Tükenmiş hissediyorum

Merhaba son birkaç senedir hayatımda çok sarsıcı olaylar yaşadım. İnsanlara iyi niyetle fedakarlıkla anlayışla yaklaştıkça beni hep sömürmeye kalktılar. Hakkımı aradığımda ise ben kötü oldum. Aile içinde bile kardeşime ayrılacalıklı davranılır ama her şey benim görevim gibi küçüklüğümden beri annemle babam arasında hep kurtarıcı oldum. İlişkilerimde bile bu görevi üstlendim fark etmeden. Onlara iyi gelirsem beni severler sandım. Ailem dahil hepsinin sorunlarını sünger gibi çektim üzerime. Annem hep sorunlarını kayıplarını eve yansıttı. Babam çalışmadı kendisi çalışmak zorunda kaldı senelerce söylendi. Mutsuzluğuna beni de ortak etti. sorunlarını kendi çözen yük olmamak için bile kendinden kısan biriydim. Benimle iletişimi o kadar kötü ki hep azarlayarak eleştirerek böyleydi. Çalıştığı için bunu hep başıma kalktı. Sanki bu duruma onu ben mahkum etmişim gibi acısını benden çıkarırdı. Kardeşime gelince ona hep naif iyimser arkasını toplayan moddaydı. Şimdi hayattan o kadar yoruldum ki hiçbir şeye emek vermek heves etmek bile istemiyorum. Tek başımayım bu hayatta bu kadar yükle ihanetlerle tek başıma kaldım. Herkesi iyileştirdim ben hasta oldum. Her gün ağlıyorum. İçimdekileri yazmaya çalışıyorum çünkü anlatacağım kimsem kalmadı. Hayat bana zorla bencil olmayı öğretti. O kadar üzülüyorum ki oysa eski halim neşe saçardı iyimser bakardı yeni insanlar tanımak için heyecanlanırdı gözümdeki ışık söndü. Beni bu hale getirenler mutlular ama.