Kürtaj oldum bu durum beni fiziksel olarak yıpratmasa da ruhsal olarak çok yıpratıyor

Merhaba Sevgili Danışan,

Öncelikle yaşadığın tüm bu sürecin ne kadar zorlayıcı olduğunu çok iyi anlıyorum. Seninle konuşurken hissettiğim şey, bir yandan geçmişteki pişmanlıklarının ağırlığını taşırken, bir yandan da ilişkinin iniş çıkışlarının seni hem yıpratıp hem de sürekli belirsizlikte bıraktığı… Üstelik sadece ilişkiyle ilgili değil, aynı zamanda hayatında iş, okul, gelecek kaygıları ve en son yaşadığın kürtaj süreci gibi çok derin konular var. Bu kadar çok yükün aynı anda omzuna binmiş olması seni duygusal olarak yorması çok doğal. Böyle bir noktada kendini güçsüz, çaresiz ve umutsuz hissetmen aslında anlaşılır bir tepki.

İlişkine baktığımızda, geçmişten bugüne birbirinizi kırdığınız, güvenin sarsıldığı ve tekrar tekrar denenmiş bir bağ görünüyor. İlk dönemlerde senin yaptığın hatalar, ardından partnerinin ihanetleri, ailesinin sizi istememesi, ilişkinin gizlenmesi… Bunların her biri tek başına bir ilişkiyi zorlayacak unsurlar. Sen ise bütün bunlara rağmen hâlâ çok yoğun bir şekilde sevgi duyduğunu söylüyorsun. Bu aslında kalbinin bağlılığını, sevme kapasiteni ve vazgeçmeme isteğini gösteriyor. Ancak şunu da fark etmen önemli: Bir ilişki sadece senin çabanla ayakta kalamaz. Karşı tarafın da aynı ölçüde emek vermesi, açık olması ve yanında durması gerekir. Sen onun sevgisinden emin olamıyorsun, konuşulmamış meseleler var, özellikle kürtaj gibi çok hassas bir konunun hiç paylaşılmamış olması da seni yalnızlaştırıyor. Bu yalnızlık hissi, acının kendisinden bile daha ağır gelebilir.

Yaşadığın kürtaj sürecine gelince; senin söylediğin gibi belki fiziksel olarak atlatılmış olabilir ama duygusal olarak çok derin bir yarası vardır. Birçok kadın bu süreçten sonra suçluluk, kayıp, boşluk, değersizlik ya da “hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor” hissi yaşayabilir. Senin de bu süreci tek başına taşıyor olman duygusal yükünü kat kat artırıyor. Burada bilmen gereken en önemli şey: Yaşadıkların senin “güçsüzlüğün” değil, çok insani bir acıya verilen doğal tepkiler.

Şu an hayatında iş, okul, ilişki, ailevi baskılar ve kişisel kayıplar üst üste gelmiş durumda. Bu kadar çok faktör birleştiğinde, insanın kendine dair umudu azalması çok anlaşılır bir durumdur. Ama bu “gerçekten umut kalmadı” demek değil. Umut bazen büyük adımlarla değil, küçük ama istikrarlı adımlarla yeniden inşa edilir.

Bu noktada sana birkaç şey önerebilirim:

1. İlişkine Dair Netlik: Partnerinle dürüst ve açık bir konuşma yapmadan, onun gerçekten ne hissettiğini bilmeden bu belirsizlik devam edecektir. Senin ihtiyacın, artık seviliyor musun, geleceğe dair bir planınız var mı sorularına net cevap alabilmek. Bu cevap ne olursa olsun, belirsizlikten çıkmak seni rahatlatacaktır.
2. Duygularını İfade Etmek: Özellikle kürtaj sürecinde hissettiklerini paylaşmaman seni yalnızlaştırıyor. Onunla bunu konuşmak, en azından kendi hislerini açmak senin içini biraz hafifletebilir. O dinlemese bile, senin kendini ifade etmiş olman önemlidir.
3. Kendi Hayatına Odaklanmak: İlişki belirsizliği seni çok sarsa da, şu an okul ve iş konularında yaşadığın zorluklar da hayatının temel alanları. Küçük de olsa yeniden yön çizmeye çalışmak, “benim elimde olanlar neler” diye bakmak seni güçlendirecektir.
4. Profesyonel Destek: Yaşadığın duygusal yükün ağırlığı, tek başına taşımak için gerçekten çok fazla. Bir terapi süreci, hem geçmişteki pişmanlıklarını anlamlandırmana, hem ilişkinle ilgili sağlıklı kararlar verebilmene, hem de kürtajın yarattığı duygusal yarayı onarabilmene yardımcı olur.

Sevdiğin, bağlandığın ve yıllarını verdiğin bir ilişkiyi bırakmak ya da devam etmek kolay bir karar değildir. Ama şu an senin için asıl önemli olan şey, kendi içindeki yaraları sarmak, değerini fark etmek ve hayatını yeniden şekillendirme gücünü bulabilmek. Unutma, umudun tamamen bitmesi diye bir şey yok. Bazen çok küçük bir ışık bile insanın yolunu değiştirebilir. Senin içinde hâlâ o ışık var, çünkü buradasın, anlatıyorsun, yardım istiyorsun. Bu bile aslında umudunun hala yaşadığını gösteriyor.

Uzman Klinik Psikolog Elif Kızılkaya