sadece içimi dökmek ve destek almak istiyorum
merhaba son zamanlarda gerçekten kötü bir dönemden geçiyorum, hayatımın en kötü donemi diyebilirim.babam zorla beni istemediğim bir okula gönderiyor oranın eğitim seviyesi çok iyi duygusal değil mantıksal düşünüyor.her sabah kendimi zorla sürüklüyorum oraya. her neyse konu bu değil anneleri günü için anneme bir hafta boyunca harçlıklarımı biriktirerek bir hediye aldım çok hevesliydim mutlu olacağını düşünmüştüm birkaç gündür annemle de konuşmuyordum bir vesile olur dedim. hediyemi götürdüm bir yandan da video çekiyordum hemen "saçım açık niye çekiyorsun" falan demeye başladı güldüler dalga geçtiler benimle salak diye. hediyeye bakmadı bile ver hediyemi dedim odama gittim ve içim boşalana kadar ağladım arkadaşlarıma mesajları attım kimisi güldü,anneler böyle dedi,kimisi boşver dedi geçti kimisi umursamadı sadece tek bir kişinin beni gerçekten önemsediğine ve aynı duygusal zekaya sahip olduğuna inanıyorum o da daha görmedi mesaji. annem babam ile konuşurken duydum annem çok karışma ama uyar bir kere dedi benim bu konuda ki hassasiyetimi bilmiyor mu falan. odamda bile değilim doğrusu rahatça ağlamak için banyoya gittim,çıkmamı bekliyorlar suçlamak için çıkmak istemiyorum. sorunun bu olmadığına o kadar eminim ki doğum gününü kutlarken falan da video çekiyordum aksine çok mutlu olmuştu umrunda bile olmamıştı. bence birkaç gündür küs olduğumuz için nasıl tepki vereceğini bilemedi aklına ilk geleni yaptı ve ben çekip gidince geri adım atıp özür dilememek için bunu devam ettirdi kendi kafasında da haklı olduğuna inandırdı kendini. hep düşünürdüm abimler neden böyle günleri önemseyip anneme birşey almıyor diye hak etmiyormuş ki. sanki videoyu kime göstereceğim daha sonra istese silerdim zaten günümü mahvetmesine gerek yoktu. ailemden nefret ediyorum bazen sırf bunun için değil zamanında bana çok zor şeyler yaşattılar kapanmam için zorladılar bile her gün de yüzüme vuruyorlar kendim için etmediğim mücadele kalmadı, evlatliktan red bile edildim düşüncelerim için.hiçbir zaman güçlü anne figürüm olmadı hep babama bağlıydı. en yakın arkadaşıma bile anlatamıyorum. nasıl anlatayım ki utanç kaynağı,utanması gereken ben değilim biliyorum ama olmuyor işte. gerçekten suçlu olduğumu düşünmüyorum sizce öyle mi? acılarımı böyle rahat anlatabilen bir insan değilim toplumda iyi bir konuşmacı ve çok özgüvenli biriyim ama bu özgüvensiz tarafımı kimse bilmiyor. yeni yeni açıyorum kendimi. anlatsamda duygusal zekalarımız veya aile yapilarimiz aynı değil ki.babam beni çok seviyor biliyorum bende onu çok seviyorum o beni koşulsuz sevecek tek kişi herşeyim. tek bir kelimesi ile günümü kurtarabilir ama o dilsiz olmayı tercih ediyor işte. o çok zor şeyler yaşamış bu yüzden benim acılarımı dikkate almıyor. benden beklentileri var yaşam tarzım ile ilgili. ama öyle olmasa bile o beni kabullenmiş gibi hissediyorum öyle olmadığını çok iyi biliyorum ama sadece his işte. babama karşı hep çok sefkatliyim onu cok seviyorum. eminim ki o da beni çok seviyor ama bazı şeyler olmuyor işte. neden ona gösterdiğim