Psikoloji

Öfke sorunumu nasıl aşabilirim?

Gizli Kullanıcı7 Kasım 2024 16:14

Geçmişe çok takılıyorum. Herkesin ne dediğinden çok etkileniyorum ve öfkemi kontrol edemiyorum. Geçmişte olan olayları tekrar tekrar düşünüp sinirleniyorum. Devam edemiyorum. Her olayda olumsuzu görüyorum. Öfkelendiğimde başka birine dönüşüyorum. Öfkemi kontrol etmek istiyorum. Çevremde bana yardımcı olabilecek kimse yok. Etrafımdaki insanlar tarafından anlaşılmadığımı hissediyorum. Kendimi yalnız hissediyorum. Arkadaşlarımla arama mesafe koydum, hep üşendiğim için sosyal hayatım bitti. Yardıma ihtiyacım var.

Bu soru 12 Kasım 2024 14:09 tarihinde Psikolog Ezgi Aydın tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan,

Öncelikle yaşamakta olduğunuz bu zorlayıcı çok iyi anladığımı belirtmek isterim.

Öfke ve kaygı , ikincil duygulardır. Öfke duygunuzun altında sizce hangi duygularınızı bastırıyor ve görmezden geliyorsunuz? Kaygınızı neler tetikliyor?

Bu gibi soruları yanıtlandırarak kendinizi keşfetme sürecine başlayabilirsiniz.

Geçmişteki olayları devamlı olarak düşünmek ana odaklanmanıza engel olur. Gündelik yaşantınızdan zevk almakta güçlük çekebilirsiniz. Bu süreçte anda kalamayarak o anki olaylar hakkında ne hissettiğinizi bilemezsiniz. Duygularınızı anlamlandıramamak öfke duygunuzu açığa çıkarabilir. Elbette yaşadıklarınızın zorluğunu, zaman geçtikçe tahammül seviyenizin azaldığını ve sosyal ortamlardan kaçınmaya başladığınızı çok iyi anlıyorum. Ancak bilmelisiniz ki kendinizi izole etmek sizi ya da başkalarını korumayacaktır. Kendinizi izole etmek, geçmişi düşünmek için kendinize daha fazla zaman yaratmanız anlamına gelir. Bu nedenle size tavsiyem, bir günlük tutarak hislerinizi burada paylaşmanız. O gün neler hissediyorsunuz?

Duygularınızı birinin anlamasını beklemeyin. Duygularınızı önce kendiniz tanımalısınız.

Örneğin öfkelendiğiniz bir anı düşünün. O an gerçekten neyi ifade etmeye çalışıyordunuz? Öfkenizin altında hangi hisleriniz, hangi cümleleriniz vardı?

Bu kadar çok düşünerek zihninizi belki de fazla yoruyor olabilir misiniz?

Tıpkı bedenimiz gibi zaman zaman zihnimizin de dinlenmeye ihtiyacı vardır. Belki de tüm bu yaşadığınız öfke problemleri zihninizin size vermek istediği bir mesajdır. Zihniniz size ''biraz dinlenmeye ihtiyacım var.'' diyor olabilir. Bu süreçte yapmanız gereken yavaşlamak ve kendinizi dinlemek. Meditasyona başlayabilir ve bu şekilde zihninizi yavaşlatabilirsiniz. Bu güne kadar ifade etmekten ve hissetmekten kaçındığınız duygularla yüzleşmek adına duygu günlüğü tutmayı ihmal etmeyiniz.

Elbette bu süreçte bir uzman desteği almak size daha iyi hissettirebilir. Eklemek veya sormak istediğiniz daha fazla soru var ise yeni bir soru oluşturabilirsiniz.

Kendinizden hak ettiğiniz ilgi ve şefkati esirgememeniz dileğiyle...

Sağlıklı günler diliyorum.

Sevgiler,

Psikolog Ezgi Aydın

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .