Tükendiğimi hissediyorum

Merhaba Yaklaşık 3 senedir yaşadığım zorlukların üstesinden gelemiyorum daha önce de çok iyi değildim ama hayata karşı inancım vardı en azından kaygı bozukluğu yaşıyordum önceden mide bulantısı öğürme bu lisede sınıfta kalmamla başladı annem o dönem beni çok bunaltıyordu. Herkes üniversite kazanıyor sen bir şey yapamıyorsun diyordu annem çalışıyordu babam çalışmadığı için benim de durumum böyle olunca bütün stresini benden çıkarıyordu başladı yine öğürmeye diyordu iyice benim üzerime geliyordu. Asla sevgisini gösteren biri değildi sürekli bir eleştiri hep onun istediği tavırlar içinde olmamı istedi. Başarısızlık konusuna tahammülü yoktu. Sadece çalışan söylenen bir anneydi. Annemin benim hayatımda çalışmaktan başka bir yeri yoktu. Hep işe gidip gelen surat asan azarlayan babamı eleştiren biriydi. Mutlu olsak bile bir mutsuzluk bulur o günü mutlaka temizlik yaparak söylenerek geçirirdi. Biz hiç gezmeyi eğlenmeyi annemin arkadaşları olur mu bunları bilemedik. Annem ameliyat olduktan sonra daha sakinledi ama tekrar başladı. Onun her şeye hayat bitti gibi bakması sürekli üzerime gelmesi beni kaygılı depresif mutsuz biri yaptı. Babam bel ağrısından dolayı çalışmadı uzun yıllar ben üniversitede kimseden para istemedim olduğum şehri sevmedim sürekli eve gittim geldik kusarak öğürerek bitirdim okulu. Eğer bırakırsam eve dönersem orası benim için psikolojik bir cehennem olacaktı. Her gün konuşacak beni işe yaramaz paçavra gibi hissettirecekti. Onun için hep dışardaki insanlar iyidi. Ama ben hep kötüydüm çünkü hep doğruları söylerdim. O annemdir demezdim ben de onun gibi yüzüne vururdum son zamanlarda bunu çok yaptım. Ona benzedim sonunda. Yıllarca babam çalışmadı diye onu bize eleştirdi ağladı zırladı ama asla boşanmadı. Şimdi babam 2 sene çalıştı sonunda hasta oldu hastanede yatıyor. Beni babama düşman etti resmen içim hep babama karşı soğuktu senelerce ne babama sarıldım ne yakınlaştım bilmiyorum babamda çok öyle biri değildi neşeliydi ama belki de çocukluktan gelen bir şey bu ama hep babama soğuk davrandım. Şimdi anneme o kadar öfkeliyim ki. Kaygı bozukluğum yüzünden işten çıktım öğürüp midem yanıyordu çünkü. 5 senedir bu durum böyle içinden çıkmaya çalıştıkça battım. Bir ilişki yaşadım o da eski ilişkisini unutamamıştı ben de travma bıraktı resmen. Hayatıma devam edemedim. Yakın arkadaşım dediğim insan sürekli negatifsin diyerek uzaklaştı benden. Ben bu hayatı anlamıyorum bunca şeye rağmen ben herkesin yanında oldum kimse için böyle ince hesaplara girmedim ama insanlar hep ilk beni gözden çıkardılar. Annem bile hep kardeşim para kazwnıuor onun işine yarıyor diyr hep onu övüyor bir şey oluyor senin derdin kardeşinle diyor. Sanki ben onu kıskanıyorum bunu söylemeye çalışıyor resmen. Evde beni insan yerine koyan yok. Tek başıma oturuyorum öyle. Ben çok mu mutluyum bu durumdan bunu yaşadığımı bile bile üzerime geliyor. Kardeşimin erkek arkadaşı sürekli bize gelip gidiyor ben artık bu durumdan rahatsız olmaya başladım ama beni asla savunmuyor hep onun için başkaları önemli