anlayışı anneme gösteremiyorum bilmiyorum babamla küçüklüğümden beri çok yakın bir bağımız var onun babası ile sorunları var bana anlattığı her bir detayı aklımda tuttum onu iyileştirmeye, yani boyumdan büyük işlere kalkıştım yapmak zorunda olmadığımı biliyorum ama iyi hissediyorum yapınca. abim bütün gün babamın başında durarak yağcılık yapıyorum mirasini istiyorum saniyor. asla aramızda ki şeyi anlayamayacak.babam çok şanslı onunla aynı duygusal zekaya sahip bir çocuğu var.beni kendisine benzetiyor o öldükten sonra ailemi bir arada tutacak kişinin ben olduğumu düşünüyor. o da böyle yaptı ailesini hep bir arada tuttu. abim bu yüzden hep benden nefret etti küçümseyerek özgüvensizligini örtmeye çalıştı icten içe abilik dürtüleri olduğunu biliyorum bana bir zarar geldiğinde ilk o koşuyor ama benden nefret ediyormuş gibi davranıyor ben kıskandığını düşünüyorum ailenin tek kızı olduğum için hep ayrı bir muamele gördüm bir abim daha ve erkek kardeşim var. onlar bunu hiç sorun etmedi beni dışlamadı ama ortanca abim biraz farklı. babama benzemeye çalışıyor,ona özeniyor. ama bilmiyor ki bende bir zamanlar ona özendim. küçükken birbirimiz çok severdik ben hatırlamıyorum büyük abim diyor 4 kardeşiz iki,iki ayrılırmışız ben ve ortanca abim, büyük abım ve Küçük kardeşim. hep ortanca abime hayrandım ne yaparsa aynısını yapardım bana özenti derdi. hangi ara nefret eder oldu bilmiyorum arada iyi davranacakmıs gibi oluyor,hemen affediyorum ama o tekrardan beni dışlamaya devam ediyor.arkadaslik ilişkilerim de de böyle çok sosyal bir insanım,fazla arkadaşım var ama herkes ile iyi anlaşamıyorum çünkü beni kullanamıyorlar, bakıyorum kız arkadaşlarını pervane yapmış etrafında herkes tarafından ilgi görüyor. bana karşı kaba konuşmaya çalıştığında haddini bildiriyorum, bu yüzden beni sevmezler çok. ama her ne kadar gıcık olsam da kız bana Bir (1) gün iyi davranınca hemen yumuşuyorum. ve bunun abimden geldiğine inanıyorum. ve bahsettiğim gibi konumuza dönersek babamla her tartışmamız da beni sevmeyi bırakmadığını biliyordum.ama bu bağı annem ile hiç hissetmedim en ufak tartışmamız da beni sevmiyormus gibi hisettim. babamın tek sorunu baskıcı olması biliyorum yeterli bir sebep, normallestirmiyorum zaten. çok uzun yazdım ve daldan dala atladım çünkü hayatım ile ilgili hicbir detayi kaçırmanızı istemiyorum umarım yeterince detaylı yazmısımdir sizin cevabını benim için çok önemli. zaten kimseye bu kadar şeffaf olamıyorum ama sizin beni yargılamayacağınızı biliyorum.bu kadar derine inmeyi beklemiyordum ama yazdıkça yazasım geldi. sizin beni anlayacağınıza ve doğru kelimeleri seçeceginize inanıyorum. biliyorum birgün bağımsız biri olacağım büyüyeceğim.ama şuan bazen canımı yakıyor.
Bu soru 11 Mayıs 2025 15:20 tarihinde Psikolog Gönül Tanır Durmaz tarafından cevaplandı.
- Paylaş:
Merhabalar,
Seninle bu kadar içten ve derin bir şekilde paylaştığın duygular için teşekkür ederim. Yazdıklarının her satırından, ne kadar yorgun, kırgın ama bir o kadar da güçlü bir kalbin olduğunu hissedebiliyorum. Şu anda yaşadığın şeyin ne kadar ağır olduğunu anlıyorum.
