Sanal kumar bağımlılığından nasıl kurtulacağım

Merhabalar,

Yaşadığınız durum çok zorlayıcı ve yıpratıcı; bunu bu kadar açık ve birlikte çözmek istemeniz aslında çok kıymetli bir yerden geldiğinizi gösteriyor. Sanal kumar bağımlılığı “irade zayıflığı” ya da “istememek” meselesi değildir. Beynin ödül sistemi tekrar tekrar hızlı bir rahatlama arar; kişi mantığıyla bırakmak isterken, zihnin başka bir parçası kısa süreli kaçışı seçer. Bu yüzden söz verip tekrar oynaması sizi sevmediği ya da ciddiye almadığı anlamına gelmez. Tam tersine, çoğu zaman sonrasında yoğun suçluluk, utanç ve kendine öfke yaşar ve bu duygular yeni bir kaçış döngüsünü başlatır.

Bu noktada birlikte izlenecek yolun ilk adımı, “neden yine oldu?” sorusunu suçlayarak değil, anlamaya çalışarak ele almak olmalı. Genellikle kumar davranışı bir anda ortaya çıkmaz; öncesinde bir tetik vardır. Bu tetik bazen stres, bazen yetersizlik hissi, bazen yalnızlık, bazen de “son kez oynayıp toparlayacağım” düşüncesidir. Bu düşünce geldiğinde beyin kişiyi ikna eder, kişi de o anki gerginliği azaltmak için oynar. Kısa bir rahatlama olur ama hemen ardından pişmanlık gelir. Asıl sorun tam da bu döngüdür. Bu döngüyü fark etmek ve “oynamadan önce zihnimden ne geçti, bedenimde ne oldu?” sorularını birlikte konuşabilmek çok önemli bir adımdır.

Sizin desteğiniz burada çok değerlidir ama tek başına “yanında olmak” yeterli olmayabilir. Çünkü sevgi, bağımlılığın mekanizmasını tek başına durduramaz. Sürekli kontrol etmek, hesap sormak ya da kurtarıcı rolüne girmek hem seni yorar hem de onun sorumluluk almasını zorlaştırır. Daha sağlıklı olan; açık, sakin ve net sınırlar koymak, “Bu hastalıkla mücadelede yanındayım ama bunu tek başıma taşıyamam” diyebilmek ve sorumluluğun onda olduğunu netleştirmektir.

Mutlaka bir psikiyatri değerlendirmesi ve ardından psikoterapi ile devam edilmesi çok önemli. Çünkü kumar bağımlılığında sıklıkla eşlik eden yoğun kaygı, depresyon, dürtü kontrol güçlüğü ya da uyku sorunları olabilir. Bunlar tedavi edilmeden sadece “bırakmaya çalışmak” çoğu zaman yeterli olmaz. Psikiyatri muayenesi bir etiketleme ya da son çare değildir; beynin bu süreçte neden zorlandığını anlamak ve gerekirse ilaç desteğiyle bu yükü hafifletmek içindir. Bu, süreci daha dayanılır ve sürdürülebilir hale getirir.

Birlikte atılacak en sağlıklı adım; tetikleyicileri tanımayı öğrenmek, “oynama isteği geldiğinde” ne yapılacağını önceden planlamak ve bu süreci bir mücadele değil, bir iyileşme yolu olarak görmek olacaktır. Bu yol inişli çıkışlı olabilir; geri dönüşler sürecin bittiği anlamına gelmez. Asıl önemli olan, her düşüşten sonra tekrar ayağa kalkabilecek bir yapı kurabilmektir.

Doğru destekle, doğru sınırlarla ve profesyonel yardımla bu yük hafifleyebilir. Burada yalnız değilsiniz ve yardım istemek güçsüzlük değil, iyileşmenin başlangıcıdır.