• Anasayfa
  • Sorular
  • Panik atak başlangıçım olup olmadığını nasıl anlayabilirim?
Psikoloji

Panik atak başlangıçım olup olmadığını nasıl anlayabilirim?

Gizli Kullanıcı31 Mayıs 2024 19:11

Bir kaç haftadır durduk yere kendimi öncesinde gayet huzurlu ve mutlu hissettiğim yerlerde, ya da tamamen alakasız yerlerde bir anda hızlı hızlı nefesler almaya, titremeye başlıyorum.Aklıma utanç verici, beni üzen, kötü hissettiğim anlar geliyor.Ağlama isteğim oluyor.Kısa sürüyor ve genellikle bir dakika içinde derin nefesler alarak sakinleşiyorum.Bu bana kötü hissettiriyor.Neyim olduğu konusunda bir fikrim yok. Neyim olduğunu anlamama yardımcı olup e-mailime yanıt verirseniz çok sevinirim.Teşekkürler.Arz ederim

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba,


Son dönemlerde sizi etkileyen bir durum veya olay oldu mu? Bahsettiğiniz gibi mutlu mesut olduğunuz mekanlarla bir ilgisi veya alakası olmayabilir. Daha çok olumsuz hissettiğiniz dönemlerin ardından bunu yaşıyor olabilirsiniz ya da zorlu bir süreç atlattıysanız en rahatladığınız dönemlerde bu tarz durumlar olabilir. Şimdi sizden şunu isteyeceğim; günün hangi saat, yer, olay, davranış ve durumun ardından panik atak geçiriyorsunuz? Nasıl hissediyorsunuz o an? Öncesinde veya sonrasında. Nasıl baş ediyorsunuz? Mesela yazdığınız kadarıyla sağlıklı bir baş etme yönteminiz var ve nefes egzersizleri yapıyorsunuz. Bu sağlıklı bir yöntem. Bunu ne kadar sağlıklı bir şekilde devam ettirebilirseniz o kadar rahatlarsınız. Gün içinde bol bol nefes egzersizleri çalışmaları yapabilirsiniz. Bununla birlikte bu kaygı durumu belki de size bu aralar çok yorulduğunuzu, üzüldüğünüzü, kırıldığınızı ifade ediyor. O anlar aklınıza geliyor çünkü o zamanlar bu duygunuzu belki de hiç yaşayamadınız. Şu an başlıyor. O zaman kendinizi rahatlatan, sizi mutlu, huzurlu eden aktiviteler ve hobilere yönelmenizi tavsiye ederim. Siz kaygılandığınızda ne yaparsanız rahatlarsınız bunu bir inceleyin ve değerlendirin.


Panik atak her zaman anksiyete başlangıcı demek değil, bu konuda endişelenmeden önce bir kendinize odaklanın ve dediğim gibi bir haftalık gözlem yapmanızı tavsiye ederim. Daha önceleri yaşamış olduğunuz bir travmanın etkisi ile mi yapıyorsunuz? Bunu netleştirmeden önce sizlerden bir de şunu yapmanızı tavsiye ederim. Sağlık ocağından güncelde kan tahlillerinize baktırmanız ve kontrol ettirmeniz panik atak başlangıcı olup olmadığını netleştirebilir. Fizyolojik sebepleri eledikten sonra psikolojik olup olmadığına bakılması her zaman daha sağlıklıdır. Eğer gözlemlerinizi yaptınız, travmanız ile alakalı bir süreç var. Kan değerlerinizde bir sıkıntı çıkmadı. O zaman bir psikolojik destek almanızı tavsiye ederim.


Sağlıklı günler dilerim.

Psikolog Merve Ulusoy

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Neyim var?

2 ay önce gece birdenbire kötü hissetmeye başladım ağladım Kalp krizi geçiriyorum zannettim Uyku sorunum oldu Panik ataktan şüphelendim ama Sonrasında alanda bilgili bir hocam panik atak olmadigini vitaminlerimi kontrol ettirmemi soyledi Bir süre iyi geldi ama vitaminler bitince kontrole gitmedim halen eksik olabilir Bu süreçte de sürekli bu nedensiz korkuma kaygima sebep aradım Binbir türlü şey düşündüm Acaba anksiyete mi acaba panik atak mı acaba overthinker miyim gibi Bu arada psikoloji 3. Sınıf öğrencisiyim..Halen daha sürekli bi neden arıyorum sürekli araştırma yapıyorum ağlarken Neden başıma bu geldi Neden birdenbire ağlama krizlerim tuttu kaygılı korkulu hissettim diye O donem cok namaz kildim acaba o yüzden mi oldu diye kafayi ona taktim Sonrasında psikoloji okudugum icin mi bunlar oldu diye dusunup kafayı ona taktim Acaba gecmisteki Travmalarım var da acaba bunlar mı tetiklendi diyorum Ki platonik ask travma sayılır mı bilmiyorum Gördüğüm her şeye ağlayasım geliyor Herhnahi bir video izlerken bile kafamın içinde acaba neyim var Acaba neden oldu diye düşünüyorum Sürekli bi neden arıyorum bu duruma Normalde asla aklıma gelmeyen şeyler geliyor aklıma ve acaba bu yüzden mi diyorum..Hatta bölümume o kadar aşıktım ki Psikolojiyi inanılmaz severek okuyordum Ama artık okula bile gitmek istemiyorum Bu rahatsizliklarin ismini duyunca kotu oluyorum Sevdigim seylerden bu kadar uzaklasmak beni korkutuyor 2 yıllık Iliskim var onun zarar görmesinden de cok korkuyorum Surekli ona anlatirsam benden bikar sikilir diye korkuyorum Bu yuzden bu duygudurumundan hemen cikmak istiyorum Lütfen yardımcı olur musunuz Fikrinize çok ihtiyacım var

