Kırılgan narsizm ve borderline

Merhaba,

Bu kadar derin ve içten bir sorgulamayla gelmeniz, aslında bu meseleleri gerçekten anlamaya ve çözüm bulmaya ne kadar hevesli olduğunuzu düşündürdü bana. Herkesin kolay kolay dillendiremediği, hatta çoğu zaman içe attığı konular bunlar. Özellikle “öcüyle konuşmak” hissinin ne kadar yıpratıcı olduğunu tahmin edebiliyorum; etraftan alınan tepkilerle birleşince insan kendiyle barışmayı iyice zor bulabiliyor.

Kırılgan narsizm ve borderline kişilik örüntüsü sık sık birbirine karıştırılıyor, evet. Belki de bunun nedeni, iki durumda da derin bir değersizlik ve incinebilirlik hissinin arka planda olması. Yine de aralarında bazı temel farklar var:

Kırılgan narsizmde kişi derin bir yetersizlik duygusuyla mücadele eder, ama dışarıya karşı çoğu zaman daha kendini önemli ve değerli göstermek ister. Altta büyük bir incinmiş özdeğer yatar; eleştirilere aşırı duyarlıdır ve onaylanma ihtiyacı belirgindir. Ama bu kırılganlık, çoğunlukla başkalarını suçlama veya kırılgınlığını görmezden gelme şeklinde ortaya çıkabilir.

Sınırda (borderline) kişilik özelliklerinde ise duygularda daha hızlı ve keskin değişimler, terk edilme korkusu, kendine zarar verme eğilimleri, “boşluk duygusu” daha öne çıkar. İkili ilişkiler çoğunlukla çok yoğun, tutkulu ama çalkantılıdır. Bazen her şeyin “siyah” veya “beyaz” görünmesi -yani uçlarda yaşama- dikkat çeker. Bunu yaşayanlar, çoğu zaman hem kendine hem başkalarına yük olma korkusuyla, öfkeyle, yalnızlıkla boğuşurlar.

Benzerlikleri ise ikisinde de terk edilme korkuları, duygusal dalgalanmalar, empati zorlukları ve ilişkilerde tekrarlayan sorunlar olması. Ama motivasyonları ve başa çıkma mekanizmaları aslında farklı dinamiklerden besleniyor.

“Kötü olmak” ya da “iyileşememek” meselelerine gelince… İnsan psikolojisi o kadar keskin değil aslında. Kimse salt iyi ya da kötü değil; hele ki bu tür tanıları okuduğumuzda üzerimize bir lanet gibi yapışmasını istememek çok anlaşılır bir istek. Belki de kendinize bu kadar acımasız olmanızın altında, geçmişte yeterince sevecen ve destekleyici bir bakış açısıyla karşılaşamamanız olabilir. İnsan kendine zamanla yabancılaşıyor, olmaya çalıştığı kişiyle gerçek hisleri arasında sıkışıp kalıyor gibi.

Empatiye gelince… Görebildiğim kadarıyla, siz içinde bulunduğunuz durumu dışarıdan ve içeriden anlamaya çalışıyorsunuz – ki bu, empati yolunda atılmış kocaman bir adım aslında. Empati zorunlu olarak “doğuştan” gelen bir şey değil; pratikle, özfarkındalıkla, güvenli ilişkiler içinde tekrar tekrar beslenen bir beceri. Şöyle kısa bir empati egzersizi önerebilirim:

Birini ya da kendinizi eleştirdiğiniz bir anda, sanki o kişiyi seven, yanınızda olan bir insan ne söylerdi diye düşünün. Belki de ona “Bu kadar zorlanman çok normal, güçlü olmaya çalışıyorsun” derdi. O sesi içinizde canlandırmak; hatta kendinize bu cümleleri fısıldamak zamanla bakış açınızı değiştirebilir.

İyileşme ise bir çizgi gibi ilerlemiyor. “Geçmez, düzelmez” gibi ifadeleri okuduğunuzda üzerinize ağır bir sis çöküyorsa, orada nefes alacak küçük pencereler düzenlemek çok değerli olurdu. Küçük değişiklikler, güvenli ilişkilerden destek almak, duygularınız üzerine düşünmek ve kendinize şefkatli davranmayı denemek… Bunlar, bir şeyleri dönüştürmeye yavaş yavaş zemin hazırlıyor.

Şimdi size bir şey sormak isterim: Sizin için en yıpratıcı olan taraf tam olarak ne? Kimi zaman en küçük gibi görünen ayrıntı, büyük değişimlerin anahtarı olabiliyor. Belki de buradan başlamak faydalı olabilir. ☀️ Dilerseniz birlikte daha ayrıntılı bakabiliriz profilimden bana ulaşabilir seans oluşturabilirsiniz.