Yerimde sayıyorum harekete geçemiyorum herhangi bir işte çalışamıyorum

Çok şey var ve destek almam gerektiğinin farkında olmama rağmen maddi durumdan destek alamıyorum maalesef. Yirmili yaşların ortasını geçmiş bir kadınım, bu zamana kadar pes etmezdim çabalardım o çocuk mutluluğum sanki üstümdeydi ama şimdi her şeyi bıraktığım evreye geçmişim yüzümdeki hayata ümit artık yok ve kişisel temizliğimi bile zorla yapar haldeyim. Hâlâ bağımlı olduğum kısıtlı hissettiğim birlikte yaşadığım ailem ve kötü tecrübelerle dolu arkadaşlık, iş, kötü ilişki, aile vs sonrası durduğum evredeyim.

O büyülü anlardan sonra kötü günlerde tek bırakılmış hissiyatıyla hayata küsmüşüm sanki. Uyuyamıyorum bir şey yapamıyorum kafa hep dolu alarm halinde sanki. Çok kilo da aldım iyice kendimden nefret ettiğim haldeyim. İşsizlik, kilo, aile, olamayan arkadaşlıklar(her şeyde özeleştiriyi çok yapan biriyim direkt suçlama odaklı birisi değilim), bazen geçmişteki kötü yaşananlar arasında git gel durumu beni çok yoruyor konuşurken daldan dala atlıyorum kafam hep dağınık her şeye geç kalmış hissediyorum işim olsa her şey çözülecek gibi diyorum sözde devlete yerleşmeyi aklıma koymuşken(ki bunu psikolojik halimden dolayı hak etmediğimi bile düşündüm) son raddelerde narsist baba ve bana saygı duymayarak ders çalışmamı engelleyecek şekilde eve getirdiği akraba(her koşulu sunacağız demesine rağmen) ya da bana hayır diyip onlara taviz verdiği şeyler yüzünden başkalarına verilip benden esirgenen şeylerden tartışmaktan kafama takmaktan durakaldım bu sene kpss durumu da kaldı görünüyor. Özel sektörde çoktandır alanım dışında dahil iş arayışına girdim bile ama orası da şu an ses vermiyor. Önceki mobbingli iş tecrübem zaten mevcut. Bir kadın olmama rağmen kendimi erkek çocuk gibi sorumlu hissediyorum babamın borç harç olduğunda bana yansıtılan şeyi ailesine demeyip para harcaması çıkmazında kendi hayatıma da yön veremedim. Hayatımı etkileyecek kararı da sözde benim iyiliğim için babam sundu kabul etmedim gerçekçi olduğumdan başka yere çekti özgüvensizsin dedi yüzüme vurdu daha şimdiden böyle yapıyorsa ilk defa kararsız olmama rağmen düzgün karar vermişim dedim. Karmakarışığım kendimi bildim bileli böyle dağınık uzun yazarım ve dağınık konuşurum konudan konuya atlarım hep öyle derlerdi ama en azından artık kendimi anlatmak istediğimde sadece uzun yazıyorum, konuşuyorum şükür.

Etrafın takıntılı dediği, aileme sevdiklerime dahi yapılan her şeyi içerleyip savunan, dili sivri, bahsettiği babasına rağmen babası için bile kendini kötü yapan, babası tarafından arkadaşların işe girdi arkadaşın bile yok kimse seni sevmiyor denilen, genelde dik durmaya çalışan, annesinin bencilliğinden de henüz bahsetmemiş en büyük iletişim sorununu onunla yaşayan, annesi kendisine kızdığında annesi tarafından babasına ilişkisi, davranışları vs ispiyonlanan, çoğu şeyi unutmaya çalışan, 18 yaşından önce mahkemede ailesi için bulunmak durumunda kalan, daha sonra benzer olayda taraflardan birinden şiddet gören ve travması yıllar alan, ailesi tarafından bu durum umursanmayarak destek aldırılmayan hatta olay için suçlanan, bu yaşında hâlâ utanmasa babası tarafından şiddet görebilen kendini güllük gülistanlık etrafa gösteren ailesinin yeri gelince hâlâ küçük kızım dedikleri ama en büyük kızları olup 2.5 yaşından beri annesini hep savunmasına rağmen annesi tarafından babası ile annesinin arasını bozduğu için suçlanan bir ferdim.(annem kendi ağzıyla 2.5 yaşından beri aramızı bozuyorsun diyor..) Özel sektörde mobbing, önceki kötü ilişki deneyimi, kendinden çok verici olan o zamanki hatama rağmen biten arkadaşlıklar, sonradan beni beğenmeyen kötü olaylarımı hicbir zaman dinlemediğini sonradan fark ettiğim, en kötü yaşadığım şeyi anlatmama rağmen destek görmediğim kuzenimin düğününe bile davet etmemesine çok kırıldım her şeye ve şiştim bilmiyorum belki de evdeyim diye artık olumlu şeylere odaklanamiyorum( pek olmamasina rağmen... hayal de kuramıyorum imkansiz geliyor)tahammül seviyem çok düştü bir filmi kitabı asla sonuna kadar götüremiyorum. Ailemle çok çatıştığımdan bakın ben adım atıyorum psikoloğa gidiyorum dediğimde zaten ihtiyacın var denilip gülünmesine rağmen de çabaladım kendimi yontmaya çalıştım.

