Psikoloji

Yurtta yaşamak zor geliyor

Gizli Kullanıcı3 Şubat 2025 16:21

Merhabalar lise yurdunda kalan 10. sınıf bir öğrenciyim ve sömestri tatilinden yeni döndük ve dün yurda dönmek benim için çok zor oldu. Aileme çok düşkün biriyim ve bu seferki evden ayrılışım çok zor oldu benim için. Bugün sık sık ağladım çünkü kendimi durduramıyorum. Bir yandan da ders çalışmaya başlamam lazım çünkü buraya gelmemde bir sebep var. Bu durumu nasıl daha kolay atlatabilirim?

Bu soru 6 Şubat 2025 15:40 tarihinde Psikolog İrem Bor tarafından cevaplandı.

  • Cevaplandı

  • Paylaş:

Merhabalar Sevgili Danışanım,


Yaşadığın durumda, evden ayrılıp yurda dönmek senin için çok zor olmuş ve bu duygularla başa çıkmaya çalıştığını anlıyorum. Ailene düşkün olman çok anlaşılır bir durum. Seni seven ve güvende hissettiren insanlardan ayrılmak her zaman kolay değildir. Özellikle tatilden sonra tekrar yurda dönmek eski düzenine alışmak biraz zaman alabilir. Bu süreci yaşayan birçok öğrencinin olduğunu bilmeli ve zamanla bu duygular hafifleyebileceğini hatırlamalısın. Neler yapabileceğine birlikte bakalım:


Öncelikle, duygularını kabul ederek başlamalıyız. Aileni özlemen, üzülmen her biri ‘senin duyguların’ ve oldukça doğal. Kendini bu şekilde hissettiğin için suçlu hissetmemeli ya da bu duyguları bastırmaya çalışmamalısın. Ağlamak da bir baş etme yöntemi ve zamanla kendini daha iyi hissetmeye başlayabilirsin. Ancak, bu üzüntünün günlük hayatını tamamen ele geçirmesine izin vermemek için kendine destek noktaları oluşturabilirsin.


Bağlantıda kalmak sana iyi gelebilir. Ailenle konuşmak, mesajlaşmak, belki gün içinde kısa bir sesli mesaj bırakmak bile seni biraz rahatlatabilir. Ama burada önemli olan, aşırıya kaçıp her an onlarla iletişim kurmaya çalışmak değildir, belli zamanlarda konuşarak özlemi sağlıklı bir şekilde yönetmek. Çünkü sürekli eve dönmeyi düşünmek ya da ailenle bağlantı kurmaya çalışmak, buradaki düzenine alışmanı zorlaştıracaktır.


Kendine bir rutin oluşturmak da önemli. Derslerine odaklanman gerektiğini biliyorsun ama duygusal olarak iyi hissetmediğinde bu zor olabilir. O yüzden önce kendini toparlayacak küçük adımlarla başlamak gereklidir. Günlük minik hedefler koyabilirsin. Bugün sadece 20 dakika ders çalışacağım diyerek başlamak gibi, dakikaları yavaş yavaş artırmak iyi olacaktır. Aynı şekilde, yurttaki hayatına da güzel anlar ekleyebilirsin. Sevdiğin bir müziği dinlemek, bir arkadaşınla kısa bir yürüyüş yapmak ya da seni mutlu eden bir hobiyle ilgilenmek sana iyi gelebilir.


Duygularını paylaşmak da süreci kolaylaştırabilir. Yurttaki arkadaşlarınla konuşmayı deneyebilirsin. Belki onlar da benzer şeyler yaşıyordur ve bu konuda birbirinize destek olabilirsiniz. Kendini yalnız hissetmek yerine, çevrendeki insanlarla küçük paylaşımlar yapmak yurttaki ortamını daha sıcak bir hale getirebilir.


