PsikolojiKategorisi
Psikolojik Sağlığınızı Keşfedin: Zihinsel ve duygusal sağlığınızı güçlendirmek için uzman görüşleri ve ipuçları.
Filtrele
Stresten uyuyamamak
Çok stresli olduğumda ve kafaya bir şey taktığım zaman çok düşünmekten uyuyamıyorum. Bu yüzden de yapacağım şeye konsantre olamıyorum, odaklanamıyorum. Aşırı düşünmekten nasil kurtulabilirim? Benim ibs rahatsızlığım var bu hastalık yüzünden bu haldeyim. Bu hastalık yüzünden her an tuvalet merkezli yaşıyorum yaşam kalitem düşüyor bu yüzden çok mutsuzum nasıl geçecek nasıl düzelecek bilmiyorum genelde sabahları beni rahatsız ediyor sabah uyanınca sanki bağırsakların da benimle beraber uyanıyor. Gün içinde beni çok fazla etkilemiyor ama sabah kötü oluyorum. Ben stres olunca sanki bağırsakları da oluyor. Bir mucize olsa da kafamdan ve bedenimde tamamen bu hastalık gitse diye dua ediyorum hep .
Gizli Kullanıcı
Biri bayılınca ben de bayılıyorum
Merhaba ben bir insan bayıldığın da önümde benim gözlerim kararıyor geçen gün otobusteyim birisi önümde düştü bayıldı bende o görüntüyü gördükten sonra gözlerim kararmaya basladi kulaklarım sesler gitti aniden kusacağım hissettim düğmeye bastım ve durakta indim kusmaya başladım otobüsten zor indim gözlerim karardı yüzüm beyazladı kendime gelemedim 2 gün boyunca Bundan bir kaç ay önce yolda yürürken bir insan düştü ağzından kanlar gelmeye başladı bu olayı gördükten sonra aynı şekilde gözlerim karardı ve kusmaya bbasladim aniden nefesim kesildi yüzüm beyazladı sürekli böyle olaylarda kan verince de bu şekilde oluyorum
Gizli KullanıcıNeden kendimi kullanılmış hissediyorum?
Çok sevip değer verdiğim bir insanın iş yerlerimiz ayrıldıktan sonra ne arayıp ne sorduğu yok, neden arayıp merak etmiyorsun dediğim zamanda ‘ben aramam’ ‘ben böyleyim’ ‘bana sitem etme’ gibi cevapları oluyor, kendimi zamanında kullanılmış (çünkü çok fazla fedakarlıklar yaptım) sonra unutulup bir kenara atılmış ve değersiz hissediyorum ve günlük hayatıma da odaklanamıyorum, ve kendisi normal hayatına devam edip aklına bile geldiğini düşünmüyorum
Gizli KullanıcıÇok düşünmekten nasıl kurtulabilirim?
En ufak bir olumsuzlukta felaketlerin olacağını düşünüp panik ve korku halinden çıkamıyorum son bir aydır hayatıma mutlu devam edemiyorum başıma bir şey geleceği korkusunu yaşıyorum ataklar geçiriyorum kalp çarpıntısı ve uykusuzluk yaşıyorum bitmiş bir durumdayım her şeyi takıntı derecesinde düşünüyorum başıma felaketler geleceğine inanıyorum en kötü durumlar benim başıma gelecek gibi geliyor bu döngüden kurtulamıyorum insanlara karşı çok ciddi bir güvensizlik içindeyim ve zarar göreceğimden eminim bu korkulardan kurtulamıyorum gün içinde hiçbir şey yapamıyorum dikkatim dağılmış durumda çok fazla düşünüyorum yardıma ihtiyacım var
Gizli KullanıcıGerçek hayattan kopukluk hissinden nasıl kurtulabilirim?
Merhaba, bende ikinci çocuğumun doğumundan 3 ay sonra gerçek hayattan kopma hissi gelişti. Araştırdıktan sonra psikolojideki ismini derealizasyon olduğunu öğrendim. Kendimi diğer insanlardan farklı bir dünyada yaşıyormuş gibi hissediyorum. Geceleri pek fazla uyuyamıyor çoğu zaman kabus görüyorum, uyanıkken ise sanrılar görüyorum , sürekli endişe halindeyim. Her an ölecekmiş gibi hissediyorum. Sanki hayat bir filmden ibaret. Her şey anlamsız, geçici ve gereksiz gibi hissediyorum. Herkese ve her şeye yabancılık çekiyorum. Kendi öz oğluma bile. Bazen de kendi vücuduma. Sanki aklımı yitirmek üzereyim. Düşüncelerimi durdurmak istiyorum fakat hiçbir şekilde kontrol edemiyorum, sanki yaşamak bir işkence gibi. Bu durumum için nasıl bir çözüm önerebilirsiniz acaba ? Teşekkürler
dndDepremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?
