Kızıma nasıl okulu sevdiririm?

Merhabalar,

Çocuğunuzun içinde bulunduğu duruma karşın hissettiğiniz kaygıyı özellikle "uyuyamıyorum artık" ifadenizle bende derinden hissettim. Kızınızın ilk iki ay okula gayet uyumluyken son bir aydır arkadaşlarıyla ilişkileri sonrası bu şekilde davrandığını belirtmişsiniz. Bu noktada öncelikle bilmenizi isterim ki kızınızın okulu istememekle ilgili bir problemi yok şuan sadece sosyal ilişkilerinde hayal kırıklığını nasıl yöneteceğini bilmiyor gibi görünüyor. Şimdi kızınızın içinde bulunduğu duruma daha yakından bakalım ve neler yapabilirsiniz, üzerine konuşalım.

Okul çocuklar için kocaman bir dünya. Gürültü, kurallar, öğretmen, arkadaş ilişkileri… Hele bir de “benim istediğim oyunlar oynanmıyor” hissi eklenince, kendini yalnız ve dışarıda kalmış gibi hissetmesi çok mümkün. Çocuklar için bu, bizim düşündüğümüzden çok daha ağır bir duygu olabiliyor. Bununla birlikte 6 yaş erken çocukluk dönemiyle birlikte akran ilişkileri artar ve "benim istediğim oynansın" gibi bir beklenti gerçekleşmediğinde çocuğunuzun kendini dışlanmış hissetmesi çok anlaşılırdır. Diğer yanda sizin iyi niyetle hediye almanız, çikolata dağıtmanız çok özel ancak ama küçük bir nokta var; kızınız ağladığında hemen hediye, çikolata, ekstra ilgi geldiğinde, beyninde şöyle bir bağlantı kurulabiliyor: “Ağlarsam annem yanımda kalır / bir şey alır / beni bırakmaz.” Bu da istemeden o döngüyü besleyebiliyor.

Peki neler yapabilirsiniz?

1.Size ilk önerim sınıfa çıkarmayı kademeli olarak bırakmanız ve bir ayrılık ritüeli oluşturmanız olacak: Bu ilk olarak sınıfın önünde ardından okul kapısında, dizinizin seviyesinde ve kızınızla göz teması kurarak kısa, net, aynı cümlelerle ve kararlı bir şekilde “Şimdi sen sınıfa gidiyorsun, ben de …. yapmaya gidiyorum. Öğretmeninin yanında güvendesin. Öğlen/saat şu olduğunda seni almaya geleceğim.” gibi bir cümle olabilir. Ardından sarılın, belki bir öpücük, sonra kararlı ama yumuşak bir şekilde ayrılın. Çok uzun vedalar, defalarca geri dönmeler kaygıyı artırır.

İlgili olarak ağlama anında uzun açıklamalar yapmamanızı isteyeceğim. Ağlarken beyin mantık almaz. Herkeste olduğu gibi özellikle çocuklarda o an ihtiyaç olunan şey anlaşılmaktır ve kızınız duygularını düzenlemeye sizinle birlikte öğreneceği için "Üzgünsün çünkü oyun istediğin gibi olmadı. Ama okula giriyoruz. Öğretmenin yanında." gibi bir ifade ile duygularını adlandırmanız ve sınır koymanız etkili bir adım olacaktır.

2.Yukarıda da bahsettiğim gibi duygularını ifade etmesine alan açın: “Bugün okulda seni en çok zorlayan an neydi?”, “Oyun istediğin gibi olmayınca ne hissettin?” gibi sorularla duygularını fark etmesini sağlayabilirsiniz. Bu sayede kızınız anlaşıldığını hisseder.

3.Evde provalar yapın: Oyuncaklarla “okul oyunu” oynayabilirsiniz. Siz öğrenci olun, o öğretmen olsun ya da tam tersi. “Arkadaşların senin oyununu oynamayınca ne dersin?” diye sorup, birlikte cümleler bulabilirsiniz: “Ben de sizinle oynamak istiyorum.” “Bu oyundan sonra da benim oyunum oynansın mı?” Böylece, sınıfta kullanabileceği hazır cümleleri olur ve kendini daha güçlü hisseder.

4.Öğretmeniyle iş birliği içinde olun: Bu süreç hem sizin hem de öğretmeninin katılımıyla daha verimli yönetilebilir. Bu noktada öğretmenden oyun gruplarını bazen yönlendirmesini, kızınıza küçük görevler vermesini, rica edebilirsiniz. Bu sayede sosyal güveni artabilir.

Sevgili ebeveyn kızınız duygularını düzenlemeyi yeni yeni öğrendiği için şu an yapacağınız en büyük iyilik ağlamayı durdurmak değil ağlasa da okulda kalabileceğini öğretmek olacak. Bu geçici bir dönemdir. Doğru sınırlar ve tutarlılıkla büyük ölçüde azalır.

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen