napıcağımı bilmiyorum?

Merhabalar,

Yazdıklarınızı okurken yaşadığınız durumu sizin için ne kadar zorlayıcı olduğunun farkındayım. Birine duygusal olarak bağlanmanın ve bu bağı kaybetme ihtimalinin insanı nasıl içten içe sarstığını biliyorum. Sanki bir yanınız “artık bitmeli” derken bir yanınız da “ama ya henüz son sözümü söylemediysem?” diye mırıldanır gibi… Belki de bu gerilim yüzünden bir anda öfkenizin sizi yönetmesine izin verdiniz, bu hiç şaşırtıcı bir şey değil aslında.

Duygularınızın yoğunlaştığı ve kontrol etmenin zorlaştığı o saniyelerde mantıklı davranmak dünyanın en güç şeyi oluyor.

Fake hesaplardan yazmak, kardeşine ulaşmak... belki bunun arkasındaki duygunuz ve düşüncenizi anlamaya çalışabilirsiniz. O an kendinize neyi anlatmak istediniz. Gerçekten başka bir kızla konuşuyorsa fake hesaptan yazdığınızda elde edeceğiniz şey neydi ? Şunu biliyoruz ki yaşadığımız olaylarda düşüncelerimiz duygularımıza duygularımızla davranışlarımıza yön verir. O an düşündüğünüz şey herneyse davranışlarınıza da bu şekilde yön verdi.

Şu anda pişmanlık ve değer Kaybı hissetmeniz de, geçmişteki bu davranışınızla baş başa kaldıkça, daha da artabilir. Fakat bunu neden değer kaybı olarak değerlendirdiğinizde fark etmelisiniz.

Bilirsiniz, insan bazen yaptığı hatalar üzerinden kendi değerini belirleme tuzağına düşer. Oysa siz sadece bir “an”ın kurbanı oldunuz aslında. Sadece insan olduğunuz için…

O mantıklı düşünemediniz ve duygularınız sizi yönlendirdi.

Belki de bu toksik ilişkiyi sürdürmenizdeki nedenleri de anlamanız gerekebilir hem ilişkinin toksik olduğunu söylerken hem de ilişkinizin geleceğinin olmadığından bahsederken bu ilişkinin bitmiş olması neden kendinize verdiğiniz değeri belirliyor ?

Özellikle de hayatın başka alanlarında güvende hissetmediğimiz bir dönemdeysek, duygusal ilişkilerdeki bir çatlak bile kocaman bir yara gibi büyüyor. Siz de böyle bir dönemden geçiyor olabilirsiniz.

Şimdi kendinize kızıyorsunuz, “Keşke yapmasaydım, niye hep bu fevriliklerimle baş edemiyorum?” diye… Ama şunu çok samimiyetle söylemek lazım: Davranışların kökenine inebilmek, onları değiştirmek için oldukça değerli bir ilk adım. Yani sadece bu cümleyi kurabilmeniz bile, o değişime başlamış olduğunuzu gösteriyor.

Belki de buradan sonrası için şöyle küçük bir egzersiz üzerine düşünmeyi düşünebilirsiniz: Bir dahaki sefere kendinizi öfkeye ya da hüsrana meyilli hissettiğinizde, 5 derin nefes alıp çıkarmayı ve “Şu anda ne hissediyorum? Asıl korkum ne?” diye içinizden sormayı deneyin. O anki duygunuzun gelip geçici olduğunu hatırlatmak güçlü bir adım olabilir. Özellikle içsel fırtınaların sakinleşmesi için küçük bir mola bazen harikalar yaratabiliyor. 🌿

Bazı şeyleri içinizde taşımak ağır gelebilir, ama bu anlatma çabanızda çok samimi ve gerçek bir taraf var. Kendinizi suçlamak yerine, bu yaşadıkların üzerinden “ben ne öğreniyorum” diye düşünmek sizi bir adım ileri taşıyacaktır. Ve ister istemez aklıma şu soru da geliyor: Şu an iç dünyanızda size en çok ne iyi gelir, biraz hayal etmeye var mısınız?

İsterseniz bu konuda içinizden geçen diğer duyguları ya da soruları da paylaşabilirsiniz. Birlikte bakabiliriz…

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Uzman Psikolog Gönül Tanır Durmaz