haklı. Çünkü onlar onun işine yarayacak şeyler yapıyor. Çalışan herkes onlar için çok iyi bir ben sığamadım şu dünyaya. Elimde olsa asla durmam bu evde. 10 senelik bir ilişkim vardı mezun oldum sınava hazırlandığım sene beni aldattı. Daha sonra o kişiyle tanıştım eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar duruyordu. Ben onun için kıyafetlerimden fedakarlık yaptım ama olmadı. Bunlarla devam eden bir süreçti. Ama ne istediğim gibi bir iş buluyorum ne hayatın içinde isteğim ortamlarda olabiliyorum. Hep bir darbe yiyiyorum. Kırık cam teorisi gibi herkes gördüğü yerden ediyor beni. Bana sürekli akıl verir gibi babam da rahatsızlanınca erkek arkadaşı çalışman lazım senin abla diyor. Bu hadsizliğe gelecek boyuta ulaştılar bunun sebebi annem. Hep kardeşime her konuda iyi yüzünü gösteriyor onun erkek arkadaşı da annemi arabayla bırakıp geliyor. Her şeyi onlara yaptırıyor ben işe yaramaz bir insan olduğum için değerim yok. İnsanlar da bana istediğini söylüyor. Çünkü görüyorlar aile içine girince bana davranışları farklı başkalarına farklı. Ben insanlardan kaçıyorum artık. Dışarı bile çıkmıyorum. Son 2 senedir hayata çok küskünüm. Önceden dediğim gibi en azından bir inancım vardı sınavlara hazırlanırdım. O da olmadı. Bu hayatta neyi tuttuysam elimde kalıyor. Neye emek veriyorsam ihanete uğruyorum. Ben mi çok yanlışım insanlar mı çok doğru anlamıyorum. Ben de değerliyim. Beni de birileri düşünsün istiyorum. En azından annem düşünsün istedim. Ama o sadece onun istediği gibi biri olunca sever beni. Ondan da emin değilim ya. Hiç sevmedi beni. Hiç sarılmadı. Hep uzaktı. Çünkü ben hep ona uzak durdum. Küçüklüğümü hiç hatırlamıyorum. Ama sanki beni hiç istememiş hep küçükken çok zordun yemek yemezdin diyor. Hiç iyi anlatmıyor hiç sevimliydin demiyor ama kardeşime diyor bunları. Beni istememiş herhalde. 30 yaşında bunlara üzülünür mü ya çocuk gibi üzülüyorum İşte. Beni düşünüp bir gün olsun psikoloğa götürmedi hep yine başladı öğürmeye der. Stres heyecan kaygı hepsinde böyle oldum. Yük gibiyim resmen şu an kendi hayatımı kuramadıkça da bu böyle oluyor. Sevilmemeye o kadar alıştım ki. Kimse yokluğumu fark etmiyor. Yine köşesinde odasında diyor. Bu benim kişiliğim oldu resmen. Benim bambaşka hayallerim vardı. Hepsi çöp oldu. Ben babam gibi oldum çalışmıyorum onların gözünde. Bunun psikolojik bir açıklaması var mı ben neden böyle oldum. Yapayalnızım içim hep ağlamaklı. Şimdi de babam hasta o kişiyi unutamıyorum işim yok hep bir çalışamadığım için baskı içindeyim. Evde olduğum için göze batıyorum. Bu hayatı hiç sevemedim. Çok zorladım ama hiç sevemedim. Bana hiç güzel yüzünü göstermedi. Ne sevdiğime kavuştum ne işime ne ailem beni sevdi. Ne arkadaşım. Neden geldim o zaman dünyaya bilmiyorum. Küçükken yemek yemeyi neden sevemediysem bugün de yediklerimi çıkarıyorum. Belli ki o zamandan beri tepkiliyim. Asla hatırlamıyorum biraz olsun hatırlasam anlarım derdim ki bu yüzden hak ettin bunları. Ama ben ne yaparsam olmuyor. Bugünler de geçer elbet ama ben çok daha fazlalığım bu eve artık bunu çok iyi biliyorum.