• Anasayfa
  • Sorular
  • uzak mesafeli hiç buluşmadığım çocuğu nasıl unuturum?
Romantik İlişkiler

uzak mesafeli hiç buluşmadığım çocuğu nasıl unuturum?

Gizli Kullanıcı10 Aralık 2024 16:37

hocam merhabalar. ben 2 senedir sanaldan bir çocukla konuşmuştum. öyle böyle kavgalarla devam etti. hiç görüşmedik. benden epey küçük. 21 yaşında ben 26. sanaldan onunla konuşmak bana iyi geliyordu açıkçası reelde olmaktansa sanalda olması daha cazip geliyordu ve uzakta olması da öyle. uzak mesafedeyiz de. engel üstüne engel yani. bu beni cezbetti sanırım. engellerin olması ve belki bir gün bunları aşarız benim için bunları yapılabilir kılar diye hep umut içinde oldum. kafamda birini yarattım. hiç gitmez sandım ama 3 haftadır konuşmuyoruz. kavga ettik şiddetli şekilde telefonda. beni engelledi. her yerden yazdım da engelledi. beni dinlemedi daha önce de aynısını yaptı ve geri geldi afettim hep. ama o affetmedi hiç benim yaptıklarımı. beni hiç önemsemedi. sevmedi değer vermedi. boş zamanlarında konuştu benle içten içe hissediyordum ama devam ettim işte belki bir gün olur bizden diyerek. şu an her yerden onu stalklıyorum o unuttu bile beni ama bense hala aklımda o. bu çok acımasızca ve çaresizce geliyor ne yapmam lazım sizce?

Bu soru 12 Aralık 2024 21:31 tarihinde Psikolog Melisa Genç tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhaba sevgili danışan, öncelikle bu problemi çözmek istemenizi takdir ediyorum. Anlattıklarınızdan aslında derin bir bağ kurma arayışınız olduğunu görüyorum. Yaşamış olduğunuz bu durum sizi hem içten içe umutlandırmış hem de yıpratmış görünüyor. Sanal ilişkilerde ya da tanımadığımız birine platonik bir aşk hissettiğimizde o kişiyi idealize etme eğilimi çok güçlü olabiliyor. Belkide gerçekte buluşsaydınız onun birtakım davranışları sizi rahatsız edecekti ve konuşmak istemeyecektiniz. Sanal dünyada insanların sadece bize gösterdiği kadar kendilerini görebiliriz bu yüzden aslında o kişiyle ilgili bilmediğimiz bir sürü boşluk bulunur zihnimizde ve beyin bunu onu en mükemmel şekilde göreceğimiz şekilde tamamlar. Söz konusu hayal edilen kişinin gerçek yüzünü görmek insanları çok yıpratır.


İçten içe onunla olan bağınızın sizi mutlu etmediğini ve arafta bıraktığını biliyorsunuz. Bazen arafta kalmaktansa bir sonuca ulaşmak daha iyidir, hiç değilse hayatınızda o kişiyle ilgili netlik olacaktır. Sevildiğinizi ve değer gördüğünüzü hiç hissedememişsiniz aksine hep bekleyen taraf olmuşsunuz. İlişkilerde denge çok önemlidir fakat siz hep veren taraf olduğunuz için şu an bu durum acı verici olabilir. O kişiyi stalklayınca hayatı hakkında bilgi sahibi olduğunuz için bu kısa süreli bir rahatlama sağlayacaktır fakat bir bağımlılık gibi zamanla sizi tüketecektir. Unutmayın ki sevgi tek taraflı bir çaba olmamalıdır, karşılıklı emek, sevgi ve çaba vermek gerekir. Hiçbir şeyin, özellikle de sevginin azıyla yetinmeyin çünkü siz her şeyin en iyisine layıksınız. Bu durumdan kurtulamadığınızı hissederseniz bir psikologtan destek alabilirsiniz. Sevgilerle…

alinti

evet hocam idealize ettim. çok teşekkürler cevabınız için.

Cevaplanmış benzer sorular

Romantik İlişkiler

Bitirmen gerekirken bitiremediğim bir ilişki için ne yapmalıyım?

1. 5 yıllık bir ilişkim var. Hayatımın en güzel 1. 5 yılıydı. Sohbetimizi, geçirdiğimiz zamanları, yanında olduğum hali ciddi manada çok seviyorum. Üniversiteye onunla başladım, herkes bizi bilir ve sürekli nasıl gittiğini sorarlar. Son birkaç haftadır hiç hoşuma gitmeyen sohbetler yaptık. Birkaçı şöyle; uyumsuz olduğumuzu ve benim çok duygusal olduğumu; bununda onu rahatsız ettiğini söyledi. Çift olmak onun için zormuş ve tek kalmak daha iyi geliyormuş, bunu 1. 5 sene sonra anlamış. Ayrıca gelecekte zaten beraber olmayacakmışız ne çok ciddi ne de öylesine beraber olduğumuz bir ilişki içindeymişiz. Bunlar benim fikirlerime çok ters şeyler. Geleceği elbette bende bilmiyorum ama orda olması için çabalamak isterdim. Son olarak da onu seviyor muyum sevmiyor muyum gerçekten bilmiyorum. Arkadaşlarım bunun sevgi değil bağımlılık olduğunu ve yalnızlıktan korktuğumu söylüyorlar. Doğruluk payı var diye düşünüyorum. O rahatsız olmasın diye sosyalliğimi düşürdüm ve çevremde nerdeyse kimse kalmadı, bundan hiç hoşlanmıyorum. Eklemek istiyorum ki üniversitedeki tüm o insanlara açıklama yapmak zorunda olmadığımı biliyorum ama sormalarını dahi istemiyorum çünkü hatırlamak beni üzüyor. Düşeceğim boşluktan korkuyorum. Çok emek verdim ama hayatın başında olduğumu ve onu bırakmamın bana daha iyi geleceğini biliyorum. Ne kadar emek de versen bazen bırakman gerekir diye düşünüyorum, ama yapamıyorum. Anılarımızı çok seviyorum ama onlar orda kaldılar, bir daha yaşanmayacaklar ve ordaki kişiler şu anki bizden çok farklı bir haldeler. Ben kabullenemiyorum. Üzgünüm ama değilim. Ağlamak istiyorum ama bir yandan içimden gelmiyor. Tam olarak araftayım. Ne yapmam gerekiyor?