Aile

Öfkemi kontrol edemiyorum

Gizli Kullanıcı28 Mayıs 2024 11:51

Gün içerisinde çok basit şeylere sinirlenebiliyorum ve bu sinirim genelde oğluma ve ona bağırıyorum bu istemsizce olan birşey sonra pişman oluyorum ama iş işten geçmiş oluyor elimden geldiğince iyi bir anne olmaya çalışıyorum ama bu öfke sorunlarım yüzünden yaptığım herşeyi bozuyorum bu kontrolsüz davranışlarım oglumuda etkiliyor bana aşırı düşkün bı oğlum var yaşı 16 bu halimden hiç memnun değilim kendimden vazgeçtim oğlumun psikolojisiyle oynuyorum

Bu soru 29 Mayıs 2024 14:36 tarihinde Uzman Psikolog İlknur Aksu tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Selam değerli danışan, kendinizi kınayarak ve suçlayarak çocuğunuza yardımcı olmanız mümkün değil :) Kendi içimizdeki çocuğa şefkat göstermedikçe evlatlarımıza gösterdiğimiz şefkatin gücü de yetersiz kalıyor.

Her şeyden önce kendinizi anlamaya çalışın lütfen. Neler birikti de iç dünyanızdan dışarı öfkeyle taşmaya başladı?

Öfkeli hissetmek doğal bir duygudur ve birçok farklı sebepten kaynaklanabilir. Özellikle anne olmak, büyük bir sorumluluk ve stres kaynağı olabilir. Yorgunluk, uyku eksikliği, bebeğin ihtiyaçlarını karşılama konusundaki zorluklar, destek alamama hissi, kişisel alanın sınırlanması gibi faktörler, öfke hissini artırabilir. Aynı zamanda, hormonal değişiklikler de duygusal dalgalanmalara yol açabilir.

Öfkenin kaynağını anlamak önemlidir çünkü sadece böylece onunla başa çıkabilirsiniz. Belki de destek almak, bebeğin bakımı için daha fazla yardım talep etmek veya zaman zaman kendinize zaman ayırmak gibi çözümlerle bu duyguları yönetmek daha kolay olabilir. Ayrıca, duygularınızı ifade etmek ve rahatlatıcı aktivitelerle stresi azaltmak da yardımcı olabilir. Bir terapistle konuşmak da duygusal sağlığınızı güçlendirebilir. Unutmayın ki, öfke duygusu insani ve normaldir ayrıca bu duyguyu yönetmeyi öğrenmek uzun süreli sağlık ve mutluluk için ihtiyaçtır.

Daha önce belki gerçekten çözmek adına kararlı ve istikrarlı adımlar atmadıysanız, kendiliğinden içinizde huzur ve sakinlik yakalayamamanız çok normal. Bir yerden başlamak da çok değerli ve etkili olacaktır.

Öfkelendiğinizde, derin nefes almak sakinleşmenize yardımcı olabilir. Yavaş ve derin nefes alarak bedeninizi rahatlatın. Öfkelendiğinizde hemen tepki vermek yerine, biraz zaman kazanmak için bir adım geri çekilin. Zihinsel olarak bir mola verin ve durumu değerlendirin. Bu, ani tepkilerden kaçınmanıza ve daha mantıklı bir şekilde hareket etmenize yardımcı olabilir.

Öfke duygularınızı bastırmak yerine, onları sağlıklı bir şekilde ifade edin. İhtiyacınız olduğunda duygularınızı açık ve net bir şekilde dile getirin, ancak bunu yaparken başkalarına zarar vermemeye dikkat edin. Daha çok 'ben' dili kullanmanızı öneriyorum: "Ben bu davranışından böyle hissettim, kırıldım, vs vs"

Öfkenin kaynağını anlamak, onunla başa çıkmanın anahtarı olabilir. Öfkenin altında yatan gerçek duyguları ve düşünceleri keşfetmeye çalışın.

Kendinizin ve hayatın size daha iyi davrandığı bir yaşam diliyorum.

Sağlık dileği ve sevgilerimle...

Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Aşırı tepki vermemek için ne yapmalıyım?

Çoğu insanla konuşurken karşı tarafı anlayıp dinlerim ve empati yaparak ince ince düşünürüm fakat annemi dinlerken aşırı bir tepki gösterdiğimi anladım. Bu tepkileri verirken de sinirlenme ve anlaşılmama duyguları beni boğuyor sanki. Ben ne dersem annem yanlış anlayacakmış ve beni kötüleyecekmiş gibi hissediyorum. Bana iyi bir şey söylese bile ona çıkışıyorum . Sonrasında çok sert konuştum diye içimden kendime kızıyorum. Ama aklıma travmalarım geliyor: Çocukluğumda derslerimi annem yaptırırdı ve çirkin yazarsam ellerime vururdu. Beni çoğu şeyi iyi yapamıyorum diye hep eleştirirdi. Çocukken dikişe merak sardığımda hep yapamazsın bırak diye hevesimi kırıp emekle diktiğim şeyleri ve biriktirdiğim kumaşları benden gizli yakmıştı. Ben bunu farkedince de ben aşırı tepki vermeye orada başladım ve zaten pek de güvenmediğim anneme hiç güvenmemeye başladım. Ayrıca duygularımı da gizliyorum galiba belki de o görmüyor bilmiyorum. Mesela ben bu satırları yazarken gözlerimden yaşlar akıyor ama o bana mutfağı temizleyelim hadi kalk diyor. Yanıma gelip göz teması kuramadığı için ağladığımı bile farketmiyor. Benim yanımda küçük kardeşime ilgi gösterdiğinde örneğin önüne bir yiyecek koyduğunda istemsizce oraya bakıyorum. Küçük kardeşim dayanamayıp o yiyeceğin yarısını benim önüme koyuyor. Ama annem beni görmeyip anlamıyor. Ben mi abartıyorum acaba? Biraz kinci bir insan olduğumun farkındayım ve bunun için üzgünüm ama bu konuda ben kinci mi davranıyorum yoksa annem gerçek bir manipülatif mi?