Romantik İlişkiler

Geri çevrildim, nasıl unuturum onu?

Merhaba. Öncelikle soruma cevabınız için şimdiden teşekkür etmek istiyorum. 20 yaşında bir genç kızın duygularını size anlatmak ve yardım bulmak için buradayım. Ben bir buçuk yıldır karşılıksız olarak birini seviyorum. İlk gördüğüm andan beri etkilendiğim, ikinci üçüncü görüşümde artık hoşlandığımı anladığım ve aşık olduğum biri.Aynı universitedeyiz. Her gün derslere onu görmek heyecanı ile gidiyordum. O bana bir saniye bile baktığında bunu arkadaşlarıma yarım saat anlatıyordum. Bana baktığı günler umutlar yeşeriyordu içimde. Çok mutlu oluyordum hayaller kuruyordum. Bakmadığı, umursamadığı günler ise acaba çirkinmiyim kötü birimiyim diye karalar bağlıyordum.Bir insanı uzaktan bu kadar büyük bir aşkla sevmenin ne demek olduğunu çoğu insan anlamıyor. Fakat ben bu insanı, bu dünyada bir insan en fazla ne kadar sevile bilirse, o kadar sevdim. Çok sessiz, sakin bir insandı. Bir defa bile bir kızla konuştuğunu hiç görmedim. Hep mesafeli idi karşı cinse karşı. Bu yüzden asla iletişim kuramıyordum. Yaklaşamıyordum. Nihayet birgün, 1 yılın sonunda ona duygularımı itiraf etme kararı aldım. Biliyormusunuz, çok umursamaz, duygusuz bir insan olduğunu o anda hiss etdim. Bana bu tür ilişkileri artık istemediğini anlatdı. Fakat bir şans verip vermemek konusunda düşüneceğini söyledi. O gün artık herşeyin bitdiğini düşünmüşdüm. Kesin beni kafasından atmak için öyle söylüyor diye düşündüm. Fakat eve vardığımda mesaj atdığını gördüm. İşte o an... Efendim.. Hayatımın en mutlu günüydü! Deli gibi sevdiğim, Öl dese gözümü kırpmadan uğruna canımı vereceğim, gel dese, herşeyi bırakıp onunla cehennemin dibine bile seve seve gideceğim insan bana bir şans vermişdi. Çok mutluydum, umutluydum. Böylece konuşuyorduk. Sonra birgün Filme davet etdim. Gitdik izledik.Çıkışta deniz kenarında yürürken, Ben bana çok uzak mesafeli davrandığını hiss etdim. Sanki zorla gelmiş gibiydi... Beni üzmemek için... Çok soru sordum. Neden burdasın, istemiyormuş gibi görünüyorsun dedim... En sonunda ağzından o sözcükler döküldü efendim... Seni üzmek istemedim dedi.... Zamanla söylerim diye düşündüm dedi... Düşüne biliyormusunuz? Dünyam başıma yıkılmışdı!Ben hayaller kurarken... Onun için deli olurken, beni başından savmanın yollarını arıyormuş. Hiç birşey söylemedim efendim. Fakat gözlerim doluyordu. O gidene kadar göz yaşlarımı tutdum.. O gidince artık dayanmadım. Arkadaşımı aradım, yanına gitdim..o gün.. Gözyaşları içinde, nefessiz kalıncaya kadar ağladım. Nasıl unutucam abi dedim.. Bu kadar sevdiğim birini nasıl unutucam dedim...Psikolojisi oldum olası iyi olan biri deyildim. Antidepresan kullanıyordum(doktor tavsiyesi ile)O günden sora ilacın dozunu ikikatına çıkardım. Tıp okuyorum diye biliyordum tahmini Max dozları. Aylarca kendime gelemedim efendim. 5 ay böyle ölü gibi gidip geldim derslere. Hatta gidemiyordum bazen. Yataktan kalkacak gücü bulamıyordum kendimde. Tüm derslerden devamsızlığım bitmişdi. Dayanamıyordum onu görmeye. Neyse hocam...işte birgün dayanamadım. Sahilde gece dolaşırken, yine acı çekerken...onu aradım, buluşa bilirmiyiz dedim.. Buluştuk, anlattım..unutamıyorum seni dedim, dayanamıyorum dedim.. Bari arkadaş olalım dedim.. Kabul etmedi efendim. Sevdiğim insanın hayatının en köşesinde bile kendime bir yer bulamadım!Ne kadar kötü olduğumu anlamıştı sanırım. 