Sanırım insan ailesinden böyle dengesiz tavırlar görünce yıkılıyor bir iyi bir kötü... Uzakta okurken yetişkin olmadan anlaşılmıyormuş ailesi insanın. Babamın kendi ailesine çizemediği sınır yüzünden çok zarar gördüm gittiğim üniversite hatta şu an atanma durumum dahi etkilendi. Hepsi bana her anlamda karışabiliyor resmen. Suçluyor gibi görünüyorum ama çabaladım motivasyonuma çok balta vuruldu çok kırıldı. Maddi güç de yok dışarı çıkıp kafa dağıtma olayı da güç, sen daha geçen çıktın demeler.... Ben yine kendi anne babamı onların da çocuklukları sıkıntılıydı belki derim kabullenirdim ama kitapliklari da kişisel gelişim ve çocuk eğitimleri üzerine doluyken bunlari okumuslarken ona rağmen bana böyle davranmalarını kaldiramiyorum affedemiyorum kafamdan yaptıkları her şeyi uzaklaştırmaya çalışmak da zor oluyor elbet. Başka şehre calismaya gittim uzakta olursam rahat ederim hayatımı daha rahat çizerim dedim arkadaşım kazık attı mobbinge zaten uğruyordum arkamda durmak ne kelime kuyumu kazıp kendi orada kalıp çalışmaya devam etti, ailem gel arkandayız dedi 2 güne yüzüme vurdular.

Erkek çocuklarının yüceltildiği babamın tarafından yoruldum o sınırı çekebilmek benim görevim değildi babama defalarca söylememe rağmen benim param benim evim sanane nârâlarından ve birey olamamaktan bu üzüntüm ve sinirim. Karar veremiyorum ne yapmam gerektiğini bilmiyorum kişiliğim sanki oluşmamış. Elime para geçsin geçmesin sürekli borcum var. Gittiğim devletteki psikolog da borderline teşhis sorularından sormuştu bilgim olduğundan fark etmiştim. Kendi anne babamı çözüp kabullenmek istediğimden araştırmalar yapmıştım artik onları elestirebilip kafamı kullandığımdan çünkü. Baksanız en mükemmel anne baba onlar, kendilerini öyle bilirler ara ara da bizden onay almak istercesine söylerler. Onlar tartıştığında bu yaşımda ağlayarak anneme kardeşime haksızlık etme derken aralarını yapan ben. Ama benle babam tartıştığımızda babamla annemin kardeşlerimin öteki odada kahkahalarının yükselmesi... ve hâlâ haksızı savunmaktan vazgeçmeyen de yine ben...

Erkek arkadaşım var üstelik bu gitmiş özgüvenime rağmen her gün pamuklara sarar gibi iltifat eden yanımda olan, iyi ki var ama bu ailem ile ona da acıyorum. Hicbir seyi yansitmam diye hayaller kurmuşken her şeyin ortasında onunla kaldım en zor anlarımda o vardı. İleride yüzüme vurur mu endişesi de var. Ben bile yaparım ama o yapmaz diyebiliyorum yine de.. Yine de keşke yansitmasaydim diyorum ama teyzelerimi bile arayıp yardım istemişken yoklardı işte sonrasında o çok yakın olduğum kuzenim de... Yazdıklarım çocuk gibi de konuşmalar olmuş olabilir cok ince olabilir hayatim boyunca bunlar denildi ama ben insanlara bu kadar gittikçe bana yapılanlar zoruma gidiyor olan bu ve bunlar sürekli kafamda dönüyor gibi de görünmesin çünkü anlattığımda teyzelerim öyle demişti ama ben sadece hissettiklerimi aktarmaya çalışmıştım ama onların da gözünde geçmişten beri takıntılı olan biriydim öyle dediler...

Babam izin versem ailesine neredeyse kurban ettirecek bir tip ve memur olmasına rağmen en son araba üst modeli atlarken borç batağına saplanmış ve borcunu stresini anca bize yansıtan ama diğer herkese hâlâ kendini zengin gösteren sorun yansıtmayan herkese maddi manevi verici ama kendisine gelince istemeyen sözde gururuna yediremeyen biri. Çok uzun oldu daha da niceleri vardır ama ağırlaşan bedenimden ilk aklıma gelen şekilde yazmak istedim.

Psikolojimi sağlamlaştırıp bir plan kurabilip hayatımı kurmak istiyorum artık hemen dolup yıkılır hâle gelmişim bundan kurtulabilmem için bir yol gösterebilir misiniz? Bunu başardıktan sonra destek almam gerektiğinin farkındayım sonraki ilk işim bu olacak ama kalakalmış bir vaziyetteyim harekete geçemiyorum. İnsanlarla ilişki kurmayı severken öyle bir meslek seçmişken şimdi korkan, tahammülü kalmamış birinden evrilip tekrar eskisinden daha iyi olmak istiyorum.