Olmayacağını bile bile umut etmek
Merhaba uzun zaman önce yaklaşık 1 buçuk sene önce bitmiş bir ilişkim oldu. Bu ilişkide öyle şeyler yaşandı ki aslında hem çok sevdim hem çok canım yanmasına rağmen kaldım. Benim boşlukta olduğum bir dönemdi. O dönem tanıştım. Buluşmadan sevgili olduk buluştuk konuştuk. Eski ilişkimde aldatılmıştım ve liseden üniversiteye kadar süren bir ilişkiydi aramızda sohbet yoktu. Onunla ben kendimi hayata çok kapatmıştım. Bu kişiyle tanışınca nerdeyse istediğim her şey onda vardı. Sosyaldi konuşkandı hobileri vardı çok iyi üniversitede okumuş mesleği vs her açıdan çok iyidi. Muhafazakardı ve ben en başında kıyafetlerimden ödün vermiştim. Tabi ben tanımak istedim. Ama kendimi sorguladım. Böyle birinin benimle ne işi var diye. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki. Sürekli eğleniyorduk gülüyorduk. Sonra onun yanına gidince bir kaç geçirdik eski ilişkisine dair silinmemiş saklanan mesajlar favorilerimiş ayrı klasör açılmış resimler telefonunda duruyordu. Meğer beni yara bandı olana kullanacakmış. Bunu görünce kahroldum. Daha sonra o da üzüldü ağladı. Onun iyi bir insan olduğu belliydi. Ona sarıldım. O anki duygum şevkatti hatırlıyorum. Çünkü çaresizliğini pişmanlığını gözlerinde gördüm. Onunla o gece oturdum konuştum eğer içinde bir şey kaldıysa devam etmeyelim ama çabalamak istersen ben bunları unutmaya hazırım dedim. O da tamam dedi biz devam ettik ama sorunlar bitmedi eskiye dair sürekli bir fotoğraf not vs her köşeden çıkıyordu. En son hiçbir şeyin silinmediğini ona yazılan şiirlerin vs telefonunda saklandığını gördüm. Artık bu son noktaydı. Üstelik arkadaşlarıyla olan konuşmaları da silmişti. Benden resmen bir şeyler saklıyordu. Tüm bu olanlarla birlikte o gün yine onun yanında kaldım ama tükendiğimi hissediyordum. O yüzden sadece yanındaydım gülemedim eğlenemedim. Aklımda soru işaretlileriyle geçirdim o günü. Aradan zaman geçince bana ayrılma konuşması yaptı. Bunları ilerde görseydim de yine böyle tepkiler mi verecekmişim benim de beklentilerim karşılanmıyor ilerde sen başkalarının yanında da bana böyle davranırsın diyerek ayrıldı benden hatalarına tepki gösterdiğim için suçlandım. Daha sonra onu biraz izledim ve sanki hayatına hiç girmemişim gibi devam etti. Ben bu süreçte yaşadıklarımda hayatı öğrendim. Ben sadece sevmiştim. Meğer fedakarlıklar beklentiler yalanlar dolanlar bunları hesaba katmamıştım. İçimden gelerek fedakarlıklar yaptım bu kadar hataya rağmen kaldım yanında. Ama o bunları benim üzerime yıkıp gitti. Üzerimdeki enkazı tahmin edersiniz. Üzerinden 1 sene geçti. Çok yorgunum ama çok dersimi aldım. Gücüm yok belki ama anlatırken bile ona karşı sevgi duyduğum için kendime kızıyorum. O şimdi benden adım bekliyor. Dönmemi yeniden ona o eski saflığımı göstermemi bekliyor. Belki pişman belki de sadece ona gösterdiğim sevgiyi özledi. Ama şuna çok eminim ki artık ben eski ben değilim. Yaşadıklarım çok ağır çok yorgunum ama bitmesi gereken şeyi neden bitiremiyorum. Çok manipülatif biri. Ben onun yanında sakin sessiz uyumlu kalıyorum. Bu yüzden de kendimi savunduğum an suçlanıyorum. Tüm bunların farkında olmak yetmiyor. Kafamdan çıkaramıyorum ne yapmam lazım
Bu soru 19 Haziran 2025 11:39 tarihinde Psikolog Aysel Kacak tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Sevgili danışanım,
Merhabalar.Yazdıklarınızı okurken, hissettiğiniz duyguların ne kadar yoğun ve karmaşık olduğunu içtenlikle anlayabiliyorum. İnsan böyle bir süreci yaşarken yalnızca bir ilişkinin değil, aynı zamanda kendine dair birçok inancın, beklentinin ve sınırın da sorgulandığı çok derin bir içsel yolculuktan geçiyor. Siz de bu duyguların tam ortasındasınız; hem büyük bir yorgunluk hem de farkındalığın beraberinde getirdiği bir uyanış hali var cümlelerinizde.
