Nasıl yetişkin olurum?

Öncelikle duygularınızı açık yüreklilikle paylaşmanız çok kıymetli. Kendinizi 27 yaşında olmanıza rağmen zaman zaman yetişkin gibi hissetmemeniz, özellikle iş hayatıyla ilgili konularda sıkılıp vazgeçtiğinizi düşünmeniz oldukça anlaşılır bir durum. Bu tür duygular, yalnızca size özgü değil; günümüzde pek çok genç yetişkin, benzer şekilde kendi yaşından geri kalmış gibi hissedebiliyor. Bu hissin temelinde çoğu zaman toplumun “yetişkinlik” algısı ve bu algının bireyler üzerindeki baskısı yatıyor. Bir yaşa gelindiğinde belirli bir kariyerin, yaşam biçiminin veya olgunluk seviyesinin olması gerektiğine dair görünmez bir beklenti var. Oysa yaşam çizgisi doğrusal değil; herkesin kendine özgü bir yolu, zamanı ve yönü bulunuyor.

İş konularında geçmişte sık sık yer değiştirmeniz ya da sorumluluk almakta zorlandığınızı düşünmeniz, mutlaka kişisel bir yetersizlikten kaynaklanmak zorunda değildir. Belki o işler sizin ilgi alanınıza hitap etmiyordu, belki koşullarınız yeterince destekleyici değildi ya da içinizde başka bir yola yönelme arzusu vardı. Bu, ergenlikten kalma bir davranış değil; aslında kendinize ait alanı bulma arayışının bir sonucu olabilir. “Kendimi oraya ait hissetmiyordum” demeniz, iç sesinizin size bir şey anlatmaya çalıştığını gösteriyor. Pek çok insan yıllarca çalıştığı iş yerlerinde bile “ait hissetmeden” devam ediyor. O yüzden bu hissiniz, farkındalığınızın göstergesi olabilir.

Kariyer anlamında bir şey elde edemediğinizi düşünmeniz anlaşılır, ancak bu cümlede kendinize karşı oldukça sert davrandığınızı hissettiriyor. Belki de şimdiye kadar verdiğiniz çaba, görünür sonuçlar getirmediği için böyle hissediyorsunuz. Ancak KPSS gibi uzun ve yorucu bir süreci deneyimlemiş olmanız bile başlı başına güçlü bir mücadeledir. Bu yıllar kayıp değil; direnç, sabır ve öğrenme süreciyle dolu yıllar. Günümüz koşullarında birçok kişi 30’undan sonra alanını keşfediyor, meslek değiştiriyor ya da yeni bir başlangıç yapıyor. Yaşın bir sınır olmadığını hatırlatmak önemli.

Bu duygularla başa çıkarken kendinize daha şefkatli yaklaşmanızı öneririm. Kendinizi yargılamak yerine “Ben bugüne kadar elimden geleni yaptım mı?” diye sormak, daha gerçekçi bir iç değerlendirme sunabilir. Geçmişi suçlamadan, geleceği karamsar görmeden, şu anki halinizle ilerlemek mümkün. Belki de asıl önemli olan, dışsal başarılar değil; kendi iç dünyanızla kurduğunuz ilişkiyi güçlendirmek, kendinizi tanımak ve ne istediğinizi keşfetmektir. Unutmayın, hayatta yön değiştirmek başarısızlık değil; esneklik ve cesarettir.

Bir de şunu merak ettim, aynı yaşlardaki arkadaşlarınızla ya da yakınlarınızla bu konularda konuşmayı düşündünüz mü? Belki onlar da benzer şeyler yaşıyorlardır. Paylaşmak bazen zihnimizdeki yükü hafifletir; insan başka hayatlara tanık olunca, kendiyle ilgili olanları biraz daha yumuşak görmeye başlıyor.

İçinde bulunduğunuz bu sorgulama hali, gelişiminizin bir parçası. Bazen “yetişkin gibi hissetmemek”, aslında daha gerçek, daha derin bir yetişkinliğin eşiğinde olduğunuzu gösterir. Dilerim kendinize nazik davranır, geçmişinizi anlayışla karşılarken geleceğinizi umutla inşa edersiniz.

Eğer isterseniz, bu süreçte sizi daha yakından tanıyacak, duygularınızı birlikte anlamlandıracak bir uzmandan profesyonel destek almayı da düşünebilirsiniz. Bu tür destekler, kendi yolunuzu daha güvenle çizmenize yardımcı olabilir.