Üzülmeye hakkım olmayan şeylere üzülüyorum

Ben mezuna kalmış bir sınav öğrencisiyim. Ailem ile geçen seneki ilişkimden eser kalmadı. Bana her baktıklarında bir hayal kırıklığı görüyorum. Babamın deyimiyle fiyasko olduğumu iliklerime kadar hissediyorum.

Dershaneye gitmiyorum bu sene, arkadaş çevresi bol olan sosyal biri olmama rağmen herkesle iletişimi kestim. En yakın arkadaşlarımla bile iki üç ayda bir buluşuyorum. Özel derse haftada bir gitmek dışında evden dışarı çıkmıyorum.

Bu sebeple evde sadece ailemi görüyorum. İşteki bütün sinir stres lerini eve de yansıtıyorlar ya da bana. Ayda bir güzel söz söylüyorlar söylemiyorlar.

Kardeşime ise bir prens gibi davranıyorlar. Babam onun erkek olmasını bahane ederek gidemeyecegimi söylediği yerlere götürür. Gezerler, yemek yerler. Annem haftada iki gün olan izninde ev işlerini yapar, belki alışverişe çıkariz. Buna bir şey demiyorum çünkü üzülmeye hak görmüyorum, geçen sene bana o kadar emek verdiler ama elime yüzüme bulaştırdım.

Bu gün babam ve kardeşim araba yıkamaya diye çıkıp akşam dürümcüden gelince fark ettim artık ne kadar kırıldığımı. Bana soğuk döner getirmişler, düşünceli olduklarını söylememi beklediler. Evde akşama kadar tektim ve onlar gelince birlikte yeriz diye bir lokma yemedim. Haber vermeye tenezzül bile etmediler.

Bilmiyorum, belki abartı belki de kendimi açıklayamiyorum ama üzülmeye hakkım olmadığını bile bile üzülüp kafama takıyorum. Derslerimi de etkilemeye başladı. Ne yapabilirim?