Neden beni bırakıp gidiyorlar, Sevilmeye layık değil miyim?

Merhabalar sevgili danışan,

Satırlarınızı okuduğumda, hissettiğiniz yorgunluk sanki cümlelerinize de sinmiş… Bazen insan, karşılık beklediğinde ve o karşılık gelmediğinde, kendini büyük bir boşluğun içine yuvarlanmış gibi bulabiliyor. “ben sevilmeye layık değil miyim?” diye sormuşsunuz. İçten içe bir yanınız, eksik ya da kusurlu olduğunuzu düşünmeye başlamış gibi… Oysa çoğu zaman mesele, bizim kim olduğumuzdan değil, karşımızdaki insanların kendi sınırlarından, korkularından kaynaklanıyor olabilir.

Kimi zaman biri gelir, yakınlaşır, sonra geri çekilir, sonra tekrar gelir… Böyle bir hareket, sanki insanın içinde duygusal bir gelgit yaratıyor olabilir.”Acaba hata bende mi, neden yine bu oldu?” gibi sorular kafanızda dönüp durabiliyor. Burada küçük bir mola verip şunu sormak gerekli ; Bu döngüleri tekrar tekrar yaşarken, kendinizden neleri feda ediyorsunuz, kendiniz için neleri bırakıyorsunuz?

Sizin gibi derin seven insanlar, ilişkide kaybolmaya, kendi ihtiyaçlarını ikinci plana atmaya daha yatkın olabiliyorlar. Belki de, karşınızdakinin sizden uzaklaşmasında, aslında onun kendi korkuları ya da duygusal kapasitesi etkili. Yani, çoğu zaman mesele sizin sevilebilir olmanız ya da olmamanız değil; sevmekten, bağ kurmaktan kaçan, kendiyle yüzleşmekte zorlanan bir karşı taraf da olabilir. Sevgiye yaklaşma hızınız ile onunki birbirini tutmuyor olabilir.

Ve belki de, sevginizi gösterdiğinizde geri çekilen kişilere değil de, sizi anlayan, duygularınıza karşılık verebilen birini seçmenin neden bu kadar zor olduğunu kendinize sormanız gerekebilir. Sevginizi sunduğunuz kişiler gerçekten hazır mıydı? Yoksa siz, sevilme umuduyla bir karşılığa dönüşmesini mi beklediniz?

Hepimiz olduğumuz gibi görünmek ve yine de kabul edilmek isteriz. siz kalbinizi daha açık tutan, daha doğrudan seven biri gibisiniz :) Bu, bir yanıyla çok kıymetli bir özellik… ama diğer yanıyla, sizi korumasız hissettiriyor olabilir.

Sanki burada, kendinizi biraz daha korumak, sınırlarınızı netleştirmek ve ilişkilerde tüm sorumluluğu üstlenmek yerine karşı tarafın da gerçekten nereye kadar yaklaşmak istediğini görebilmek önemli olabilir. Birisi size geliyorsa ve sonra uzaklaşıyorsa, “Bunun nedeni sadece bende mi?” diye sormak yerine belki de “Bu kişi gerçekten samimi mi, kendiyle ne kadar barışık?” diye de düşünmek, yükünüzü biraz hafifletebilir.

Unutmayınız ki, sevmek kadar, sevildiğini hissetmek de bir ihtiyaçtır. Sadece veren taraf olduğunuzda, zamanla değersizlik hissi büyüyebilir. Peki ya siz, bir ilişkide kendiniz için ne bekliyorsunuz? Sevgi nasıl bir şey sizin için? Karşınızdaki insanla kurmak istediğiniz bağ, yalnızlıktan bir kaçış mı, yoksa gerçekten iki taraflı bir paylaşıma mı dayanıyor? Bu sorular, sizi biraz daha kendinize yaklaştırabilir.

Küçük bir egzersiz önerebilirim;

Yakın ilişkilerinizde karşınızdakinin yaptığı davranışlardan kendinize dair ne çıkardığınızı bir kağıda yazın. Sonra, o kişinin davranışlarının, kendi korkuları ya da geçmişiyle de ilgili olabileceğini hayal edin. Hangi hislerinizin, aslında size değil, o kişilere ait olabileceğine bakmaya çalışın. Bunu yapmak, bazen insanı özgürleştirir. 

Son olarak, sizde sevilmeye engel bir kusur, eksik olduğunu düşünmenize yol açan o iç sesi sıkça duyduğunuzu hissettim. Oysa ki sevgi iki kişinin de hazır olduğu bir alanda çoğalır. Olduğunuz gibi değerli olduğunuzu unutmadan, biraz da kendi sınırlarınızı sevgiyle korumayı deneyebilir misiniz? Belki de, bir ilişkiye başlamadan önce aynı anda hem kalbinizi hem de kendinize olan şefkatinizi taşımanız, sizi daha huzurlu hissettirecektir :)

Daha fazla sormak istediğiniz sorularınız var ise, yeni bir soru oluşturabilirsiniz.

Kendinizden hak ettiğiniz değeri esirgemediğiniz, sorunlarla başa çıkabilecek gücü kendi içinizde keşfedebildiğiniz sağlıklı günler dilerim.

Sevgiler,

Psikolog Ezgi Aydın