Yalnızlıkla nasıl baş edebilirim?

Sevgili Danışanım,

Yalnızlık hissi, insanın temel psikolojik ihtiyaçlarından olan bağ kurma, görülme ve anlaşılma arzusunun karşılanmadığı durumlarda çok daha derin ve sarsıcı şekilde yaşanabilir. Özellikle gençlik döneminde, yani kimlik oluşumunun, aidiyet duygusunun ve ilişkisel bağların çok önem kazandığı bu yaşlarda bu his daha da yoğun olabilir. Senin cümlelerin de yalnızlıkla birlikte gelen değersizlik, sevilmeme ve boşluk duygularını çok açık bir şekilde yansıtıyor. Bu duyguların tek başına üstesinden gelmek gerçekten zor olabilir; bu yüzden bu kadar açık ve samimi bir şekilde paylaşmış olman bile önemli bir adım.

Kıyaslama yapmak, özellikle sosyal medyanın da etkisiyle günümüzde çok yaygın bir düşünce kalıbı hâline geldi. Başkalarının mutlu olduğunu düşündüğümüzde kendi eksiklerimiz daha da büyümüş gibi hissedebiliyoruz. Fakat unutulmamalı ki başkalarının dışarıdan görünen yaşamları ile kendi iç dünyamızı karşılaştırmak, aslında oldukça yanıltıcı ve adaletsiz bir bakış açısıdır. Sevilmemek ya da yalnız kalmak gibi duygular genellikle sadece çevrenin tutumlarıyla değil, kendimize nasıl yaklaştığımızla da yakından ilgilidir. Bazen kişi kendi iç dünyasında o kadar uzun süre “sevilmeyen biri” olduğuna inanır ki, dışarıdan gelen sevgiyi de fark edemez ya da içine alamaz hâle gelir.

Terapiden fayda görememiş gibi hissetmen çok anlaşılır. Terapi süreci bazen sabır gerektiren, dalgalı bir iyileşme yolculuğu olabilir. Özellikle yalnızlık ve değersizlik temaları kişinin geçmiş ilişkileriyle (ailesi, erken dönem bağlanma deneyimleri vb.) yakından bağlantılıdır. Bu da sadece bugünü değil, geçmişten gelen bazı duygusal kalıpların da çalışılması gerektiği anlamına gelir. Terapiden bir dönem fayda görememiş olmak, bir daha fayda görmeyeceğin anlamına gelmez. Bazen doğru terapist ile kurulan bağ, bütün bu yalnızlık hissinin içinde yepyeni bir güven duygusunun filizlenmesine vesile olabilir.

Hayattan keyif alamamak, yaşama dair bir yönelim kaybı yaşadığını gösteriyor. “Nasıl yaşamak istediğimi bile bilmiyorum” demen, aslında içinde bir arayış olduğunu da gösteriyor. Bu umut verici bir şey, çünkü kişi artık bir şeylerin değişmesini istiyorsa, değişim için gereken içsel tohum da orada demektir. Hayatı yaşanabilir kılan şey her zaman büyük değişimler değil, küçük ve anlamlı bağlantılardır. Günlük yaşamda seni biraz olsun iyi hissettiren anlara (bir yürüyüş, bir koku, bir müzik, bir hayvanla göz teması, bir not defteri, sıcak bir içecek) dikkat vermek, yalnızlığı bir nebze yumuşatabilir.

Bu noktada sana önerim; bu duyguları yargılamadan, bastırmadan, bir dost gibi karşılamaya çalışman olur. “Bu yalnızlıkla ne yapabilirim?” sorusunu sormaya devam etmek önemli. Belki tekrar bir terapi sürecine başlamak ve yalnızlık, sevgi ihtiyacı ve kendilik algın üzerine birlikte çalışmak sana iyi gelebilir. İçinde hâlâ hissetmek isteyen bir tarafın olması, canlılığına ve iyileşme arzusuna işaret ediyor. Bu da yolculuğunun henüz bitmediğini, aksine yeni bir yön kazanabileceğini gösteriyor. Unutma; insanlar zamanla değil, ilişkilerle iyileşir. Ve bu ilişki, bazen önce kendinle kuracağın şefkatli bir bağ ile başlar.

Sevgilerimle🎈

Psikolog İrem Gülsün Zengin