Merhabalar ani değişimilerim oldugunu dusunuyorum beynim her şeyi cidiye alıyor nasıl geçer

Merhabalar,

Siz yazarken duygularınızdaki ve düşüncelerinizdeki o iniş çıkışları anlayabiliyorum; hem zihinsel hem de duygusal anlamda bir yoğunluk yaşıyor gibisiniz. Bazen beyin kendini bir karışıklığın içinde buluveriyor ve her şey anında ciddileşip ağırlaşabiliyor. Böyle dönemlerde sanki her duygu, her düşünce gerçek bir krize dönüşüyor gibi geliyor olabilir. Bunu tarif etme biçiminiz bile, ne kadar yorucu olduğunu hissettirdi açıkçası.

Bir yandan da, “Bunu değiştirebilir miyim, başa çıkabilir miyim?” gibi bir arayış içindesiniz sanki. Şunu söylemek isterim; ruh hali dalgalanmaları, özellikle de içinizde bazı konular çözüme ulaşmamışsa, hayatı çok karmaşık ve ağır hissettirebiliyor. Hem bedensel enerjiyi hem de ruhsal dayanıklılığı tüketiyor adeta.

Bu noktada belki şöyle bir şey düşünülebilir: Gün içinde birkaç dakika bile olsa, duygu ve düşüncelerinize dışarıdan bakmayı deneyebilir misiniz? Elinize kâğıt kalem alıp, “Şu anda hangi duygudayım? Hangi düşünceyle beraber geliyor bu duygu?” diye kendinize sorabilirsiniz. Bazen bir şeyleri kâğıda dökmek, zihinle aranıza küçük bir mesafe koyabilir. insanlar çoğu zaman kendiyle baş başa kalmak istemez çünkü o zaman iç çatışmalar yükseliyor. Ama o yoğunluğu paylaşınca biraz hafiflediğini görebiliyorlar.

Psikoloğa gitme konusuna gelince… Burada kendiniz için adım atmak istemeniz çok kıymetli. Fakat unutmayın, pek çok genç -hatta yetişkin de- terapiye tek başına gitmekten çekinebiliyor. Bazen aile ile birlikte gitme isteği, hem bir güven ihtiyacı hem de paylaşılmayan yüklerin kaygısı oluyor. Yalnız gitmek gözünüzde büyüyorsa, belki ilk seansta “Burada yalnız olabilirim, ama bu tamamen benim için olacak” diye kendinize bir telkinde bulunabilirsiniz. Terapistinizle bu kaygınızı da açıkça paylaşmak rahatlatıcı olabilir.

İç çatışmaların bazen çok yakıcı geldiğini yazmışsınız, belki de içinizde büyüttüğünüz korkuların, düşüncelerin gerçekten olup olmayacağına dair endişeleriniz var... Bu hisler genellikle bir süre sonra dalga dalga gelip gider. Kendi içinizde “Bunu şimdi yaşıyorum, acaba sebebi ne?” diye ufak bir merak duygusuyla bakmak iç çatışmalarınızı anlamlandırmanıza yardımcı olabilir.

Bir de, kısaca bir egzersiz önermek isterim: Gözlerinizi kapatıp üç derin nefes alın; burnunuzdan derin bir nefes çekin ve ağzınızdan yavaşça verin. Nefes verirken, vücudunuza hangi düşünceler yerleşmiş, nerede kasılıyorsunuz, bir bakın. O anda elinizde olmayan şeyleri bırakmayı hayal edin. Küçük ama fark yaratan bir uygulama olabilir.

Bazı şeyleri içinizde tutmak daha da zorlaştırabilir, zaman zaman hislerinizi yazmak, konuşmak veya çizmek bile işe yarayabilir. Eğer bu iniş çıkışlar hayatınızı belirgin şekilde zorluyorsa, bir psikolog desteği almak bundan sonraki süreçte size iyi gelebilir. Vs. annenizle ilgili hislerinizi, yalnız kalınca artan iç çatışmayı terapistinizle paylaşmak, ilişkinizin bir parçası olabilir.

Burada sorularınızı sormak isterseniz, ya da başka bir konuda daha detaylı konuşmak isterseniz, tekrar yazabilirsiniz. Siz zaten kendi adınıza epey cesur bir adım atmışsınız, bu bana umut veriyor. 😊

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz