Sorunumun ne olduğunu bulamıyorum

Üniversiteye giderken de ailemi geride bıraktığım için çok üzülmüştüm hatta kendimi o kadar kastım ki vücudum titriyordu midem bulanıyordu sabaha kadar titredim sakinleştirici verdiler ona rağmen devam etti. lisede sınıfta kaldığımda başladı benim hatırladığım öyleydi. Midem sürekli bulanıyordu sabahları okula giderken öğürüyordum hep. Hiç arkadaşım kalmamıştı. Kaygılıydım. Bu üniversitede de devam etti. İş hayatına atıldım devam etti ve 1 haftadan uzun sürünce işi bıraktım. 10 yıllık ilişkim bitti aldatıldım sürekli öğürdüm. Her stresli durumda bunu yaşıyorum. Kötü bir olay yaşadığımda kalkıp hemen yürümeye başlıyorum. Kafamda cevaplar veriyorum çözüm arıyorum hemen kaygılanıyorum midem yanıyor. Eski sevgilisini unutamamış beni manipüle eden bir ilişkim oldu yalanlar söylüyordu sürekli ve ben bir şekilde kopamıyordum bu kişiden, sonunda kendini bir şekilde haklı çıkardı ve benden ayrıldı. Yine eski ilişkisine dair bir şeyler kalmıştı telefonunda hiçbirini silmemiş ben artık tahammülümü bitirmiştim.

O gün arkadaşlarımız vardı benim gülüp eğlenemedim. Ve suçlu ben oldum. Aylardır silmesini istiyordum. Sildim diyordu ama her kalan bir şey için açıklaması vardı. O arkadaşlarımız da benimle hiç konuşmadı. Ben suçlu değilim gerçekten üzülüyordum insan olarak hiçbir şey olmamış gibi nasıl yapabilirim ki kötü ben oldum yine. Ayrıldı benden. Ben beni bırakmaması için ağladım. Herkes kurtuldun diyordu.

Ama yalnız kaldım terk edildim. Annemden ayrılamıyorum. Yetişkin oldum hala evdeyim işi bıraktım anneme benzedim temizlik yapıyorum sadece, arkadaşlarım bana hatalar yaptı fedakar olan taraf hep bendim. Yetersiz değersiz hissediyorum. Konuşacak bir konum bile yok kaç aydır evdeyim. 9 ay oldu ilişkim biteli ama o kadar çok zorladı ki beni içinde olduğum zamanlarda bile sürekli ağlıyordum. Kıyafetlerimden dolayı ödün vermiştim muhafazakardı. Uyum sağlıyordum ona. Ama o kendiyle o kadar çelişiyordu ki yalanlar üzerine yalanlar söylüyordu kız arkadaşlarıyla konuştuğu mesajları siliyordu. Kendimden o kadar ödünler verdim ki haklıyken bile üste çıkan taraf oydu. Sanki her şeyi alttan almak görevim olmuştu. Annemin sevgisizliği beni bu hale getirdi az çok anlayabiliyorum. Bana kendimi hiç savunmayı öğretmedi.

Hep susan anlayış gösteren orta yoku bulmaya çalışan haksızlığa cevap veremeyen biri oldum. Hatta 1. Sınıfın ilk günü beni okula bıraktı sonra ben hep o uzun yolu kendim gelip gittim kimse gelmesin ben giderim ben yaparım dedim. Şimdi de böyle o kadar kendimden veriyorum ki terk edemiyorum kimseyi hayatımdan çıkaramıyorum en sonunda onlar beni çıkaracak bir neden buluyor. Bu sene o kadar yoruldum ki bu son yaşadığım ilişki beni hayattan soğuttu. Kaygılı mutsuz sürekli evde oturan birine dönüştüm. Annem beni hep eleştirir soğuk bir yapısı var. Başımı okşamaz. Çok ölümler oldu ailede o da kendini kapattı duygusal anlamda. Sanki onların yasını ben de tutuyor gibiyim. Anneannem şizofrendi. Hep acılar çekmiş bir aile vardı gözümün önünde. Ben küçükken hep oyuncaklarımı alıp köşede beklermişim beni de oyunlarına alsınlar diye adım atamazmışım. Şimdi belki de oyunu kuran ben olmak istiyorum. Yetişkin kendime bunu borçluyum. Son ilişkimdeki kişi o kadar donanımlıydı ki ben evde oturan biriydim sadece belki de kendime bunları yediremediği çok başarılı olmaya uğraştım çalıştım olmadı eve kapandım. Onu buldum kendimde olmasını istediğimi. O çok sosyaldi. Ben sakin biriydim.

Hikayem bu şekilde. Kendime yardımcı olmak istiyorum. Çünkü potansiyelim bu değil hayallerim var işe gitmek mutlu huzurlu gelecek istiyorum. Kaygılı mutsuz birisi olmak istemiyorum. Geri dönerse zayıf biri olup onu affedip yine kendinden ödünler veren biri olmak değil. Kendi kurallarına göre yaşayan biri olmak istiyorum. Bu değişimi kendime borçluyum. Sevgim hala var mı bilmiyorum. Yoksa öfkemden mi bunlar bilmiyorum. O gün bana ağlayıp sarılmıştı. Ailesiyle alakalı şeyler söylemişti o sevilmemiş babası tarafından ben de o saygısızlığı bana yaptığı gün ona sarılmıştım. Bana çok yüce gönüllüsün demişti. Değildim belki de çocukluğunda görülmemiş kendimi gördüm onda o ağlayışı güçsüzlüğü çok tanıdıktı. Birlikte iyileşiriz sandım. O mutlu şimdi ben daha da çok yaralandım.