Yaşamaktan Zevk Alamıyorum, Ne Yapmalıyım ?

Merhaba Sevgili Danışan,

Yazdıklarınızdan, yaşanmışlıkların ağırlığı ve şimdi hissettiğiniz acı neredeyse sayfadan dışarı taşıyor gibi… Bir insanın geçmişteki bazı olayların gölgesinde sürekli ilerlemeye çalışması, hele bu gölgelerin kendisini sık sık yalnız, kaygılı veya suçlu hissettirmesi kolay kolay hafifletilebilecek bir yük değil gerçekten. Belki de içten içe “Ben normal miyim, neden bu kadar zorlanıyorum?” diye düşünüyor olabilirsiniz. Kim bilir, biraz da kendi kendinize fazla yükleniyorsunuzdur...

Birini sevmenin ve bağ kurmanın ne kadar kıymetli ama aynı zamanda ne kadar kırılgan olabileceğini çok derinden anlatmışsınız. Kolayca bağ kuramamak, sonra da bağı kurduğunuzda o kişiden ayrılmanın sizi böylesine derinden sarsması… Bir tür ikilem gibi: Hem yakınlık zor hem de vedalaşmak. Bu döngü içinde kalmanın insanı ne kadar yalnız ve çaresiz hissettirdiğini tahmin edebiliyorum. Belki de çevrenizde “Bırak gitsin, geçer!” diyen seslere rağmen, içeride bir türlü inanmayan, dirençli bir yanınız var…

Geçmişte yaptığınız hataların cezasını hâlâ çektiğiniz düşüncesi ise, hem çok ağır hem de kendi içinde incitici bir inanç. Bazen insan, yollarını ve seçimlerini sürekli sorgulayarak kendine karşı acımasız olabiliyor. Oysaki, o anlarda elinizde olan ve görebildiğiniz kadaraydı seçenekleriniz – kimse şöyle ‘dersine’ çalışarak, mükemmel tercihler yapan biri değil. Bu noktada, kendinize dönüp şunu sormak belki biraz nefes aldırabilir: Şimdiye kadar bütün o geçmiş deneyimlerden ne öğrendim? Şu anki ‘ben’ ile o günkü ‘ben’ arasındaki farklar neler?

Bazen duygular öyle yoğundur ki, göğsünüz daralırken “Nefes alamıyorum” cümlesi aklınızdan değil; vücudunuzdan dökülür adeta… Böyle anlarda, yere sağlam basmak, nefesinizi saymak, kendinize temas edebilmek iyi gelebilir. Çok kısa bir egzersizi birlikte deneyebilirsiniz: Şu anda olduğunuz yerde, beş saniye boyunca burnunuzdan derin bir nefes alın. Sonra yavaşça, ağzınızdan verin. Bunu üç kez tekrarlayıp, etrafınızdaki üç tane eşyayı gözünüzde seçip, isimlendirmeyi deneyin. Bir nevi, zihninize “Şu an buradayım ve hayattayım” demek gibi…✨

Size sorularım var – sadece paylaşmak isterseniz tabii: Şu an tüm bu olanlardan sonra, içinizde bir nebze de olsa huzur bulabileceğiniz bir şey var mı? Mesela çocukluğunuzdan, eskiden sizi rahatlatan, güvende hissettiren küçük bir anı gibi… Bazen insan kaybolduğunu sandığı o eski güven duygusunun izini, en beklenmedik yerlerde bulabiliyor.

Belki karşılıklı konuşmak, içinizdeki yorgun ve kırgın parçaları birlikte anlamlandırmak iyi gelebilir. Özgüven, özsaygı veya kaygılarınız için içinizde ne kadar yer açtığınızı, ne kadar suskun bırakıp ağırlıklarla devam ettiğinizi görmek… Sanırım bazı şeyleri yük gibi değil de, taşınabilir birer parça olarak görmek zamanla mümkün olabiliyor. Merak ediyorum: Ne zaman kendinizi daha güçlü ya da daha hafif hissettiniz, hatırlıyor musunuz?

Dilerseniz başka bir sefer, bu duyguların nereden gelip nasıl bu kadar güçlendiğini daha ayrıntılı konuşabiliriz. İsterseniz bazı küçük adımları birlikte planlayabiliriz. Buradayım, paylaşmak istedikleriniz olduğunda mutlaka yazabilirsiniz. 🌿✨