Olumsuz düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?

Merhaba Sevgili Danışan,

Paylaştıklarınızı okurken gerçekten kalbime dokundunuz. Zihninizdeki o bitmek bilmeyen düşüncelerle baş başa kalmanın ne kadar yıpratıcı ve insanı yalnız hissettirebildiğini çok iyi anlıyorum. O "Acaba yapsam ne olur?" gibi soruların zihninizi kemirmesi, hem kendinize hem de çevrenize karşı bir yorgunluk ve suçluluk hissi yaratması hiç de yabancı değil. Sanki zihninizde sürekli çalan bir radyo var ve dikkatinizi, enerjinizi emerek sizi şu andan uzaklaştırıyor gibi, değil mi?

Arkadaş sohbetlerinde kendinizi geri çekilmiş hissetmeniz, dikkatinizin dağılması da bu içsel karmaşanın doğal bir sonucu. Bazen insan, bu durumun nedenini bile tam olarak kestiremeyince kafa iyice karışıyor. O olumsuz düşüncelerin bir türlü önüne geçememek, sürekli "Neden böyle hissediyorum?" diye sormak... Bunlar aslında birçok insanın içten içe yaşadığı, ama dışarıdan bakıldığında pek anlaşılmayan durumlar. Hele ki toplum olarak "aklına kötü şey getirme" gibi söylemlerle büyüdüğümüz düşünülürse, bu tür düşünceler insanı içten içe daha da zorlayabiliyor.

Unutmayın ki, zihninize üşüşen o olumsuz düşünceler karşısında kendinizi çaresiz ya da suçlu hissetmenize hiç gerek yok. Düşünceler bazen kontrolümüz dışında gelir ve bu sizi "anormal" yapmaz. Bu, insan olmanın bir parçasıdır.

Ölümü düşünmekle ilgili paylaştığınız kısım ise gerçekten hassas bir nokta. O "Acaba ölsem ne olur?" sorusunda, hayatla ilgili derin bir sorgulama ve belki de bir çıkış arayışı sezdim. Bazen bu tür düşünceler, gerçek bir "canına kıyma isteği" olmadan da ortaya çıkabilir. Hayatın anlamı, ölümün ne olduğu gibi felsefi sorgulamalar ya da yaşadığınız zorluklar karşısında bir çaresizlik hissi de bu tür düşüncelere yol açabilir. Ancak eğer bu düşünceler sıklaşıyorsa, sizi derinden rahatsız ediyor ve günlük yaşamınızı olumsuz etkiliyorsa, lütfen bir uzmana danışmaktan çekinmeyin. Bu, size destek olabilecek ve bu düşüncelerle başa çıkmanızda size rehberlik edebilecek bir adım olacaktır.

Destek gruplarıyla ilgili merakınızı da anlıyorum. Benzer sıkıntıları yaşayan insanlarla bir araya gelmek, bazen o yalnızlık ve suçluluk hissini azaltabilir. Duygularınızı paylaşmak ilk başta zorlayıcı olabilir, özellikle "konuşmaya çekinen biri" olduğunuzu belirtmişsiniz. Ama inanın bana, bazen tek bir kişinin bile benzer duyguları yaşadığını duymak bile insanı inanılmaz derecede rahatlatabiliyor. İlk başta her şeyi anlatmak zorunda değilsiniz, sadece dinleyici olmak bile zamanla içinizde bir şeyleri yumuşatabilir, size bir aidiyet hissi verebilir.

İş hayatında bu düşüncelerin etkilerini de göz ardı etmemek gerek. Odaklanma sorunları, motivasyon eksikliği, sosyal ilişkilerde zorlanmalar gibi durumlar yaşamanız oldukça olası. Böyle anlarda, dikkatinizi nazikçe şimdiki ana yönlendirecek küçük nefes egzersizleri yapabilir ya da "Şu anda ne hissediyorum? Bedenimde neler oluyor?" diye kısa bir an durup kendinizi gözlemleyebilirsiniz. Bu basit pratikler, düşüncelerinizle aranıza küçük bir mesafe koymanıza yardımcı olabilir.

Eğer bir gün tüm bunları daha detaylı konuşmak isterseniz, ben buradayım. Hatta, isterseniz size basit ama etkili bir egzersiz daha önerebilirim: Gün içinde zihninize takılan olumsuz bir düşünce belirdiğinde, onu hemen bastırmak yerine küçük bir not kağıdına yazın ve kendinize şu soruyu sorun: "Bu düşünce bana ne anlatmaya çalışıyor olabilir?" Her seferinde bir cevap bulmak zorunda değilsiniz. Bazen sadece o düşünceyi fark edip kaydetmek bile zihninizi biraz olsun rahatlatabilir.

Buradan devam etmek isterseniz, sizinle daha derinlemesine konuşmayı gerçekten çok isterim. Aklınızdaki her türlü soru için buradayım. Unutmayın, bu yolda yalnız değilsiniz ve yardım istemek güçsüzlük değil, aksine bir güç göstergesidir. 🌿

Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.

Sağlıklı günler dilerim.

Sevgiyle kalın.

Psikolog

Ayşe Tuba Aksakallı