Odaklanamıyorum, neden?
Hiçbir şey yapamıyorum saçma sapan bir harekete bağımlı oldum telefonumdan şarkı açıp kulağıma dayıyorum sonra evin içinde yürüyorum ve o müziği dinlerken gerçekte var olmayan kafamda oluşturduğum bir kişinin hayatını yaşıyormuş gibi hayaller kuruyorum kendimi o anın içerisinde hissediyorum. Yalnız kaldığım her an durmadan bunu yapıyorum. Ve bu günlük hayatımı çok kötü etkiliyor hiçbir sorumluluğumu yapmıyorum, şöyle söyleyeyim bu hareketi o kadar çok yapıyorum ki yemek yemek yerine bunu yaptığım zamanlar oluyor. Ayrıca hiçbir şeye odaklanamıyorum ve başıma aniden ağrı giriyor farkedince sürekli ağlayasım geliyor kendimi aptal gibi hissediyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. İlk başta biraz araştırıp bir psikolojik sorunum olabileceğini düşündüm ama sonra sanki aklımın içinde başka birisi "Sen hastalık hastasısın, haha kendine sıkıntı mı arıyorsun." tarzında şeyler söyledi.
Küçükken (9-10 yaşlarında) kafamın içinden birinin güldüğünü duyuyordum, anneme ve babama söylemeye çekindiğimden ve bu durum beni çok korkuttuğundan -gerçekmiş gibi hissediyor ve yaşımdan dolayı korkuyordum- teyzeme bu durumu anlatmaya çalışmıştım teyzem bana bunun sadece benim bir düşüncem olduğunu öyle düşünmemem gerektiğini söylemişti ama şuan bu yaşadıklarımı kimseye anlatamıyorum, biraz araştırma yaparken karşıma burası çıktı, size danışabileceğimi düşündüm, lütfen yardımcı olur musunuz?
Çok kötü hissediyorum iki ay sonra sınavım var ve bu güne kadar hiç doğru düzgün bir şekilde çalışmadım, aileme hep çalışıyorum diyorum ama doğru değil. Ayrıca öğretmenimin verdiği çizelgeleri yalan yanlış bir şekilde dolduruyorum asla gerçekten çözdüğüm soru sayısını yazmıyorum.
Odam aşırı dağınık toplamıyorum, sürekli yatıyorum veya başta bahsettiğim alışkanlığı yapıyorum. Bazenleri aniden gelen baş ağrısı gibi mide bulantısı da geliyor, ek olarak kendimi asla beğenmiyorum (dış görünüş, ses vb. olarak) kardeşime aileme ve arkadaş çevreme aşırı sinirli ve tahammülsüz davranıyorum çoğu zaman başka insanlara (arkadaşlarım veya sosyal medyada gördüğüm insanlar, dizi veya filmlerde gördüğüm insanlar veya kendi kafamda oluşturup tasarladığım insanlar gibi) özeniyorum. Kızınca sürekli bağırıyorum ve ağlamak istiyorum. İstediğim şeyleri kimseye zorla yaptirmiyorum ama istediğim bir şey olmayınca ağlamak istiyorum ve birisi bana zorla bir şey yaptirinca zoruma gidiyor bir kaç şey daha var ama şuan onları yazmak istemiyorum..
Bu soru 19 Nisan 2025 16:40 tarihinde Psikolog Ayşe Tuba Aksakallı tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhaba Sevgili Danışan,
Yazdıklarınızı okurken omuzlarınızdaki yükü, kalbinizdeki o sıkışmışlık hissini adeta ben de içimde hissettim. Hayatın bazen gerçekten de üzerimize geldiği, nefes almakta zorlandığımız anlar olabiliyor, değil mi? Bu derin yalnızlık ve bir çıkış yolu arayışı, insanın ruhunu derinden yorabilir. 🌿
Beynimizin zaman zaman kendine kaçış yolları yaratması, aslında bir tür baş etme mekanizması olabilir. Müzik dinlemek ve hayallere dalmak, sizi o anki zorlayıcı gerçeklikten uzaklaştırıyor gibi görünüyor. Hayal dünyası, bazen acılarımızı dindirmek, bize umut vermek için sığınılacak güvenli bir liman olabilir. Ancak, bu kaçışın günlük yaşamınızdaki sorumluluklardan uzaklaşmanıza ve yeni zorluklarla karşılaşmanıza neden olabileceği dengeyi bulmak gerçekten de kolay değil.
Odaklanma sorunlarınız ve baş ağrılarınız da bu durumun bir sonucu olarak ortaya çıkmış olabilir. Sanki zihniniz ve bedeniniz, yaşadığınız bu içsel karmaşaya bir tepki veriyor. İki ay sonraki sınavınızın yarattığı baskı da bu durumu daha da tetikliyor olabilir. Anlaşılan, hem zihinsel hem de duygusal olarak biraz uzaklaşmaya, kendinize nefes alma alanı yaratmaya ihtiyacınız var. 😊
Küçük yaşlardaki deneyimlerinizle şu an hissettikleriniz arasında benzer noktalar olduğunu düşünmeniz çok anlamlı. Belki o zaman dile getiremediğiniz, içinizde kalan bazı duygular şimdi tekrar yüzeye çıkıyor olabilir. O dönemde kendinizle ilgili yaşadığınız beğenmeme durumları, özellikle ergenlik ve gençlik yıllarında pek çok kişinin deneyimlediği duygulardır. Ancak bu hislerin kalıcı olmadığını ve üzerine gitmenin, onları anlamanın önemli olduğunu unutmayın.
Sinirlilik haliniz ve çevrenizdeki insanlara karşı tahammülsüzlüğünüz, aslında derinlerdeki bir içsel çatışmanın dışavurumu gibi. Belki de kendi değerinizi sorgularken, dış dünyadan gelen en ufak bir sese bile sert tepkiler veriyorsunuz. Bu öfke, o derinlerden gelen, ifade edilmeyi bekleyen sesin bir yansıması olabilir. Ancak her duygunun bir nedeni vardır ve bu nedenleri keşfetmek, bazen büyük bir rahatlama sağlayabilir.
Kendinizi daha yakından tanımak için atabileceğiniz küçük adımlar var. Örneğin, bir defter alıp her gün düzenli olarak hislerinizi yazmaya başlayabilirsiniz. Bu hem duygularınızı somut bir şekilde görmenize yardımcı olur hem de yaşadığınız olaylarla hisleriniz arasında bağlantılar kurmanızı sağlar. Ayrıca, bu süreçte bir uzmandan destek almak da size derin bir nefes aldırabilir. Unutmayın, yardım istemek bir zayıflık değil, aksine kendi iyiliğiniz için atılmış cesur bir adımdır.
Şimdi derin bir nefes alın ve biraz da kendi iç sesinize kulak vermeye çalışın.
İlk adımları atmak bazen en zorudur, ancak bir kere başladığınızda devamı daha kolay gelecektir. ❤️ Unutmayın, bu zorlu süreçte yalnız değilsiniz ve kendinize iyi bakmayı hak ediyorsunuz.
Umarım cevabım yeterli olmuştur. Aklına takılan ya da sormak istediğin sorular için tekrar sorularını yöneltebilirsin. Hoşça kal...
Sevgilerle,
Psikolog
Ayşe Tuba Aksakallı 🌿
