Aile

Sevgilim benimle ilgilenmiyor gibi hissediyorum

Gizli Kullanıcı22 Aralık 2024 11:54

Ben bekarım hiç evlenemedim kız arkadaşım evlenmiş boşanmış ve iki çocuğu var ben onu seviyorum onunda beni sevdiğini biliyorum ama yeterli ilgi göremiyorum onun çocukları var ilgisi o tarafa kayıyor aktiviteleri var ilgisi o tarafa kalıyor bana yeterli ilgi kalmadığını düşünüyorum ve şöyle ben onunla arama girecek herşeye nokta koydum yani ona vakit ayırmak onunla ilgilenmek için ama o yaptığını düşünüyor aslında bana yetmiyor ben ise fazlasını istiyorum ama bu defa haksızlık edecek gibi düşündüğüm için susuyorum ve içime atıyorum arayıp dışarı çıkalım dediğimde çocuklarla ilgilenmem gerekiyor dediğinde çok sinir oluyorum evlilik düşünüyoruz ama işte yanımda olmasını istiyorum sürekli o güne kadar böyle gidecek gibi duruyor bırakmak istemiyorum ayrılmak istemiyorum onu seviyorum ama ilgisini daha fazla bana versin istiyorum ve çok kıskanıyorum resmen hayatımın merkezine aldım onu ama ben onun için neredeyim bilmiyorum ne yapmam gerektiği konusunda hiç bir fikrim yok

Bu soru 22 Aralık 2024 15:05 tarihinde Psikolog Fatma Gizem Bitgen tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar sevgili danışan,

Öncelikle ilişkiniz adına sağlıklı kararlar almak, sağlıklı bir şekilde yürütmek adına kendinizi dürüstlükle ifade ettiğiniz için sizi tebrik ediyorum.

Kız arkadaşınızın çocukları olduğunu size yeterli ilgiyi gösteremediğini ancak sizin onunla aranıza girecek her şeye nokta koyduğunuzu ve bu sebeple de daha fazla ilgi ve zaman ayırmasını beklediğinizi ifade etmişsiniz. Bu durumu partnerinizle tam olarak paylaşamadığınız için de ne yapacağınızı bilemediğinizi belirtmişsiniz.

Sizin gösterdiğiniz ilgiye karşı beklediğiniz ilgiyi almamanız durumunda böyle hissetmeniz çok anlaşılır.

Paylaşımlarınıza göre ilişki dinamiklerinize ve ilişkiniz için neler yapabileceğinize birlikte bakalım.

Öncelikle sevgili danışan sizin partnerinize olan sevginizden ve partnerinizin size olan sevgisinden şüphe etmiyor olmanız önemli bir faktör. Birbirinize olan sevginiz ve ilişkinin devamlılığına yönelik inancınız tam ise konuşarak çözüm arayışına girebilirsiniz.

Yukarıda da belirttiğim gibi bu konuyu içinize atmanın, susmanın ilişkinize bir katkısı olmayacaktır. Açık ve şeffaf bir iletişim sağlıklı bir ilişkinin temelini oluşturur.

Düşüncelerinizi partnerinizle paylaşırken öncelikle onu anladığınızı belirtin. Ardından duygularınızı açıklayın, sonra ondan beklentinizi dile getirin. Çünkü partneriniz aynı zamanda bir anne ve bu hayattaki bir diğer rolü de çocuklarına bakmak.

"Sevgilim, biliyorum çocukların senin için çok değerli benim için de değerli onların bakımına çok özen gösteriyorsun. Ama bu süreçte ben de seni çok özlüyorum. Çocuklar okuldayken veya annendeyken birlikte geçireceğimiz zaman benim için çok değerli." gibi

Partnerinize duyduğunuz sevgi, ayırdığınız zaman çok değerli ancak sizin de öncelikleriniz olsun. Hayatınızın geri kalanına da yer açtığınız da ilişkiniz daha sağlıklı bir döneme girecektir.

Ve unutmayın evlendiğinizde de partnerinizin önceliği çocukları olacaktır. Bu noktada ilişki dinamiklerinizi düşünüp gözden geçirmeyi ihmal etmeyin.

