Perinatolojik kayıplar niçin bir ölüm sayılmıyor?
Geçen yıl 7 aylık bebeğimin karnımda kalbi durdu .Şuan bunları konuşabiliyorum ya da konuşmaya çalışıyorum zaman geçtikçe hafifliyor mu yoksa alışılıyor mu bilemiyorum neyse şuna değinmek istiyorum acımı tam anlamıyla yaşayamadım ve bu içimde bir ukte bir suçluluk duygusu gibi kaldı şimdi bir bebeğim oldu gayet sağlıklı ve mutlu ama ben onu her sevişimde sanki kaybettiğim bebeğimi önemsemediğim onun acısını çok çabuk unutmuşum gibi hissediyorum buna sebep olan şeyler de şunlar çevrem bana bir kayıp yaşamışım gibi değilde sanki düşük yapmışım gibi davrandılar ama ben 12 saat sancı çekip doğum yaptım ve bebeğimi bir kez bile göremedim kucağıma alamadım bunu çok basit algıladılar benim acımı resmen içime sindirdiler şimdi her mezarına gidişimde o günü tekrar yaşıyorum ve acımı en dibine kadar yaşasaydım keşke diyorum …ve onun mezarını her görüşümde acaba nasıldı eli kolu yüzü gözleri saçları var mıydı acaba kime benziyordu bunları merak ediyorum yeni bir bebeğimiz oldu diye acaba bize kızıyor mudur? Onu daha mı az istedik sanıyordur ? Gibi gibi birçok şey demem o ki çevre perinatolojik kayıpları gerçekten bilmiyorum ve büyük cahillik yanımda rahatça bebeğimin ölümünden konuşuyorlar ben üzülecek miyim demiyorlar ama 10 yaşında ölseydi benim çocuğum adını bile anamazlardı isyanım çok büyük etrafıma özellikle anneme eşime aileme ve yakınlarıma söyleyeceklerim bu kadar dahasını yazamıyorum …
Bu soru 7 Eylül 2024 13:50 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar sevgili danışan, yaşadığın bu derin kayıp için oldukça üzgün olduğumu bilmeni isterim. Bir anne için bebeğini kaybetmek çok derin acılardır. Yaşadığın acaının başkaları tarafından anlaşılmaması sürecini daha da zorlaştırmış gözüküyor. Bu anlamda hissettiğin şeyler çok doğal. Şuanda sağlıklı bir bebeğe sahip olman çok güzel. Bu senin kaybını yaşamayacağın anlamına gelmez fakat ikisi arası kıyas yapmamalısın. Kaybettiğin bebeğinle ilgi merakın ve soruların senin bir parçan halinde ve hiç gitmeyecek olabilir. Bunun farkında olmalıyız. Duygularını görmezden gelmemelisin, bebeğinin yasını tutmayı onu onurlandırmakla ilişkilendirmeye çalış.
Yeni bebeğini seviyor olman kaybettiğin bebeğini sevmediğin anlamına gelmez. İkisini de ayrı sevebilirsin. Bu son derece normaldir. Kaybettiğin bebeğinin seni yargılamadan orada huzur içinde olduğunu bilmelisin.
Çevrendeki kişilerin ne düşündüğü, kaybını anlayamaması senin neler hissettiğini değiştirmez. Parinatolojik kaybın konusunda eksik bilgileri nedeniyle sürecini zorlaştırmışlar. Bu konuda yalnız hissetmene neden olmuş olabilirler. O nedenle seni anlayan ve destek alan arkadaşların/aile üyelerinden biri ile konuşabilirsin destek olmaları sana iyi gelecektir.
Kendine zaman tanı ve acını yaşamak için kendine izin ver. Gerktiğinde yardım alabileceğini unutma, destek almak her zaman mümkündür. Bu bir süreçtir ve sürecin boyunca kendine gösterdiğin anlayış ve nazik tutum çok önemlidir. Sen önemlisin ve sürecini atlatacağını ve duygularını yaşayabileceğini biliyorum. Yalnız olmadığını ve destek istediğinde her zaman burada olduğumu bilmeni isterim. Şimdilik hoşça kal...
Sevgilerle, Psikolog İrem Bor.
