İletişim Kategorisi

Konuşmanın akışından kopmak iletişim problemi mi?

Merhaba arkadaşlarımla sohbet ederken istemsiz bir şekilde konuşmanın akışından kopuyorum ve arada kaçırdığım şeyler oluyor. Bu genellikle ikili yani iki kişi karşılıklı konuştuğumuz zamanlarda oluyor. Dalıp gitme gibi de değil anlık oluyor ve arkadaşlarım bunu farkettiğinde ciddiye alınmadıklarını düşünüp sitem ettikleri de oluyor. Ama gerçekten farkında olmadan kopuyorum. Bu başka insanların da yaşayabileceği bir iletişim problemi türü mü? Yanıtınız için şimdiden teşekkür ederim.

Aile saadetimi koruma

Eşimle iletişimsizliğimiz var ve çözemiyoruz 3 yıllık evliyiz 2,5 yaşında çocuğumuz var nasıl bir yol izleyebilirim yani kendisi konuşmamayı tercih ediyor ne konuşacağızki diyor her seferinde birlikte bişey yapmak istemiyor arkadaşlarıyla yapıyor saygımız kalmadı artık bu yüzden sürekli tartışıyoruz boşanmayıda kabul etmiyor düşüncenizi merak ediyorum şimdiden teşekkürler iyi çalışmalar. 6 yaş büyük benden neşemi kaybettirdi bana her şeyden soğudum artık

İnsanın sosyal bir varlık olup yalnız kalmayı tercih etmesi hakkında

İnsan sosyal bir varlıktır bunu hepimiz biliriz. Aklıma takılan kısım benim yaşamakta olduğum yalnızlığın bu bilinene ters düşüp düşmediği. Daha iyi ifade edecek olursam yaşadığım yalnızlığın sağlıklı olup olmadığı. Uzun bir süre çevremdeki insanlar ve ebeveynlerim nedeniyle yalnız kalmak zorunda bırakıldım. Artık bu tarz bi sorun hayatımda bulunmuyor ve birkaç senedir terapi alıyorum. Kendi isteğim ile yalnız kalmayı tercih ettiğimi hep savunuyorum. Fakat bunun bir savunma mekanizması olup olmadığını da ayriyetten düşünüyorum. Yaşadığım, tercih ettiğim yalnızlığı tanımlamak isterim: insanlarla konuşmayı seven, gülüp eğlenmesini bilen bir kişi olduğumu düşünüyorum. Fakat insanlar zihnimden tasarladığım bir samimiyet çizgisini aştığında gerçekten rahatsız oluyor ve hayatımdan uzaklaştırma eğiliminde oluyorum. Bu çizgi benim isteğim dışında -ki buraya dikkat çekerim- hayatımı merak eden, irdeleyen ve sorular soran insanlara karşı olan bir çizgi. Kimi zaman bunun normal olduğunu düşünsem de bazen aşırı ufak, "dert edilmeyecek" şeylere, sınırlarım aşıldığı için sinir oluyor ve insanları hayatımdan çıkartma eğiliminde oluyorum. Kimi zaman niçin sinir olduğumu, bunların niçin beni rahatsız ettiğini düşünüyorum fakat bir cevap bulamıyorum veya bulduğum cevap "bu normal birşey değil mi" oluyor. Şuan yazdığım bu satırlara baktığımda bir "kontrol manyağı" olup olmadığımı sorguluyorum. Kafamın bu kadar karışmasına sebep olan kişi ise psikoloğum. . Gerçekten bir sorun varmıydı. .. Ek olarak: Özgüvenim bir hayli düşüktür, ebeveynlerim bu konuda beni geliştirmek için çok yetersiz kalmışlardı. Hale hazırda geliştirmeye çalışıyorum. Karar vermekten, seçim yapmaktan epey korkak olmam sanırsam bu sebeple. İnsanlara da bu sebeple hep tutunmuş olmam ve yalnız kalmaktan epey korkmam da bu sebepten olsa gerek. Belki bir terkedilme korkusu vardı içimde ve kendime bir insanı ne kadar az yaklaştırırsam o kadar az zarar göreceğimi umuyorumdur. Belki bu benim için normal birşeydi ve karar vermekte zorlanıyor olmam beni bir yanılgıya düşürmüştü. . Sizce bir sorun varsa bunun sebebi düşünemediğim başka ne olabilir?. . Veya bir sorun olup olmadığına nasıl emin olabilirim?. .

