• Anasayfa
  • Sorular
  • Psikolojik olarak kendimi savunamıyorum, manipüle oluyorum
Sosyal Hayat

Psikolojik olarak kendimi savunamıyorum, manipüle oluyorum

Gizli Kullanıcı4 Ağustos 2024 19:28

İyi akşamlar 25 yaşındayım ailem ve sosyal hayatımda kendimi yetersiz görüyorum bunuda çevrem belirtiyor zaten kendimi savunamiyorum en ufak bir şeyde beni suçlu buluyorlar ve bu şekilde manipüle ediliyorum bunu nasıl düzeltebilirim çok gittim ama etkili bir çözüm alamadım örnek verecek olursam ne kadar iyilik yaparsam yapayım karşımdaki insana o insan beni hep kötü olarak söylüyor ve ben ise savunmasız kaliyorum

Bu soru 4 Ağustos 2024 22:39 tarihinde Psikolog Başak Alasya tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba sevgili danışan,


Kendinizi yetersiz ve sebepsiz yere suçlu gördüğünüzü ve buna da çevrenizin sebep olduğundan bahsetmişsiniz. Yetersizlik ve suçluluk duyguları birer olumsuz otomatik düşüncedir. Biz bu düşünceleri çevremizden öğreniriz. Yani birileri bize sürekli yetersiz olduğumuzu söyler ve biz bambaşka bir konuda bile kendimizi yetersiz hissedebiliriz. Çünkü insanoğlu genelleme yapar. Eğer bir konuda yetersizsem her konuda yetersizim düşüncesine kapılır.


Bu bizim özellikle çocukluk döneminde gördüğümüz muamele ile ilişkilidir. Örneğin motor becerileri henüz zayıf olan bir çocuk çay bardağını yanlışlıkla yere düşürdüğünde şefkatli ve kabullenici bir muamele yerine öfkeli ve suçlayıcı bir tutumla karşılaştırırsa ileride motor becerileri gelişse dahi iyi bir şekilde bardak tutamayacağına dair yanılgıya kapılabilir. Bu onun yetersiz olduğunu değil yanlış otomatik düşünceye sahip olduğunu gösterir.


Hiç makara ipliğine bağlı olan filin hikâyesini duydunuz mu? Bir gün bir bebek fili zincirlerle bir ağaca bağlarlar. Fil ne kadar çabalasa da zincirden kurtulamaz. Günler sonra fil pes etmiştir ve zinciri çıkarıp makara ipliği bağlamış olmalarına rağmen fil hiç hareket etmeden beklemiş. Çünkü artık çaresizliğini öğrenmiş ve kabul etmiştir. Bizler de çocukluğumuzdan bu yana biriktirdiğimiz öğrenilmiş çaresizliklerimizle yaşadığımız her an aynı durumu taşıyoruz ne yazık ki. Ben zaten yetersizim diyoruz ya da çocukken suçlayıcı bir tavırla büyütüldüysek en ufak suçu üstleniyoruz. Zamanla insanlar bunu yapmayı bıraksa bile bizde alışkanlık olan ve normalleşen bu duygu devam ediyor. Birisinin bakışından, ses tonundan ya da bir kelimesinden bizi suçladığını ya da aşağıladığını düşünüyoruz.


Peki bu durumu nasıl değiştirebiliriz. Suçluluk duygusu da yetersizlik düşüncesi de kişinin sadece kendi isteğiyle kurtulabileceği süreçler. Yapmanız gereken tek şey kendinizi kabul etmek. Ben kimim, nasıl biriyim, neyi severim, neyi sevmem, benim hayallerim ve yaşam standartlarım ne? gibi soruları yanıtlamak size ilk etapta iyi gelebilir. Fakat bunun sonrasında kendinizi olduğunuz gibi kabul etmek ve sevebilmek için çabalamaya devam etmeli ve size karşı gelen herhangi bir olumsuz tutuma karşı kendinize bir kalkan hazırlamış olmanızı öneriyorum. Bahsettiğim kalkan ise özsaygı elbette.


Kendinize karşı daima şefkatle sarılabilmeniz dileklerimle...


Psk. Başak Alasya Kaya





Cevaplanmış benzer sorular

Sosyal Hayat

Utangaçlığımı nasıl yenebilirim?

Ben rahat hissetmediğim yeni tanıştığım tanımadığım ya da aşık olduğum insanların yanında çok utanırım. Bir sevgilim olduğunda yüzüne bile bakamam bana bakmasını istemem sanki çirkin olduğumu fark edecekmiş bırakıcakmıs gibi. Hatta biri bana sarıldıgında utandığım için çok soğuk davrandım bu sebeple seni rahatsız mı ediyorum demişti. Kokuya çok önem veririm ama hep kötü mü kokuyorum acaba diye düşünüyorum aslında oyle olmadıgını biliyorum ama onceden hareketlerimde bile bundan dolayı kısıtlılık vardı suan azaldı yine ama oyle. Günlük hayatta bazen el titremesi,nefes darlığına ve yürürken bile telefona bakmama yol açıyor bu utangaçlık. Bi ortamda veya eğlenmesine bakan kişilerin yanında dans gibi şeyleri yapamam veya fotoğraf çekemem. Çeksemde çok zor. Sürekli yargılanmaktan korkuyorum ve önceden erkek diye zorbalık gördüğüm için hala beğenen kişilerin yalan söylediğini düşünüyorum. Aldatılmamın ve kullanılmamın,sevilmememin sebebini benim akılsızlığımdan ve güzelliğimden görüyorum. Bende pembe rengini seviyorum dans etmeyi seviyorum eğlenmeyi ben erkek gibi değilim eril enerjim yüksek falan değil ben normal bir kızım. Artık yakın arkadaşımda bile o rahatlığı görememeye başladım. Biraz bana kendisini çok övüp beni gömüyormuş gibi hissettiriyor. Çok alınganım biri kişiliğim veya fiziksel özelliklerimle alakalı bir yorum yaptığında o an tüm moralim düşüyor ve onu kafaya takıyorum.