Nasıl mutlu olduğumu belli ederim

Sevgili Danışanım,

Evliliğin ilk yılında, iki tarafın da farklı aile yapılarına, kültürel alışkanlıklara ve iletişim biçimlerine uyum sağlamaya çalıştığı bir dönemden geçilir. Sen de eşinin ailesine gittiğinde, konuşmaların çoğunlukla onların geçmişiyle, kendi çevreleriyle ve tanıdıklarıyla ilgili olduğunu gözlemliyorsun. Bu da seni ister istemez pasif bir dinleyici konumuna itiyor. Aslında bu yalnızca senin değil, o ortamı “yeni” sayılan herkesin yaşadığı doğal bir uyumsuzluk sürecidir.

Eşin, muhtemelen senin bu sohbetlerde fazla sessiz kalmanı "isteksizlik" ya da "soğukluk" olarak yorumluyor. Oysa sen, bu durumu açıkça açıklamışsın: Konular sana yabancı olduğu için doğal bir şekilde uzak kalıyorsun. Bu durumda eşinin yaptığı şey, senin niyetini anlamadan dıştan gözlemlediği davranışa odaklanmak olmuş. Halbuki burada esas ihtiyaç olan şey, senin hislerini anlama ve empati kurma çabasıdır.

Eşin, "kendi ailenle öyle değilsin" diyerek senin iki farklı ortamdaki davranışını kıyaslamış. Oysa bunun nedeni çok net: Ailenle olan ilişkin yıllara dayalı bir bağa, güvene ve ortak hafızaya dayanıyor. Konular tanıdık, insanlar yakın. Bu senin taraf olma ya da birini diğerine tercih etme meselesi değil. Ancak eşin bu farkı, seni ailesine karşı ilgisiz ya da mesafeli gibi algılamış olabilir. Bu da ilişkide kırgınlık yaratmış gibi görünüyor.

Bu süreçte, kendini yetersiz ya da suçlu hissetmemen gerekir. Çünkü sen açık bir şekilde sınırlarını ifade etmişsin, durumu anlatmışsın ve aslında çözüm odaklı da yaklaşmışsın. Sessiz kalmak, bazen ilgisizlik değil; sadece kendini ait hissedemediğin bir sohbette “zorla var olmamayı” seçmek olabilir. Bu da gayet sağlıklı bir sınır davranışıdır. Ancak senin bu tavrın, belki daha önceden aile içinde farklı bir şekilde yorumlandığı için, sana karşı anlam yüklemesi yapılmış olabilir.

Ne yapabilirsin?

1. Eşinle tekrar açık ve duygusal bir dille konuşmanı öneririm. Bu kez "ne yaptığın" değil "ne hissettiğin" üzerinden konuş. Örneğin: “Senin ailene kendimi sevdirmek istiyorum, ama bazen konuşulanlar bana çok uzak geliyor ve kendimi eksik hissediyorum.” gibi bir ifade, savunmadan uzak ama duygu temelli olur.
2. Eşinin ailesiyle geçirdiğin zamanlarda, konulara minik sorularla dahil olabilirsin. Tanımadığın insanlardan bahsedildiğinde “O kimdi, nasıl biri?” gibi bir soru hem katılımını gösterir hem de sohbetin sana yaklaşmasını sağlar.
3. Kendini olduğu gibi kabul etmen önemli. Herkes sosyal ortamlarda hemen parlayamayabilir. Bazı insanlar gözlemleyerek dahil olur, bazıları aktif konuşarak. Senin doğan hangisine yakınsa onu baskılamadan ama gelişim alanı olarak görerek adım atabilirsin.

Evlilik, yalnızca iki insanın değil, iki ailenin de ortaklaşa bir uyum sürecidir. Bu süreçte en önemli şey, eşinle arandaki iletişimin güvenli olmasıdır. Eğer eşin, senin duygularını görmeden yalnızca davranışına odaklanırsa, bu seni yalnızlaştırır. Onunla iletişimde karşı tarafı suçlamadan ama net sınırlarla konuşmayı öğrenmek, bu tarz sorunların çözümünde belirleyici olacaktır.

Sen istekli, saygılı ve farkındalığı olan bir eşsin. Bu soruyu sorarak çözüm araman önemli bir adım. İlişkinin gelişimi için ihtiyaç duyduğumuz şey karşılıklı anlayış ve duygu temelli iletişimdir. Eğer bu süreci yalnız yürütmek seni zorluyorsa, çift danışmanlığı ya da bireysel destek almak da faydalı olabilir.

İstediğin zaman tekrar yazabilirsin, yaşadığın durumu birlikte değerlendirebiliriz.

Sevgilerimle🧡

Psikolog İrem Gülsün Zengin