Seviyorum ama uzak mı durmalıyım?

Merhaba Sevgili Danışan,

Sana en başta söylemek istediğim şey şu: Şu anda hissettiklerin ne saçma, ne yanlış, ne de ayıplanacak şeyler. Aşık olmak, birine bağlanmak, onunla bir “biz” hayali kurmak insanın doğasında var ve senin de yaşadığın şey tam olarak bu. Duygularınla yüzleşmişsin, içinde bastırmaya çalışsan da o duyguların kendine alan açmaya çalıştığını görüyorum. Bu çok insani bir durum. Sen, hissettiğin şeyler karşısında sadece kendinle değil, annenle, toplumsal değerlerle, beklentilerle de bir mücadele içindesin. Bu kolay bir şey değil.

Şimdi birlikte bakalım: Bir yanda kalbinin hızla çarpmasına neden olan, sana bakınca içini titreten bir Metin var. Onun saygılı, efendi biri olduğunu, gözlerinden sana bir şeyler aktardığını hissediyorsun. Bu hislerinin boş olmadığını düşündüğünü söylüyorsun. Ama diğer yanda da annenin ciddi bir engeli var. Bu engelin sebebi Metin değil, onun ailesiyle yaşanmış eski sorunlar. Bu, çoğu zaman aslında iki kişinin ilişkisiyle değil, ailelerin geçmiş meseleleriyle ilgili olur. Evet, seni zorlayan asıl şey de burada başlıyor: Kalbin birine giderken, aklın “Annem ne der?”e takılıyor.

Bir ilişkinin gizli yaşanması, seni daha fazla yıpratır. Çünkü duygular paylaşılmak ister, özgürce yaşanmak ister. Gizli kalmak, sürekli bir stres, bir suçluluk hissi yaratabilir. Senin yaşında biri için sevdiğin kişiyle göz göze gelmek, duygularını paylaşabilmek büyük bir ihtiyaçken, sürekli olarak kendini bastırman, uzun vadede özgüvenini de etkileyebilir. Bu yüzden “Gizli sevgili olsak nereye kadar?” diye sorman çok yerinde bir soru.

Burada sana küçük bir egzersiz önerebilirim: Kendine “Bu ilişkiyi gerçekten istiyor muyum?”, “Sadece annem istemiyor diye sevdiğim kişiden vazgeçmeli miyim?” gibi soruları yaz. Sonra bir de annenin kaygılarını düşün: Gerçekten Metin’in annesiyle olan sorun, Metin’i kötü bir insan yapıyor mu? Yoksa sadece geçmişte yaşanmış bir anlaşmazlık mı var? Bu iki soruyu yan yana koyduğunda, kendi kararlarını daha net tartabilirsin.

Unutma, bir insanın ailesiyle olan ilişkisi, onun karakterini birebir belirlemez. Annenin onu istememesinin Metin’in saygılı, düzgün biri olmasıyla çeliştiğini fark ediyorsun. Bu da demek oluyor ki burada haklı bir iç çatışma yaşıyorsun. Hem annene saygı göstermek istiyorsun hem de kendi kalbinin sesini duyuyorsun. Peki, bu ikisi bir arada olabilir mi?

Bu noktada yapabileceğin şeylerden biri de, annenin neden bu kadar net bir şekilde “Metin olmaz” dediğini tekrar sormak. Belki de bu meseleyi bir gün sakin bir zamanda açmak, annenin duygularını anlamaya çalışmak sana yol açar. Onun neye kızdığını, neye karşı çıktığını sadece tahmin etmek değil, duymak gerek. Çünkü duygular bastırıldığında daha fazla büyür; konuşuldukça anlam kazanır. Belki de annenin kaygıları senin düşündüğün kadar keskin değildir, sadece zamanla oluşmuş bir mesafedir. Bu konuşmayı yapmadan bunu bilemezsin.

Peki ya Metin? Onunla konuşmadan bir şeyleri anlamak da kolay değil. Eğer içinde bu duygular bu kadar derinleşmişse, onun da sana karşı ne hissettiğini açıkça duymaya hakkın var. Ama bu açılma süreci aceleye getirilmemeli. Çünkü sen hem kendini hem onu korumak istiyorsun. İçindeki “ya ben yanlış anladıysam” korkusu da çok haklı bir korku. Bu yüzden açılmayı düşünüyorsan, önce kendine şu soruyu sorman iyi olur: “Açıldıktan sonra cevabı ne olursa olsun, duygularımı ifade ettiğim için pişman olur muyum?” Eğer cevabın “hayır” ise, o zaman duygularınla barış içindesin demektir. Unutma, duygularını açıkça paylaşmak bir cesarettir; karşılık görmesen bile.

Sevgili danışan, senin sevgiye yaklaşımın çok derin. “Onun bakışları bile beni titretiyor” diyorsun. Bu tür duygular, insanı hem büyütür hem de bazen kırar. Ama en önemlisi şu: Sen kendin için neyin değerli olduğuna karar verebilecek güçtesin. Kendi kalbini dinlemek, annenin sözlerini de göz önünde bulundurmak bir çelişki yaratıyor olabilir. Ama bu çelişkiden korkma. Çünkü büyümek, karar vermek, sevgiyle hareket etmek hep böyle zor anlardan geçerek olur.

Sana bir başka küçük egzersiz daha önerebilirim: Gözlerini kapatıp kendini beş yıl sonra hayal et. O yaşta, bugünkü duygularını düşün. Bugünkü kararsızlığınla, cesaretinle, korkularınla o zaman nasıl başa çıkmış olmayı isterdin? Gelecekteki “sen”, bugünkü “sen”e ne derdi?

Tüm bu sorular seni biraz daha kendine yaklaştıracak. Elbette bir yandan da ailenin düşüncelerine değer veriyorsun. Onların sevgisini kaybetmekten korkuyorsun, bu da çok anlaşılır. Ama unutma, bir insan ne kadar severse o kadar cesur olur. Bazen ailenin istemediği birine aşık olabilirsin. Bu, seni kötü bir insan yapmaz. Kalbinin sesini dinlemek, her zaman anneni üzmek anlamına gelmez. Belki de annenle güvenli bir konuşma yaparsan, onun kalbindeki kaygılar yavaş yavaş azalır.

Sevgili danışan, bu söylediklerim seni biraz olsun rahatlattı mı? Ama bu duygular bitmedi, içinde hâlâ çalkalanan birçok soru var. Dilersen, yeni bir soruyla “Metinle ilgili açılma sürecinde nasıl bir adım izlemeliyim?”, “Annemle nasıl konuşabilirim?” ya da “İlişkide kararsız kaldığımda ne yapmalıyım?” gibi başlıklarla tekrar yazabilirsin.

Sen duygularını önemseyen, ince ruhlu ve sevme kapasitesi yüksek birisin. Umarım cevabım faydalı olmuştur. Değerlendirilmesini istediğin farklı bir soru veya aklına takılanları sorabilirsin.

Sevgiler,

Psikolog Betül Canbel