İlişkinin başında hissettiğiniz o çekim, belki de geçmişte yaşadığınız hayal kırıklıklarının ardından ilk defa yeniden "görülme" hissine yaklaştığınız bir yerdi. Bu, bir insan için çok kıymetlidir. Ancak siz de fark etmişsiniz ki, ilişkinin ilerleyen dönemlerinde bu bağda pek çok şey sadece sevgiyle değil; aynı zamanda hayal kırıklıkları, fedakârlıklar, suskunluklar ve tekrar tekrar sınanan bir güven duygusuyla örülmüş. Tüm bunların içinde kaldığınızda "Ben neden hâlâ buradayım?" sorusunun peşinden gitmek kaçınılmaz olur. Bu, yalnızca karşınızdaki kişiye değil, aynı zamanda o ilişki içinde nasıl konumlandığınıza, nelerden vazgeçtiğinize ve neleri hak ettiğinize dair bir sorgulamadır.
İlişkide yaşadığınız kırılma anları —özellikle size açıkça dürüst olunmaması, geçmişin gölgelerinin ilişkinize taşınması ve sizin tüm açıklığınızla bu durumu yönetmeye çalışmanız— size yalnızca sevgiyi değil, aynı zamanda kendi değerinizi yeniden sorgulatmış gibi görünüyor. Bu noktada şunu da belirtmek önemli: Birinin yanında sessizleşmek, bazen sadece uyum sağlamak değil, aynı zamanda duygusal olarak güvenli hissedemediğiniz bir ortamda kendinizi koruma biçimi olabilir. Bu, çoğu zaman bilinçsiz gelişir ve kişi ancak sonradan “Ben neden bu kadar sustum?” diye kendine sormaya başlar. Bu sorunun cevabı da genellikle çok derinlerde, daha önce yaşanmış kırılmalarla, öğrenilmiş davranışlarla, kendini ifade ettiğinde nasıl karşılandığınızla ilgilidir.
Tüm bu yaşananlara rağmen içinizde hâlâ bir sevgi hissi olması, sizin insani tarafınızı gösterir. Bu sizi zayıf yapmaz, tam tersine kalbinizin hâlâ hissedebildiğini, her şeye rağmen sevgiye açık olduğunuzu gösterir. Ancak sevgi tek başına bir ilişkiyi sağlıklı şekilde sürdürebilmek için yeterli değildir. Saygı, güven, şeffaflık ve karşılıklı sorumluluk da bir ilişkide olmazsa olmaz temellerdendir. Siz bunlardan ödün verdikçe, ilişkinin ağırlığı tek taraflı hale gelmiş ve bu durum sizi duygusal olarak tüketmiş gibi görünüyor.
İçinizde hâlâ bitmemiş duyguların olması, onun hayatına hızla devam etmesiyle yaşadığınız çelişki ya da içinizde hala hesaplaşmamış hislerin olması çok doğal. Çünkü bazı ilişkiler sadece bir insanla değil, aynı zamanda "kendimizle ilgili inandıklarımızla" da bağ kurar. Belki de bitirememek dediğiniz şey; onun yokluğuna değil, sizin o ilişkideki halinizin vedasına duyulan bir zorluktur. Ve bu da zamanla, içsel bir emekle aşılır.
Böylesine manipülatif, suçluluk hissettiren bir ilişki biçimi içinde kendinizi hep uyum sağlayan, anlayış gösteren, "daha fazlasını yapan" taraf olarak bulmuş olmanız; bir noktada kendi ihtiyaçlarınızı görmezden gelmenize neden olmuş olabilir. Sizi bu noktaya getiren süreçte kendinize yönelttiğiniz eleştiriler çok anlaşılır, ama aynı zamanda bu farkındalıklar gelecekte sınırlarınızı koruyabilmeniz adına çok kıymetli bilgiler de sunuyor size.
Şimdi belki kendinize şu soruları yöneltmek iyi bir başlangıç olabilir:
- Yanında neden sustum?
- Hangi duygularımı bastırmak zorunda kaldım?
- Ben bu ilişkide kendime ne kadar dürüsttüm?
- Şimdi bir ilişki yaşasam, hangi sınırlarımın arkasında durmak isterdim?
Bu tür sorular, yalnızca geçmişi değil, gelecekteki ilişkilerinize dair iç görü kazanmanız adına da çok değerlidir.
Tüm bu süreç boyunca, kendinize yüklediğiniz sorumlulukları bir kenara bırakıp biraz da “Ben ne istiyorum, ben neye ihtiyaç duyuyorum?” sorusunu sık sık sormaya çalışın. Bu, iyileşmenin önemli bir parçasıdır.
bu süreçte yakınlarınızdan veya bir uzmandan destek almaktan lütfen çekinmeyin.
Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.
Değerlendirilmesini istediklerinizi yeni bir soru ile sorabilirsiniz.
Sevgilerimle,Psikolog Aysel Kacak
