Mutsuz bir evliliğim var ama boşanmakta istemiyorum

Merhaba,

Bunu bu kadar açık ve dürüst bir şekilde anlatabilmen gerçekten çok kıymetli. Yazdıklarından, çok uzun süredir yük taşıyan, çoğu zaman tek başına ayakta kalmaya çalışan ve artık duygusal olarak tükenmiş bir kadın görüyorum. Önce şunu söylemek isterim: Hissettiklerinin hiçbiri “yanlış”, “ayıp” ya da “zayıflık” değil. Sen bu ilişkiye başlarken aslında eşit koşullarda bir ortaklık değil, daha çok kurtaran,korunan dengesine girilmiş gibi görünüyor. Onun zor durumda olması, hasta bir çocuğu olması, senin şefkatli ve fedakâr tarafını harekete geçirmiş. Bu, sevgiyle karışık bir sorumluluk ve vicdan bağı yaratmış olabilir. O yüzden bugün “gerçekten sevdim mi, yoksa acıdım mı?” sorusu kafanı kurcalıyor. Bu soru çok anlaşılır. Yaşadığın kayıp çocuğunuzu kaybetmeniz başlı başına çok ağır bir travma. Böyle bir acının ardından, eşinin seni daha fazla koruması ve yanında durması beklenirken, tekrar tekrar güven sarsıcı davranışlar sergilemesi senin için yarayı derinleştirmiş. Aldatma davranışları, bağımlılıklar (iddia, alkol) ve verilen sözlerin tutulmaması… Bunlar küçük şeyler değil. Bunlar ilişkinin güven temelini yıkan şeyler.

Burada dikkatimi çeken önemli bir nokta var:

Her seferinde sınırı koyan, ayrılan, “artık olmaz” diyen sensin; Ama her seferinde telafi eden, affeden, toparlayan yine sensin.

Bu durum zamanla kişide şunu yaratır:

“Onsuz yapamam” hissi

Bu çoğu zaman sevgi değil, duygusal bağımlılık ve yalnız kalma korkusu ile karışmış bir bağdır.

“Çocuklarım annesiz ya da babasız büyümesin” düşüncen çok insani. Ama burada kendine şu soruyu sorman önemli olabilir:

Bu ortamda büyüyen çocuklar ne görüyor?

Sürekli affeden, yıpranan bir anne mi?

Sorumluluk almayan, sözlerini tutmayan bir baba mı?

Çocuklar için bazen iki ebeveynli ama huzursuz bir ev, tek ebeveynli ama daha sakin ve güvenli bir evden daha zorlayıcı olabilir.

Bir ilişkide kalmak için cesaret gerekebilir ama bazen ayrılmak için gereken cesaret çok daha büyüktür. Sen şu an kararsızlığın içinde sıkışmış durumdasın; bu da seni daha da yoran bir yerde tutuyor.

Belki şu an “kesin ayrılmalıyım” ya da “kesin kalmalıyım” demek zorunda değilsin. Ama şunları kendin için netleştirmen çok önemli:

Bu ilişki bana ne veriyor, benden ne götürüyor?

Aynı şeyler 5 yıl daha böyle devam ederse ben nasıl biri olurum?

Kızım/ oğlum büyüyüp aynı ilişkiyi yaşasa ona ne önerirdim?

Yalnız kalmaktan korkmak çok insani ama yalnızlık, sürekli incinmekten daha az yaralayıcı olabilir.

Ve sen sadece “idare eden” biri olmak zorunda değilsin. Senin de huzura, güvene ve saygıya ihtiyacın var.

Tüm bunları seans içerisinde detaylı görüşebiliriz ki önerimde bu yönde. Çünkü sen şu an sadece evliliği değil, kendini yeniden ayakta tutmayı öğrenmeye çalışıyorsun.