş gibi görünüyor. Bu noktada yine eşinizle açık iletişim kurmanız, duygularınızı paylaşmanız yükünüzün biraz olsun hafiflemesine yardımcı olabilir. Siz onun zor günlerinde yanında olarak ona destek oluyorsunuz bu noktada sizin de eşinizden destek istemeniz çok anlaşılır.

Bu noktada yaşadığınız sürecin zorlu olduğunu, böyle bir süreçte hissettiğiniz duyguların çok normal ve anlaşılır olduğunu kendinize sık sık hatırlatmanızı rica edeceğim. Bu süreçte kendinizi suçlamamanız aksine eşinize ve çocuklarınıza gösterdiğiniz özen için takdir etmeniz kendinize verdiğiniz değer için çok önemli bir yerde duruyor.

Aile içindeki bu gerginlik döngüsünü hafifletmek için ise herkesin duygusunu olduğu gibi kabul etmekle başlayabilirsiniz. Diyelim ki akşamları bir araya geldiniz, kendinizi bazen sadece 'şu an ne hissediyorsun?' sorusunu sormaya zorlayın, oğlunuza da, eşinize de ama önce kendinize. Ailece film izlemekten önce birlikte susmak ve oturmak bile bazen iyi gelebilir.

Her şeye koşturmanız üzerine de değinmek isterim. Her şeye koşturmaya çalışıyorsunuz peki kendi ihtiyaçlarınızı karşılıyor musunuz? Bu noktada küçük bebeğinize bakmak evet atlamamanız gereken bir şey ancak eşinizden ve oğlunuzdan, gerektiğinde yakınlarınızdan destek istemekte çekinmemeniz yükünüzü hafifletmenizi sağlayacaktır. Ve kendinize küçük de olsa rahatlama alanları açmanız da hayatınızda esneme sağlayacaktır. Örneğin bebeğinizi alıp yürüyüşe çıkmanız, kişisel bakımınıza özel bir saat ayırmanız gibi.

Mükemmel bir anne, eş ya da evlat olmaktan çok, bazen sadece 'yeterince iyi' olmak bile fazlasıyla kucaklayıcıdır. Kimseye sonsuz yetişmek zorunda değilsiniz; bazen sadece kendinizi koruyacak kadar mesafe bırakmak da sizin hakkınız. Geceleri yatağa yattığınızda, o gün elinizden geleni yaptığınız için kendinize bir teşekkür borçlusunuz. Ve unutmayın, bu karanlık ve yorucu yolun içinde bile zaman zaman kendinize küçük nefes alanları açmanız hiç küçük bir şey değil.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum. Değerlendirilmesini istediklerinizi yeni bir soru ile sorabilirsiniz.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen