Neden hiçbir şeye yetişemiyorum. Aile okul dersler sınavlar arkadaslar sevgili ödevler...

Merhaba Sevgili Danışan,

Okuduğumda, içinizde biriken o yorgunluğu neredeyse ben de hissedebiliyorum. Gerçekten bir şeylere yetişmeye çalışırken, içinizde büyük bir sıkışmışlık ve yalnızlık var gibi. Özellikle herkesin bir beklentisi varken, bir yandan akademik sorumluluklar, bir yandan sosyal ilişkiler, tüm bunlar üst üste gelince insanın nefesi daralabiliyor…

Belki de şöyle bir yerde buluyorsunuz kendinizi: Hangi tarafa çekilseniz, diğer tüm alanlar elinizden kayıyormuş gibi… Derslerinize öncelik vermek elbette anlaşılır, çünkü sanıyorum ki sizin için başarılı olmak yalnızca notlar değil, kendinizle barışık hissetmek anlamına da geliyor olabilir. Diğer taraftan yakın çevrenizle bağınızın zayıfladığını hissetmek, muhtemelen sizi iyice yalnızlaştırıyor.

Uzun zamandır böyle bir sıkışmışlık hissinize çözüm arıyorsunuz ama galiba bir yerden sonra gerçek anlamda nefes alamaz hale geldiniz. Çok yoğun duygular yaşamışsınız, hatta ağladığınızı söylemişsiniz… Bazen durmak ve “Benim gücüm bu kadar” diyebilmek gerekiyor. Ama çevre de beklenti içindeyse, suçlulukla karışık bir baskı oluşuyor. Belki de size şunu kimse hiç dememiştir: Her şeyin birden mükemmel gitmesi imkânsız.

Bir an durup kendinizle ilgili şunu hissedebilir misiniz: Sizin de yükünüz var ve bu yük hafifletilmeye değer. “Hepsine yetememek” insanı eksik yapmaz. Belki kendinizden beklediklerinizle ve çevrenizin sizden beklediğiyle ilgili şöyle kısa bir tablo çizebilirsiniz: Bir kâğıt alın, bir tarafına gerçekten “Benim sorumluluğumda olanlar”ı yazın, diğer tarafa ise “Çevremdekilerin bana yüklediği beklentiler.” Bazen bu basit ayrım, yükün aslında neyle ilgili olduğunu gösterir. 👀

Sınav ve başarı kaygısıyla baş etmek için küçük bir egzersiz: Sınava dair kaygılarınızı bir cümleyle kâğıda dökün. Mesela “Bugün ders çalışamadım, başarısız olacağım.” Sonra bunu daha şefkatli bir cümle haline getirin: “Bugün zorlandım; bazen herkesin zorlandığı günler olur. Bu beni değersiz yapmaz.” Böylece zihninizin yükünü biraz da olsa boşaltabilirsiniz.

Bazen çevreye karşı her şey yolundaymış gibi davranmak, duygusal yorgunluğu katlıyor. Bir noktada sevdiğiniz birine, küçük de olsa “Galiba zorlanıyorum…” demek, sizi hafifletebilir. Kimseyle paylaşamadığınız o ağırlıkları içinizde biriktirdikçe, insanın sabrı taşabiliyor ve beklenmedik patlamalar yaşanabiliyor. Belki de ihtiyacınız olan birinin yargılamadan, sadece dinlemesi. Bunu buraya yazmayı bile başarmışsınız; bu küçümsenecek bir şey değil. 😊

Belki biraz derin nefes alıp, kısa bir yürüyüş – ya da yakın bulduğunuz biriyle derdinizi konuşmayı ayarlamak bile, yükünüzü hafifletebilir. Zihninizi toparlamanıza destek olabilecek başka küçük adımlar veya günlük alışkanlıklar da üzerine konuşmak isterseniz, buradayım. Size iyi gelecek bir çözüm mutlaka bulunur… Şimdi, bir dakika gözlerinizi kapatıp içinizden “Bugün sadece elinden geleni yaptın” dediğinizde ne hissediyorsunuz?