Psikoloji

Neden çevreme karşı hissizlik yaşıyorum?

Gizli Kullanıcı22 Ocak 2025 21:35

Merhaba yaklaşık 2019 yılından itibaren yakın gördüğüm hatta yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen bir arkadaşım dostum vardı onun için birçok fedakarlık yaptım sıcak havalarda belgesi için koşturma gibi daha sonra yurt dışına gidince aramızdaki o yakın dostluğun gittiğini hissetmeye başladım gelince bir iki kez buluştuk ama içimde hep bir soğuma vardı ona karşı en son ailece geçirdiğimiz zor zamanda bir mesaj bir arama bir görüşme sağlamayınca bende tamamen ona karşı olan arkadaşlık bitti ve ona hicbir şey söylemeden engelledim ama bu yaptığım yanlış mı diye icimden düşünmeye başladım ve ailemle olan bu süreçte cevremde olan herkese karşı hissizlik oluşmaya başladı sormadiklari için ve onları görmek duymak dahi istememeye başladım içimde olan sevgi bitti ve yerine hissizlik geldi bu durum sizce doğal mı ?

💙 Psikologca Geri Bildirimi

Deneyimini daha iyi hale getirebilmemiz için düşüncelerini ve önerilerini bizimle paylaşmak ister misin? Senin geri bildirimlerin bizim için çok değerli! 😊  Geri bildirim göndermek için tıkla.

Bu soru 23 Ocak 2025 11:49 tarihinde Psikolog Fatma Gizem Bitgen tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan,

Öncelikle kendinizi dürüstlükle ifade ettiğiniz için sizi tebrik ediyorum.

Bir zamanlar çok yakınınız olan bir arkadaşınızın ailece geçirdiğiniz zor zamanlarda sizi arayıp sormaması üzerine şu anda çevrenizdeki herkese karşı hissizlik yaşadığınızı belirtmişsiniz.

Yaşadığınız duruma birlikte bakalım.

Zor zamanlardan geçerken değer verdiğiniz kişilerin yanınızda olmamasının sizde yarattığı duygu yoğunluğunu anlıyorum, böyle bir dönemde arkadaşınızın sizi arayıp sormaması üzerine gösterdiğiniz davranış çok anlaşılır.

Ancak belirtmeliyim ki bastırdığımız duygular gitmez, duyguyu yaşamaya, ifade etmeye izin vermez üstünü örtersek bize daha çok zarar verir. Çevrenize karşı hissizleşmenizin ardında arkadaşınıza hislerinizi açıklamamanız yatıyor olabilir.

Öncelikle sormak istiyorum. Arkadaşınız başınıza gelenlerden haberdar mıydı? Belki de haberi olsa yanınızda olacaktı. Zor zamanlar geçirirken yaşanılanları tekrar tekrar dile getirmek zordur ancak şimdi o günler geride kaldı. Arkadaşınıza bir bağınız da kalmamış olabilir, ancak bu durumu arkadaşınızla konuşup yüzleşmeniz hayatınızın geri kalanına yer açmanız için yardımcı olabilir.

Hayat inişli çıkışlıdır ve kimsenin hayatı düz bir yolda ilerlemez sevgili danışan. Zor zamanlarınızda çevrenizden destek beklemeniz çok anlaşılır ancak herkesin süreci kendine göre zordur ve her davranışın altında farklı süreçler vardır. Bu noktada çevrenize duygularınızı şeffaflıkla açmayı deneyebilirsiniz. Bu süreçte sizinle aynı duyguları yaşayan kişilere şahit olmak, düşüncelerinize karşılık bulmak yardımcı olabilir.

İnsan sosyal bir varlıktır çevremize kendimizi kapattığımızda yalnızlaşmaya başlarız.

Umarım cevabım faydalı olmuştur.

Değerlendirilmesini istediklerinizi veya aklına takılanları bizlere her zaman sorabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen

💙 Psikologca Geri Bildirimi

Deneyimini daha iyi hale getirebilmemiz için düşüncelerini ve önerilerini bizimle paylaşmak ister misin? Senin geri bildirimlerin bizim için çok değerli! 😊  Geri bildirim göndermek için tıkla.

alinti

Cok teşekkür ederim 🙂

Yorumlar

Gizli Kullanıcı

Nasıl bir açıklama yapmam gerekir ona karşı ve evet biliyordu hayatımın merkezinde olan bir sorun bu çevremdekilerde biliyordu ama sormadılar küçüklüğümden gelen bisey bu ailem dışlanıyor hep ondan sormadiklarini düşünüyorum

23 Ocak 2025 12:56
Psk. Fatma Gizem Bitgen

Arkadaşınıza karşı “Sana çok değer veriyordum. Zor zamanımda yanımda olmanı beklerdim. Paylaştığımız güzel anılara rağmen bana destek olmamana çok kırıldım.” gibi bi açıklama yaparak hislerinizi ve düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.

23 Ocak 2025 13:42
Gizli Kullanıcı

Peki çok teşekkür ederim tavsiyelerinize uyacağımı belirtmek isterim 🙂

23 Ocak 2025 16:08
Psk. Fatma Gizem Bitgen

Rica ederim 💐

23 Ocak 2025 20:29

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Depremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?

6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte. . şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda. Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak. .. isterdim. . ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum. hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler. ..