Sosyal fobi ve anksiyetem var okula işe gidemiyorum ilaçlar yan etki yapıyo maddi durumum çok kötü

Merhabalar,

Yazdıklarınızı okurken satırlarınızdaki yorgunluğu, çaresizliği ve yalnızlığı çok net bir şekilde hissettim. Bir yanda geçmişin yükleri üzerinizdeyken diğer yanda hayata devam etme arzunuza karşın sizi durduran engeller... Sanki hayat, size nefes alacak bir alan bırakmamış; zorbalıklar, değersizlik duyguları, sanki hiç bitmeyen bir kısır döngü… Böyle zamanlarda “Yetişkin gibi olamadım” dediğiniz o içsel hayal kırıklığı, kelimelerinizin arasında epeyce yoğun hissediliyor. Bu noktada paylaştıklarınıza yakından bakalım ve neler yapabilirsiniz, üzerine konuşalım.

Sevgili danışan öncelikle belirtmek isterim ki şu an anlattıklarınız, sizin zayıf ya da başarısız olduğunuz anlamına gelmiyor. Uzun yıllardır hem duygusal hem psikolojik yük taşıyan biri için bu tepkiler çok doğal. Travma yaşayan biri çoğu zaman ‘harekete geçemez’ değil, bedeni sürekli alarmda olduğu için bitkindir. Yani şu anda yaşadığınız şey isteksizlik değil, çöküşten sonra toparlanamayan bir sinir sisteminin yorgunluğu. Zihniniz travma, zorbalık ve değersizlik duygusunun getirdiği sosyal ortamlardan kaçınma, evde kalma ve neticesinde uzun vadede özgüven kaybı, başarısızlık hissi, depresyon döngüsüne girmiş gibi görünüyor. Bu noktada sahip olduğunuz farkındalık düzeyinin değişim için önemli bir adım olduğunu belirtmek isterim.

Peki ama nasıl?

Sevgili danışan bu durum bir anda oluşmadı, bu yüzden çözüm de tek büyük adım değil, küçük ama düzenli adımlar olacak. Sizden ilk olarak kendinizi suçlayan "yetersizim", "değersizim" temalı yaklaşımlarınızı fark edip kendinize şefkatle yaklaşmanızı isteyeceğim. Evet hayat size şimdiye kadar adil davranmamış olabilir, çevrenizdekiler size kendinizi değersiz hissettirmiş olabilir ancak bu sizin yetersiz olduğunuz anlamına gelmez ve sizin değerinizi size verecek ilk kişi sizsiniz. Bu cümleleri fark ettiğinizde “Bu bir duygu. Gerçek olmayabilir.” diyerek dönüştürmenizi isteyeceğim. Bu küçük fark bile sinir sistemini regüle eder.

İkinci olarak mikro hedefler koymanızı isteyeceğim. Bu her gün 5 dakika yürümek, 1 kişiye merhaba yazmak, 10 dakika kitap okumak, video izlemek, nefes egzersizi yapmak, odayı 2 dakika toplamak olabilir. Burada amaç beynin “Ben hareket edebilirim.” mesajını öğrenmesini sağlamak.

Üçüncü olarak sosyal ortamlara güvenli ve küçük adımlarla girmeyi denemenizi isteyeceğim. Yüz yüze büyük adımlar zorlayıcıysa online topluluklara katılmayı deneyebilirsiniz, ilk olarak mesajla iletişim kurabilirsiniz ve tanıdık biriyle kısa görüşmeler planlayabilirsiniz. Kafe, kütüphane, park gibi sessiz sosyal alanlarda süreci destekleyen adımlar olabilir.

Profesyonel destek konusunda ise evet ilaç kullanmak istememeniz gayet anlaşılır bir istek. Bu noktada aile sağlık merkezlerinden, belediyelerden, üniversitelerin psikolojik danışmanlık birimlerinden ve yeni düzenleme ile MHRS sistemi üzerinden direkt psikolog randevusunu ücretsiz alabileceğinizi belirtmek isterim.

Belki buraya tekrar yazarak, günlük yaşamınızı, hislerinizi parça parça paylaşabilirsiniz. Kafanızda ne sorular varsa, fikirlerinizi, korkularınızı yazmak bile bazen hafifletici oluyor. 

Cevabımın faydalı olmasını umuyor, sağlıklı günler diliyorum.

Psikolog Fatma Gizem Bitgen