Umarım cevabım faydalı olmuştur.

Sağlıklı günler dilerim.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen


Cevaplanmış benzer sorular

Aile

Çocukluk Travmalarımı Unutamıyorum

26 yaşındayım 26 yıldır aynı evde yaşıyorum evimiz küçük hiç kendi odam olmadı abimle aynı odada kaldım hala da böyle. Ben küçükken 2 amcam bizde kalıyordu odamızı bir nevi onlarla da paylaşıyorduk. Amcamlar sertti babam da sert ve ilgisizdi benimle çok konuşmazdı babam sadece yaramazlık yapınca azarlardı ve sürekli içerdi. Bir defasında annemle kavga ederken anneme kültablasını fırlattı anneme gelmedi ama kırılınca bir cam parçası kafama isabet etti o zaman çok korkmuştum yerler kan olmuştu. Bugün o kısımda hala saçım çıkmıyor. Annem sürekli ev işi yapardı. Hiç yaşıtım arkadaşım yoktu beni hiç gezdirmediler de. Doğru düzgün evden çıkmazdım. Arada dışarı çıkıp mahalledekilerle oynamaya çalışırdım ama benden büyük oldukları için genelde beni aralarına almak istemezlerdi. Anaokuluna gitmek istedim annemle babam göndermedi. Bi keresinde resim çizmek için şövale istemiştim babam tamam dedi almadı. Sonra ilkokula başladım 1. Sınıfta folklor ekibine katılmak istedim göndermediler. İlkokulda milli bayramlarda hep şiirleri ben okurdum. Annem hiçbirinde beni izlemeye gelmedi. Okulum evimizin hemen yanındaydı evden ben senin sesini duyarım derdi. Çok fazla çocukluk fotoğrafım yok. Benim ergenlik dönemimle abimin ergenliği aynı zamanlara denk geldi benimle hep dalga geçer ve üstünlük kurmaya çalışırdı. Ailem muhazakardı onu giyme açık bunu giyme rengi kırmızı buraya gitme bu müziği dinleme vs vs arkadaşımla görüşmeme izin vermezdi. Ortaokulda bir gün bir akrabam bana iftira attı ve anneme şikayet etti kendimi savunamadım annem sonrasında kısmen bana inandı ama yine de bana sahip çıkmadı. Ve o zamanlar tek arkadaşımla okulda dahi görüşmemi konuşmamı yasakladı. Dinlemedim bu yüzden hep kavga ettik. Arkadaşımı o zamanlar çok severdim o benim her şeyimdi ondan başka kimsem yoktu. Okulda dersten sonra ücretsiz resim dersi verilirdi arkadaşımla oraya giderdim sırf onunla görüşmeyeyim diye annem beni oradan da aldı. Tüm akrabalarım beni aykırı ve asabi olmakla annemi üzmekle suçlardı. İlkokulda derslerim hep iyiydi sınıfta ikinciydim ama hiç ödüllendirilmedim hiç takdir edilmedim. Ortaokulda bu bahsettiğim olaylar yaşandıktan sonra içime kapandım ve notlarım çok düştü notlarım yüksekken hiç takdir görmedim ama düşünce bana tepki gösterdiler matematiğim 5 ten 4 e düştüğü için resim dersim 2 olduğu için eleştirildim. Sürekli annemle bir çatışma halindeydim ve herkes beni nankörlükle annemi ezmekle suçladı. 15 yaşımda babam başka bir şehre taşındı. Annemle boşanmadılar ama ayrı şehirlerde yaşamaya başladılar. Sizce ben zor bir çocukluk geçirmiş miyim yoksa abartıyor muyum ailem beni rahat yetiştiğim için şımarık olmakla suçluyor. Bunu soruyorum çünkü bazen ben de kendimden şüphe ediyorum acaba abartıyor muyum diye. Bugün onlara karşı yoğun bir öfke duyuyorum ve tahammül edemiyorum. Aradan kaç yıl geçti eski şeylere öfkelenmemi benim kindar bir insan olmama bağlıyorlar. Ve eğer bu yaşadıklarım ciddi sorunlarsa bunlar yetişkin olarak kişiliğimde ne gibi etkilere sebep olur?