Kendini anlayamamak

Merhaba Sevgili Danışan

Yazdıklarınızda hissettiğiniz ağırlık adeta sayfanın içinden geçip buraya kadar ulaşıyor... Özellikle ayrılık konuşmasının bile yapılmamış olması, sanki ortada tamamlanmamış, havada kalan bir şeyler olduğu hissini derinleştiriyor gibi. Bazen bir ilişkinin resmen sona ermemiş olması, insanın zihninde ve kalbinde sürekli bir "acaba" ile yaşamasına sebep olabiliyor. O belirsizlik gerçekten yorucu, bir yandan da umut ve kırgınlığı aynı anda yaşatıyor insana.

Üniversiteye dönmenizle birlikte eskiden paylaştığınız anıların tekrar su yüzüne çıkması, bence insanın kendine tutunmaya çalıştığı geçmişe dokunmasının bir yolu gibi. O sokaklar, yollar, cafeler... Bir zamanlar hiçbir şey ifade etmeyen detaylar, şimdi sanki ağır ağır üzerinize çökmüş gibi olabilir. Belki de bir an durup, o anıların içinde kendinize ses vermeye ihtiyaç duyuyorsunuz: "Ben bu ilişkiyi gerçekten bu şekilde bırakmak istememiştim" demek gibi...

Sizin çaba gösterdiğiniz hâlâ aklınızda ve bunu açıkça sahiplenmişsiniz; bu gerçekten çok kıymetli. Yarım kalan konuşmalar, yapılmamış vedalar ve söylenmemiş cümleler genellikle uzun süre yer edinir bizde. Düşünüyorum da... Hakkınız olan net bir sonu yaşayamamış olmak, bir tür boşluk ya da "tam kapanmamış kapı" hissi yaratabilir. Özellikle birinden hâlâ sevgiyle bahsedebiliyorsanız, bu his kolay kolay geçmiyor ve zamanı biraz daha uzatıyor.

Özlemek mi? Bu da ilişkinin en hassas tarafı belki. Karşınızdakini özlediğinizi kabul etmek, insanın kendisine bile itiraf etmekte zorlanacağı biri şey olabiliyor. Hele ki o kişiyle ilgili içinizde hâlâ bazı şeyler netleşmemişken... Aklınızda "Acaba o da benim gibi hissediyor mu, yoksa söyledikleriyle bu yaptıkları arasında bir kopukluk mu var?" gibi sorular geziniyor olabilir.

Bir taraftan da "Ben adım atmalı mıyım, yoksa artık kendim için mi bir sınır çizmeliyim?" diye sorguladığınızı da görüyorum. Güçlü bir yüzleşme bu. Şu anda eski mekanlarda, o anıların gölgesinde kaldığınızda duygularınızın yoğunlaşması da çok normal. Belki bir egzersiz deneyebilirsiniz: Birkaç gün boyunca hislerinizle baş başa kaldığınızda, aklınıza gelen soruları (örneğin "Bundan sonra ne istiyorum?", "Beni bu ilişkide asıl üzen neydi?" gibi) bir deftere yazın. İçinizden geldiği gibi, filtrelemeden... Bazen kağıda dökülenler, kelimelerin ötesinde kendi duygularımıza aynalık eder.

Bu süreçte kendinizi yargılamak ya da aceleyle bir karar vermek zorunda hissetmeyin. Zamanla netleşmeyen şeylerin üzerimizi tırmalaması çok doğal aslında. Belki de asıl ihtiyacınız olan şey, tam anlamıyla içten bir vedalaşma ya da kapatılmamış bir kilidin son defa çevrilip o kapının kapatılmasıdır. Bunun eksikliğiyle yaşamak kolay değil, evet. Ama bu hislerinizi paylaşmanız, üzerinde düşünmeniz ve kendinize dürüst olmanız büyük bir adım. ❤️

Eğer içinizde hâlâ bir konuşma ihtiyacı ya da cevap bekleyen sorular varsa, bunları saklamak bile yeterince yıpratıcı olabilir. Belki bir noktada, bu sohbete siz de kapı aralamak isteyebilirsiniz. Ya da kendi sınırlarınızı yeniden çizip, duygularınızın ortasında kendinize alan açmayı deneyebilirsiniz. Ne kadar karmaşık olsa da, biraz uzaklaşıp duygularınızı bir bakıma dışarıdan izlemek ve anlamlandırmak ilerde karar verirken işinize yarayabilir.

Dilerseniz hislerinizi biraz daha yazabilir ya da sormak istedikleriniz varsa buradan paylaşabilirsiniz. Bazen tek bir cümle bile, insanın içinde bir şeyleri harekete geçirebilir.🌿