2 gün sonra ben derse yine gitmediğimde arayıp neden gelmiyorsun dedi. Bende aa beni umursuyor diye düşündüm. Sonradan fark etdim ki bu sadece vicdan azabı işte. Bir daha bunu sorma, umutlandırma beni dedim.Artık herşey bitmişdi. Dayanamıyordum. Özdemir Asafın bir şiiri var ya hani"Sonra aramıza dağlar, denizler, belki dünyalar girecek.Hiç karşılaşmayacağız.Tesadüfler bile bizi bir araya getirmeyecek.Sonra belki birimiz öleceğizVe diğerimiz bunu hiç bilmeyecek.."O gün gözlerimde yaşlarda, arkadaşımın omzunda ağlarken dilimde bu sözler vardı. Sevdiğim insana bir nasılsın sorusunu bile soramayacak kadar uzakdım! Düşünsenize, herşeyden çok sevdiğiniz insana bu kadar uzaksınız... Yabancısınız...O gün işte unutmaya karar verdim. Artık yapmak zorundaydım. Çünki dayanamıyordum. Ne ders çalışa biliyor, ne insanlarla doğru dürüst iletişim kura biliyordum. Herşey gün geçtikçe kötüleşiyordu.Ve bilin bakalım ne oldu. 2 gün sonra bana yazıp bir şans vermek istediğini söyledi. Ne kadar mutluydum, tahmin ede biliyormusunuz? İşte dedim. Oldu dedim... Artık kavuşucam dedim... Allah dualarım duydu dedim...Bunu neden yaptı diye de düşünüyordum. Sonradan öğrendim ki arkadaşım onla konuşmuş. Aşkımı anlatmış, ne kadar üzüldüğümü dile getirmiş. Ve o da şaşırmış biliyormusunuz? Halbuki bende söylemişdim ne kadar sevdiğimi. Anlatamamışım demek ki. İşte arkadaşım ya şans ver, ya da asla yazma umutlandırma demiş.2 3 hafta böyle konuştuk işte. Başlarda her an mesaj atan, konuşan, ilgilenen insan sonra hiç yazmamaya, umursamamaya başladı. Ben sordum ona, neden böylesin dedim.. İçimden geldiği gibi davranıyorum, olmayan birşeyi varmış gibi göstermiyorum dedi. Böyle ilişkiler için halim yok dedi. Arkadaş gibiyiz dedi...İşte o an sanki kafamda şimşekler çakdı. Dünyam başıma yıkıldı. Her şey o gün bitdi efendim. O günden sonra ne görüştük, ne konuştuk. Ve Ben onu unutmaya çalışıyorum. Fakat efendim.. Yapamıyorum.. Neden sevmedi.. Neden olmadı diye sorguluyorum. Güzel bir kız olduğumu söylüyor herkes. Neden sevmedi.. Neden tanımak istemedi...neden...kendimi sorgulamama sebep oluyor tüm bunlar. Dayanamıyorum efendim. Onu bu kadar severken, bu kadar aşıkken... Dayanamıyorum.Siyahla beyaz kadar farklıyız bir birimizden. Ben onun için değişmeye bile razıydım. Herşeyi yapardım, herşeyi!Ama istemedi...ve ben bu istenmeme duygusuyla, sevdiğime kavuşamamanın acısını beraber yaşıyorum. Kabul etmeye, hayatıma bakmaya çalışıyorum. Fakat aynı okulda, hergün gördüyüm birini nasıl unuta bilirim?... Her gördüğümde bakmamak için ne kadar çabalasamda olmuyor.. Gözlerim kendiliğinden onu arıyor her yerde.. Ayaklarım onun olduğu yerlere sürüklüyor beni..Aşk, bu kadar acı vermeli mi insana? Etrafımda ki insanları görüyorum. Tüm kızlar beni suçluyor. Bir kız bir adama adım atarmı bu kadar çabalarmı diye...Ama efendim, birini bu kadar sevdikden sonra insan duygularına nasıl engel olurki?Ben tıp okuyorum. 3cü dönemim. Derslerime odaklanmam lazım. Okumam lazım.. Fakat okuyamıyorum.. Sayfaları döndürüyorum, ama olmuyor, okuduklarım kafama girmiyor... Yapamıyorum. Bir daha kimseyi sevemeyeceğim... Yapamayacağım..Ben ne yapayım hocam? Nasıl unutayım....