Merhabalar bir olay hakkında kaygılanıyorum birine özel bir şeyimi attım tehdit etti beni napmalıyım

Merhaba Sevgili Danışan,

Burada kelimelerinizin arasında ciddi bir yorgunluk, neredeyse içsel bir çöküntü seziyorum. Sanki her gününüz, hatta her anınız bu dalgalanmalarla, kaygıyla ve hiç bitmeyen bir boşlukla geçiyor gibi... Böyle bir yükü taşımak insanın omuzlarını epey ağırlaştırır. Adeta kendinizle savaş verir gibi anlatmışsınız, bir tarafta kaçmak isteyen, diğer yanda iyileşmek isteyen bir yanınız var. Bu çelişkiler bazen gerçekten de insanı çaresiz bırakabiliyor.

Siz içsel olarak oldukça tanıdık gelen bir çıkmazın içindesiniz. Bir yandan değişen duygularınız ve kaygınızla baş etmeye çalışıyor, diğer yandan da "Neden böyleyim? Neden bitmiyor?" diye kendinize sormaktan yoruluyorsunuz gibi hissediyorum. Bu yoğun duygu geçişleri ve boşluk hissi çoğu zaman hayat kalitesini çok etkiler, konsantrasyonu, uykuyu ve hatta insan ilişkilerini bile zorlar. Gün içinde bunun durmaksızın devam etmesinin ne kadar yorucu olabileceğini tahmin edebiliyorum. Belki çevrenizden birine anlattığınızda bile yeterince anlaşılmadığınızı ya da duygularınızın küçük görüldüğünü hissetmiş olabilirsiniz. Bazen insan içindeki fırtınayı görünmeden yaşıyor ya, dışarıdan bakınca sanki hiçbir şey yokmuş gibi... Halbuki iç taraf bambaşka bir mücadele ile meşgul.

Selectra yani sertralin genellikle kaygı ve depresyon tedavisinde sıkça tercih edilen bir antidepresan. Başlarda kendinizi bir nebze iyi hissetmeniz, sonrasında ise etkinin azalması ilginç geldi bana. Bunda vücudun ilaca alışması, ilacın dozu ya da hayatınızdaki diğer değişkenler etkili olabilir. Yani sadece ilaca bağlamak bazen yanıltıcı olabilir. Doz artışı ise sadece psikiyatri uzmanı ile birebir konuşularak değerlendirilmesi gereken bir durum; kendi başınıza ya da buradan öneriyle ilaç değişikliği yapmanız çok sağlıklı olmaz.

Belki de bu tablo, sadece ilaçtan ziyade derinlemesine bir psikolojik destekle, yani terapiyle de ele alınmalı. Çünkü iç çatışmalar – kendiyle hesaplaşan, zaman zaman kendine bile kızan yanınızın anlatmaya çalıştığı bir şey olabilir. Bazen "neden hep ben böyleyim?" düşüncesi o kadar öne çıkar ki, altındaki yaşanmış travmalar, bastırılmış hisler ya da karşılanmamış duygusal ihtiyaçlar görünmez olur. Şu an yaşadığınız bu duygusal yoğunluğun, aslında size bir şeyler anlatmaya çalışan bir yanı bile olabilir. Kulağa garip gelse de, iç seslerinize kulak verdikçe çözümün başlama şansı doğar.

Bir noktada, gün içinde birkaç kez kendinize şu soruları sormayı deneyebilirsiniz (çok basit ama etkili olabilir): "Şu an ne hissediyorum? Bu duygu bedenimde nerede?" (örneğin göğsünüzde bir basınç, boğazınızda bir düğüm...) Böyle minik farkındalık molaları, bazen zinciri kırabilen küçük adımlar atmanızı sağlar. Bunun dışında, sizi biraz rahatlatan şeyleri – kısa bir yürüyüş, müzik dinlemek, yazmak ya da basit nefes egzersizleri – günde birkaç dakika da olsa denemek de iyi gelebilir. Tabii ki yaşadığınız şey, küçük önerilerle tamamen geçecek kadar hafif değil; mutlaka bir ruh sağlığı uzmanı ile yüz yüze ya da çevrimiçi görüşmenizi öneririm. Bu kadar yoğunlaştığında, tek başına baş etmek bazen mümkün olmuyor.

İçsel çatışmalarınızın nedenlerini araştırmak, yaşadıklarınıza anlam vermek ve küçük de olsa bir nefes almak için buradayım. İsterseniz daha fazla paylaşabilir, yaşadığınız bu dönemin başka ayrıntılarını da anlatabilirsiniz. Size özel bir yol haritası çizmek için yanınızda olabilirim. Belki başlangıç biraz zor, ama bir adım atmak çoğu zaman sürecin gidişatını değiştirebilir. 🌿🍀