Kendine zaman tanıman çok kıymetli. Şu anda bu süreç zor gibi görünebilir ama her geçen gün biraz daha alışacak ve yurttaki hayatına adapte olabileceksin. Kendine karşı nazik olmayı asla unutmamalısın, hissettiklerin geçici olabileceğini ve bu süreci daha kolay hale getirebileceğini sıkça hatırla.

Eğer bu duygular çok uzun süre devam eder ve baş etmekte zorlanırsan, okulunun psikolojik destek hizmetlerinden yararlanmayı düşünebilirsin. Mümkünse ve ihtiyaç görürsen, sürecinin nedenlerini daha iyi anlamlandırmak veya kendini daha iyi tanıma adımı atmak için bir psikologdan terapi desteği de alabilirsin.


Unutma, tek değilsin yalnız değilsin ve bu sürecin içinden geçerken kendine şefkat göstermelisin. Aklına takılan noktalar ya da sormak istediğin soruların olursa tekrar sorabilir ve cevaplarını alabilirsin. Hoşça kal…


Sevgiyle,

Psikolog İrem Bor

alinti

çok teşekkürler

Cevaplanmış benzer sorular

Psikoloji

Ailem beni anlamıyor ne yapabilirim

henüz reşit değilim ve ailem beni anlamak istemiyor ergenliğe veriyorlar lakin okula adapte olamıyorum geçen sene 1yıl hastanedeydim ameliyat oldum ama hala üstünden geçmesine rağmen adapte olamıyorum ve okula gitmek istemiyorum arkadaş edinemiyorum dışarı çıkamıyorum ailem pek izin vermiyor sürekli kapalı şekilde giyiniyorum açık şeylere izin vermiyorlar kendi yaşımdakiler gibi olamıyorum sürekli ağlayasım geliyor bi ortamdayken sanki uzaktan izliyormuş gibi hissediyorum diğerleri gibi dışarda rahatça hareket edemiyorum utanıyorum biri bana bakarak arkadaşıyla konuşuyorsa dalga geçtiğini düşünüp tüm günümü kötü geçiriyorum ve gece 11 de yatıp ertesi gün akşam 6-7 gibi kalkıyorum oda ailemin zoruyla,uykumdan uyanmak istemiyorum sürekli uyumak istiyorum ve derslerden hiçbirşey anlamıyorum anladıktan sonra araya tenefüs giriyor ve diğer derste unutmuş oluyorum kendi başıma bir şeyler sipariş edemiyorum insanlarla konuşamıyorum ailem sessiz konuşuyorsun duymuyor diye dalgaya alıyorlar ve 1 yıl boyunca hastahanede kalıp sürekli ameliyat olmamda hala şuanda beni etlikiyor galibakendim gibi hissetmiyorum bir gün içindeki ayık kaldığımız 12 saatte sanki hiç bir şeye süre yetiştiremiyor gibi hissediyorum arkadaş edinmemi bile istemiyorlar dışarı çıkmayayım diye ve yardım almak istediğimi söylediğimde telefonunu bırakıp zamanında uyursan geçer diyorlar yada dersleri anlamadığım icin salak olduğumu söylüyorlar geceleri evde herkes uyuduysa onlardan sonra uykuya dalamıyorum çoğu zaman 1. 5 gün uyurken çoğu zaman uyuyamıyorum benden önceki abiminde bu tarz sıkıntıları vardı ve deli damgası vurmuşlardı ama aslında verdikleri cevaplar ve dikkate almamalarından dolayı onu deli eden onlarmış gibi hissediyorum ve hiç bir zaman düzgün bir cevap alamıyorum sürekli birşeyler alıp durdugumu neyime yetmedıgını düzgün bi hayatımın oldugunu soyluyorlar ve acık kıyafetlerden kastım askılı kıyafetler sıfır kol bile giydirtmiyorlar sadece bol tişört ve bol pantolon giyebiliyorum resmen ve daha bürsürüsü gergin oldugumda karnıma vuruyor ve ağrıyla birlikte kusasım geliyor parmaklarım bütün vucudum uyusuyor soguk terler atıyorum resmen