Neden çocuk sahibi olmayı isteyemiyorum?
Çocukluğumda ailemi hep yetersiz hissettim. Çünkü sevgisel olarak hiç yakinlaşamiyorduk. Bizi severlerdi evet ama Ne annem beni sevdiğini söylerdi ne babam. Hiçbirine sarilamazdim bile. Çok saçma ama utanirdim. Evimizde kavga gürültü hiç eksik olmazdi. Şimdilerde bile hala böyle hissediyorum ve korkuyorum ya birgün çocuğum olurda bende böyle olursam. Bazen anne olmak istiyorum bazen de o kadar korkuyorum ki hamile kalacagim diye. 3 senelik evliyim ve hala anne olmak bana çok uzak gözüküyor. Bunu nasıl aşabilirim
Bu soru 6 Eylül 2024 18:45 tarihinde Psikolog Şevval Aydın tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar, çocukluğunuzu kendi çocuklarınıza yansıtma kaygısına sahip olduğunuzu anlayabiliyorum. İnanın bu kaygıya sahip olmanız bile bu zinciri bozmak için gerekli farkındalığa erişmiş olduğunuzu gösteriyor, ancak fark edersek değiştirebiliriz. Çocukluğunuzda size “yeterince sevgi gösterilmediğini” ve huzurlu olmayan bir aile içinde büyüdüğünüzü belirtmişsiniz, bu eksiklikler elbette yaşam içerisinde kendini gösterebilir, size verilmeyen sevginin peşine yaşam boyunca koşabilirsiniz, bazen de size verilen sevgi yeterli dahi olsa sizin için eksik gelir çünkü siz eksiklik duygusuna aşinasınız bu sizin bildiğiniz bir duygu. Çocukluk deneyimlerimizin yaşamımıza olan etkisini yok sayamayız ancak bu etkilerle başa çıkmayı öğrendiğimizde yaşamdaki işlevselliğimiz bozulmaz ve kendimizi yetersiz hissetmeyiz. Başa çıkabilmeniz için size birkaç yöntemden bahsetmek isterim.
Öncelikle yaşamdaki hiçbir annenin kendi geçmişinden bağımsız bir çocuk dünyaya getirdiği söylenemez, elbette izler taşınır. Ancak bizler çocukların başa çıkma mekanizmalarını çok hafife alıyoruz. Belki de çocuklarımız üzerinde hiçbir yan etkimizin olmamasını talep ediyoruz, oysaki yeterince iyi bir anne olmamız yeterli.
Yeterince iyi anne; Winnicott’un tabiridir. Çocuğun temel ihtiyaçlarını karşılayan, ona koşulsuz sevgi ve bakım veren anneyi yansıtır, mükemmel bir anne değildir, kendi ruhsal yapılanmasının getirdiği sorunlar da olabilir, ancak çocuğunun da mükemmel olmasını beklemez, ona zorluklarla başa çıkması için alan tanır, eksik duyguların yerine getirilmesi ve ifade edilmesi için neler yapabileceğini keşfetmesini bekler. Kendinize şu soruyu sormanızı dilerim ben “yeterince iyi bir anne olabilir miyim”
Ailenize karşı belli farkındalıklarla sahip olduğunuz öfkeyi ve kırgınlığı anlayabiliyorum, çocuklukta yaşadıklarınızın yetişkin haline yansımalarını aileniz biliyor mu ? öfkenizin ve kırgınlığınızı kaynağına yansıtmakta fayda var, neler hissettiğinizi, nasıl düşündüğünüzü onlara anlatabilir ve yüzleşebilir misiniz ? bunu yapamıyorsanız onlara mektup yazabilirsiniz bu mektubu vermek zorunda da değilsiniz, sadece ailenize de değil çocukluğunuzla da konuşun, ona da mektup yazıp “sevgi görmemenin seninle hiçbir ilgisi yok sen de her çocuk kadar sevgiyi hak eden ve sağlıklı bir aile ortamında büyümesi gereken bir çocuktun” diyebilirsiniz. Tüm bunları yaşayan çocuk halinizi ailenize karşı koruyabilirsiniz çünkü şu anda bir yetişkinsiniz ve başa çıkmayı öğrenmek durumundasınız.
Yaşamdaki her sorunu kendi başımıza halledemeyiz hatta çoğunlukla başa çıkmak için tüm mekanizmalarımızı kullanırız, terapi tam olarak başa çıkma mekanizmalarınızı keşfetmenizi ve geçmişe dönerek kendinizle bağlantı kurmanızı sağlar, çocuk yapmayla ilgili kaygılarınız azalmamakla birlikte giderek daha sorunlu bir hale geliyorsa ve bu farkındalıklarla başa çıkmakta oldukça zorlanıyorsanız mutlaka terapi almanızı öneririm.
sevgiler.