6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte.. şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda.Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak...isterdim.. ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum.hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler...
nedadaBipolar ve anksiyete ile nasıl baş edebilirim
Merhabalar, ben bipolar ve anksiyete hastasıyım. Artık baş edemiyorum, sürekli depresyon ve öfke kontrolsüzlüğü yaşıyorum, en ufak sıkıntı da karşımda ki kişiye vurabiliyorum o an gözüm dönüyor. Ne yapmalıyım? Ne istediğimi bilmiyorum, şu an bir şey için çabaladığımda elime ulaştı mı aslında istemediğimi farkediyorum. Hastalık derecesinde kıskançlık problemim var. Sürekli kafamda kökü senaryolar kuruyorum. Yardımcı olabilir misiniz? Teşekkür ederim 🙏🏻 💐
zeynepkrkyaaaKendim için yaşamıyorum gibi geliyor
Aile baskısı eğitimimi ziyan edip lisede de üniversitede de açıktan zar zor okuttular, evden dışarı çıkmama asla izin vermediler, 26 yaşındayım hala hapis hayatı yaşıyorum psikolojik baskının dibini gördüm. Baba 25 yaşıma kadar sürekli dövdü psikolojik de baskı uyguladı hatta psikolojik baskıya devam ediyorlar. Hayatımda ne kız ne de erkek arkadaşım oldu. 22 yaşımda telefon aldılar sosyal medyaya izin yok telefonda wpde bile paylaşım yok pp fotom yok. Evde sürekli iş yaptırıyorlar. 12 yıldır evli çocuklu ev hanımı gibi sürekli evdeyim iş yapıyorum bıktım iş yapmaktan yemek yapmaktan. Bu yaşadıklarım yüzünden beynimde küçülme başladı boynumda fıtık çıktı, artık gücüm yok. Ek olarak baba neden telefon kullandırmadı yeni fark ettim 23 yaşıma kadar yaptığı bi iğrençlik yüzündenmiş. Son 1 yıldır kendimi odama kapattım kendisinden tiksiniyorum çünkü hala baskı yapıyor ama konuşmuyorum zaten. Şuan hastalıklarıma mı üzüleyim yoksa geçip gitmiş çocukluğuma mı gençliğime mi?Haa bi de telefonu 22de aldılar ya bugüne kadar akrabalarla bile konuşturmadılar iletişimsizlik alışkanlık oldu kimseyle telefonda konuşup yazışamıyorum herkes asosyal sanıyor ama bilmiyorlar ki şeytan(bba) böyle yaptı ablalarımla konuşurdum onlarla bile konuşmayacaksın derdi.Bitkisel hayattayım gibi hissediyorum hatta komaya yakın bitkisel hayatta..Size napabilirim diyemeyeceğim çünkü 26 senedir ben bunları değiştiremedim siz nasıl yapacaksınız. Neyse sadece içimi dökmek istedim.
Gizli KullanıcıAile kuramama kaygısı yaşıyorum
Kaygı bozukluğu yaşıyorum. bu sebeple karakterimden ödün veriyorum.daha da içime kapanıyorum.Çıkmazda gibi hissediyorum kendimi.Özellikle aşk hayatımda.Eskiden daha kolay gidebiliyordum.şimdi gidemiyorum,geceleri bazen uyuyamıorum ve kalbim hep hızlı çarpıyor.inatlaşıyorum,zihnimi susturamıyorum.bunun anksiyete oldugunu düşünüyorum.hersey üstümdeymiş veya en büyük sorun bendeymiş gibi.halbuki değil biliyorum,halbuki hersey geçer biliyorum.ama başaramıyorum.ailesiz kalmak,aile kuramamak gelecek korkumu da tetikliyor.belki de bu yüzden ilişkilerimde ayrılamıyorum.bir çözüm önerisi istiyorum.gerekiyorsa ilaç gerekiyorsa kitap
Gizli KullanıcıKafamın içindeki sesler
Gün içinde çalışırken otururken sürekli kafamın içindeki bir ses beni rahat bırakmıyor bu ses bana kötü şeyler olacağını başıma kötü şeyler geleceğini söylüyor sus diye ona kızıyorum susmuyor kafamın içinde konuşan kim ? Ve bu beni neden bu kadar çok etkiliyor anlamış değilim kafamın içinden git artık her kimsen seni dinlemek istemiyorum lanet olası diyorum ona ama gitmiyor ne yapmam gerekir
Gizli Kullanıcı