Zorla istemediğin bir okula gitmek, her sabah kendini sürüklemek zorunda kalmak, sevdiğin insanların seni anlamaması, iyi niyetinin yanlış anlaşılması, değerli hissetmek için gösterdiğin çabanın görmezden gelinmesi gerçekten çok yıpratıcı. Anneler Günü’nde aldığın hediyeyle içten bir bağ kurmaya çalışırken karşılaştığın tepkisizlik, küçümseme, hatta dalga geçilme… Bunlar sadece hediye ile ilgili değil; bir çocuğun annesine ulaşma çabasının reddedilmesi gibi derin bir acıyı tetikliyor. İnsan sevilmek, anlaşılmak, bir tebessümle bile olsa karşılık görmek istiyor. Bunun yerine salak denilmesi, hediyenin umursanmaması gibi davranışlar, kişinin kendisine dair algısını derinden sarsabilir. Ama burada suçlu olan sen değilsin. Sen sevgi sunan taraftın, bağ kurmak isteyen, bir şeyleri onarmaya çalışan sendin.
Örneğin “annem beni sevmiyor”, “ben değerli değilim”, “kimse beni anlamaz” gibi düşünceler, yaşadığın olaylara karşı duygusal tepkilerini yönlendiriyor olabilir. Bu düşünceler genellikle çocuklukta gelişir ve tekrar eden deneyimlerle pekişir. CBT’de bu otomatik düşünceler fark edilir, sorgulanır ve daha sağlıklı, gerçekçi düşüncelerle yer değiştirmesi sağlanır.
Şu anda içinde bulunduğun durumun duygusal yükü çok ağır. Kendini yalnız, dışlanmış, anlaşılmamış ve değersiz hissediyorsun. Ama bu duyguların geçici olduğunu ve şu anki koşulların seni böyle hissettirdiğini bilmelisin. Sen zaten çok şeyin farkındasın. Duygularını tanıyabiliyor, ifade edebiliyor ve yaşadıklarının etkisini analiz edebiliyorsun. Bu çok büyük bir güç. Şimdi yapılması gereken şey bu duyguların seni ezmesine izin vermemek. Olaylara karşı geliştirdiğin düşünce kalıplarını fark ederek, bunların sana nasıl zarar verdiğini görmek ve daha sağlıklı bakış açıları oluşturmak mümkün.
Bu süreçte günlük tutmak, otomatik düşüncelerini fark etmek, kendine “Bu düşünce bana gerçekten yardımcı oluyor mu? Gerçeklik payı nedir?” gibi sorular sormak, bilişsel yeniden yapılandırmanın ilk adımları olabilir. Senin gibi yüksek duygusal zekâya sahip insanlar, bu teknikleri doğru destekle uyguladığında çok yol alabiliyor.
Sen suçlu değilsin. Sadece sevilmek, görülmek, anlaşılmak isteyen bir insansın. Bu çok insani ve haklı bir ihtiyaç. Ne kadar güçlü görünürsen görün, içinde yorgun bir çocuk taşıyorsun ve o çocuğun sarılmaya, anlaşılmaya ihtiyacı var. Bu ihtiyaç seni zayıf yapmaz, insan yapar.
Peki şu anda ne yapabilirsin ?
Kendine “benim suçum değil” demeyi öğren. Bu kelimeyi yaz, oku, tekrarla.Annenin davranışlarını kişisel alma. Onun da içsel çatışmaları olabilir. Ama bu seni kırma hakkı vermez.Kendine alan aç. Müzik, yazmak, yürüyüş, meditasyon… içindeki sesi yumuşatacak şeyler bul.
Bir terapistle görüşmeyi düşün. Duygularını daha derinlemesine ve şefkatle ele alabileceğin bir alan yaratır. Paylaştığın tüm duygular ve düşünceler aslında bir terapistle çalıştığında daha anlaşılabilir ve paylaşılabilir bir hal alacak. Daha güzel bir şekilde yol katedebilirsin bu sayede.
Sorunuz sizin için bir cevap olabildiyse, puanlayabilir ve görüşünüzü bizimle paylaşabilirsiniz. Bizlere sorularını yöneltmek isteyen başka arkadaşlarınız varsa onların da yararlanmasını sağlayabilirsiniz.
Sağlıklı günler dilerim.
Sevgiyle kalın.
Psikolog Gönül Tanır Durmaz