Aile

Kolay sinirleniyorum

Gizli Kullanıcı7 Eylül 2024 14:09

Cok cabuk sinir oluyorum herseye canimi sıkıyorum cok fazla dusuncelere takılıyorum ve kendimi hep yorgun hissediyorum.mesela ne yapmaliyim. Hersey sanki uzerime geliyor.

Eşim de şu an aynı durumda hamilelik de var .bu sinir probleminden nasil kurtulabilirim ne yapmalıyım cozum noktasi ne. Kendimi cok yorgun ve uzgun hissediyorum bazen ve sinjr. Sizden yardim istiyorum . Tesekkur ederim selamlar

Bu soru 13 Eylül 2024 13:21 tarihinde Uzman Psikolog Berfin Kübra Sönmez tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selamlar sevgili danışan, hissettiklerinizi ve yaşadıklarınızı anlıyorum. Hamilelikte salgılanan hormonlar normalde de bulunan siniri daha fazla artırmış olabilir. Bunun için doktorunuzla görüşmenizi ve bu durumu dürüstlükle anlatmanızı tavsiye ediyorum.

Kendinizi yalnız hissetmeyin , çözüm bulmak için adım atmışsınız. Bakalım durumu iyileştirmek için neler yapabiliriz.

Öfke duygusu egemen olduğunda , kişi kendi duygusal ihtiyaçları karşılanmadığında yoğun bir kızgınlık ve güçlü bir hayal kırgınlığı yaşar. Öfke karşıdaki kişinin incinmesine sebep olan ve suçlayıcı ifadeler içeren konuşmalar ve davranışlar içerebilir. Bunun yanısıra öfke yutuluyor da olabilir. Anca kişi öfkeyi hissetmeye devam eder.

Hiddet duygusu egemen olduğunda kiş kendini engelleyen bir şeyin varlığını hissetmektedir. Bir şeyleri kırıp dökme,saldırma davranışlarında bulunabilir.

Öfkelenme ,hiddetlenme duygusunu her insan yaşar ancak davranışların sonuçlarını gözetmeksizin hareket etmek çocuk modlarımızın uyandığını belirtebilir. Nasıl çocukken kızgınlık, hırçınlık, saldırganlık duyguları davranışları sonuçları düşünülmeden hareket ediliyorsa bazen yetişkinlikte de bu dönem alevlenebilir.

Öncelikle öfke duymak her insanın yaşayacağı bir duygudur. Asıl öfke hissetmemek bir problemdir. Ancak öfkelendiğinizde skinliğinizi yitirip kendinizi kontrol edemiyorsanız, başkalarının duyguları ve ihtiyaçları ne olursa olsun kendi isteklerinizi yerine getiriyorsanız, kuralları çiğneyip sonra pişmanlık duyuyorsanız, diğer insanların uyduğu kurallar uymak zorunda olmadığınızı düşünüyorsanız problem olabilir.

Öncelikle sinirleneceğiniz durumun ekren işaretlerini tanıyın. Bedenen ve zihinsel ne olduğunda sinirleniyorsunuz. Örneğin elleriniz mi karıncalanıyor? Ağlayasınız mı geliyor? Kendinizi en iyi siz tanırsınız. Biraz gözlem yapın ve böyle hissettiğinizde asıl duygunuzun ne olduğunu anlamaya çalışın.

Kendiniz veya başkası tarafından hangi ihtiyacınız karşılanmadı?

Örneğin bir işi yapmadığınız için kendinize kızmış olabilirsiniz ya da eşiniz bir sorumluluğu yerine getirmediği için kızmış olabilirsiniz. Sebeplerinizi düşünün ve bunu öfkeyle yansıtmak yerine konuşunca aslında kendiniz ve sevdiklerinizin ihtiyaçlarınızı karşılaması için sakin ve yalın bir dille ifade etmeyi deneyin.

Öfkenizi kademeli olarak ifade etmeye çalışın.Önce sakin bir şekilde anlatmayı deneyin, eğer karşı taraf anlamıyorsa öfkenizi biraz daha arttırın. Böylece öfkeyi kontrol etmeyi öğrenebilirsiniz.

Sinirlendiğinizde kendinize küçük molalar verin, duş almak, yüz yıkamak ,cama çıkmak gibi. O sırada dışarıdaki seslere görüntülere odaklanmaya çalışın.


Öncelikle kendi doktorunuza danışmalısınız, ardından bir uzman terapistle görüşerek asıl sorunun ne olduğunu bulabilir ve birlikte bir yol haritası çizebilirsiniz. Umarım cevabım faydalı olmuştur.


Sevgiyle kalın.


Uzm.Psk. Berfin Sönmez


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi. Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi. Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi. Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı. Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim. Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye. Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?