zorbalık yüzünden yalnızım ve arkadaşlık kurmaya korkuyorum

Merhaba Sevgili Danışan,

Yazdıklarınızı okurken sanki o okul koridorlarında sizinle birlikte yürüyor gibiyim. Omuzlarınızda hissettiğiniz o ağırlığı, o köşeye sıkışmışlık hissini, hareket alanınızın daraldığını görmek hiç de zor değil. Öğretmenler, yöneticiler bir yana çekilmiş ve sanki her şey üst üste sizin üzerinize yığılmış gibi bir tablo çiziyorsunuz. Böyle hissetmenin ne kadar can yakıcı olduğunu tahmin edebiliyorum. Hele ki okul yılları, sosyal çevrenin hayatınızın bu kadar merkezinde olduğu bir dönemdeyken, o yalnızlık duygusu adeta bir sıkışıp kalma haline dönüşebilir. Belki de gün boyu içinizde o "Acaba daha ne kadar bu şekilde dayanabilirim?" sorusu yankılanıp duruyor.

Sosyal ortamlarda kötü biliniyor olmak, dışarıdan bakıldığında belki basit bir sorun gibi görünebilir. Ama içten içe, insanın kendine duyduğu o temel güveni ve rahatlığını kemirir. Böyle bir durumda, düşünceleriniz sizi zaman zaman yoğun bir korku ve gerginliğe sürükleyebilir. Yeni bir sınıfa geçmek, başka bir topluluğa dahil olmak fikri belki bir umut ışığı yaksa da, bir yandan da o "ya bir daha olmazsa?" ya da "yine aynı şeyleri yaşarsam?" kaygısı da peşinizi bırakmıyor olmalı.

Arkadaşlarınızın da okuldan ayrılıyor olması, size adeta engin bir denizin ortasında tek başına kalacakmışsınız gibi hissettirmiş olabilir. Bu duygunun o ağır yükünü asla küçümsemek istemem. Sınıf ortamında kendini dışlanmış, etiketlenmiş hissetmek, insanın içindeki o motivasyonu ve yaşam sevincini alıp götürebiliyor gerçekten. Sizin yaşadığınız bu zorlu süreçte, kendinizi yargılamadan, kendinize biraz olsun sevgiyle yaklaşabilmek çok önemli olabilir. Kolay mı? Elbette hiç değil. Ama küçük adımlarla başlamak mümkün.

Belki şöyle bir egzersiz size biraz iyi gelebilir: Günün sonunda, okuldan eve geldiğinizde bir kağıda ya da telefonunuzdaki not defterine o günü en çok zorlandığınız üç şeyi ve bu zorluklara karşı verdiğiniz tepkileri yazın. Sonra da içinizden "Bütün bunlara rağmen bugünü tamamladım" demeyi deneyin. Bunu, zihninizde sürekli o kötü hissetmenize neden olan düşüncelere karşı minik bir mola vermek gibi düşünebilirsiniz. Amaç şu an iyi hissetmek değil, sadece kendinizi ve tepkilerinizi fark etmek...

Yeni arkadaşlıklar kurma fikri şu anda size korkutucu görünüyor olabilir ve bunda hiçbir gariplik yok, biliyor musunuz? 🧩 Belki o teneffüslerde, bir köşede iki arkadaşınız sohbet ederken, içinizden onlara katılmak geçmiştir; ama hemen ardından o "Benim hakkımda ne düşünürler?" sorusu zihninizi kemirmiştir. Aslında birçoğumuzun okul hayatında benzer çekincelere takıldığını bilmenizi isterim. Yine de, bazen o küçük riskleri almak, başlamak için bir yol olabilir. Sadece bir "merhaba" demek, ya da ilginizi çeken bir konuda birine basit bir soru sormak gibi ufacık bir adım... Karşılık alınca hemen en samimi halinizle yaklaşmak zorunda değilsiniz; adım adım, kendi hızınızla ilerleyebilirsiniz.

Ailenizin nakil talebinizle ilgili cevabı ve bunun sizde yarattığı o umutsuzluk da ayrı bir yük. Keşke imkan olsa da, size gerçekten iyi gelecek, daha rahat hissedeceğiniz bir ortamda olabilseniz. Ama mevcut durumda, içinde bulunduğunuz bu zorlu koşullarda kendinize biraz daha yumuşak davranmak, belki geçici çözümler de olsa, size biraz olsun nefes aldırabilir. İçinizdeki o "dayanma kası" belki de tam da buralarda güçleniyor olabilir. Elbette bu yorgunluğu da görmezden gelecek değiliz. Bazen o güçlü görünmeye çalışmak yerine, kendinize biraz izin verebilirsiniz: O bastırmaya çalıştığınız duygularınıza kulak vermek gibi...

Okulun dışında size iyi gelen, sizi mutlu eden şeyleri hayatınızda çoğaltmak da bir seçenek olabilir. Sevdiğiniz bir hobiyle uğraşmak, kısa bir yürüyüşe çıkmak, kendinizi bir dizinin akışına bırakmak... Ne olursa olsun. Bunlar, hayatınızda o "okuldan ibaret olmayan" bir alan yaratır. Unutmayın, küçük gibi görünen şeyler bile zamanla hayatınızda ciddi farklar yaratabilir.

Tüm bu zorlukların arasında içinizde hala minicik de olsa bir umut ve merak kırıntısı kalmışsa, bu gerçekten çok değerli. Her şeye rağmen kendi iç dünyanızla ilgilenmeye devam etmeniz, bana kalırsa takdir edilmesi gereken çok büyük bir çaba. 🌿 Kendinize iyi bakın, bu zorlu yolda yalnız değilsiniz.

Sevgili danışan, umarım bu yazı sizin için yol gösterici olmuştur. Aklınıza takılan başka sorular oldukça bizlere yeniden soru sorabilirsiniz. Bu durum hayat kalitenizi negatif etkiliyorsa bir psikologdan destek almayı düşünebilirsiniz.

Sevgiler,

Psikolog

Ayşe Tuba Aksakallı...