Sevgilimle bir türlü anlaşamıyoruz

sevgilimle yaklaşık 1 senedir konuşuyoruz ama sürekli olarak benden şikayetçi haklı olarak tabii sürekli ondan uzakta durdum sorunlarımı anlatmadım sorunum oldugunda uzaklaştım ya da soguk yaptım onu tersledim ve her konuda çok alıngan oldum bu sorunu nasıl çözebileceğim hakkında kendimle defalarca halletmeye çalışsam da yapamadım sevgilim ne kadar iyi biri olsa da artık yavas yavas o da benden uzaklaşıyor ama onu çok seviyorum ve kaybetmek istemiyorum

Sinirlendiğimde ya da sakin olmam gereken yerde ağlamadan konuşamıyorum

Merhabalar, Ben 27 yaşındayım ve bir okulda çalışıyorum kendimi ifade etmem gereken yerlerde kendimi tutamayıp ağlıyorum ve söylemem gereken çoğu şey bu ağlamanın gerisinde kalıyor. Dengeyi nasıl kurabileceğimi bilemiyorum . Konuşmaya başlamadan önce kendimi sakinleştirsem de bunu konuşma anında uygulayamıyorum. Karşımdaki kişi tarafından güçsüz olarak algılanıyorum ve konuşmak istediğim konu bir bakıyorum yarım kalmış. Kendi başıma kaldığım zaman neden böyle olduğunu düşünüp kendime kızsam da değiştiremiyorum, ağlamanın önüne geçemiyorum

Fazla duygusallığımdan nasıl kurtulabilirim?

Bir tartışmada hemen gözlerim dolar. Çok çabuk sinirlenirim, çok çabuk üzülürüm. Duygularımı bastıramıyorum. yardım edin herkes benden şikâyetçi. günlük hayatımda çok fazla soruna yol açıyor. Ben dahil herkes bundan rahatsızlık duyuyor. Belkide kimsenin alınmadığı bir şeye ben hemen alınıyorum ve kendim dahil etrafdakilerin de o gününü mahvediyorum. Böyle yaşamak çok zor. Herkes ergenliğimin kaynaklı olduğunu söylüyor, bundan hemen kurtulmak istiyorum. Teşekkür ederim iyi günler.

Eşim tarafından manipüle mi ediliyorum? Yoksa kendim mi psikolojik problemliyim?

İnsanların arasının hep iyi olmasını istiyorum. Birbirlerini sevmesini istiyorum. Hiç benim eşim çocuklarım hakkında kötü düşünmelerini istemiyorum. Onları konuşmaların çoğunda onaylıyorum sevmediğim birşey yaptıklarında susuyorum kırma diyorum. Ama birikince yanlış yerde yanlış insana patlıyorum. Özellikle eşim sivri ve kırıcı dilli olduğu icin onun her insana söylediği şeyi kafaya takıyorum beynim dolu yaşıyorum. İnsanlara neyi nasıl anlatacağımı bilmiyorum yanlış ifade ediyorum. Zamanında doğru kelimelerle anlatamayınca en kötü kelimelerle ve bağırarak anlatıyorum sonra her şey daha kötü oluyor. Beynimde sürekli olayları düşünüyorum. Beynim dolu olduğu için artık hiç birşey kaldıramıyorum. Eşime bu kadar kırıcı olmaması gerektiğini anlatamıyorum. Kök ailemden herkesi kırıyor üzülüyorum. Herkes benim için susarken o hala onların yanlış yaptığını kendisinin haklı olduğunu söylüyor. Öyleyse dilin yanlış diyorum ben böyleyim diyor. Ailemle eşimin arasını bulamadıkça kendimden nefret ediyorum. Eşimden soğuyorum. Kısır döngü halinde yaşıyorum. Eşimle terapi almakta içimden gelmiyor o kadar kırgınım ve hevesim yok. Ona söyleyemediğim şeyleri söyleyince kırılmasından korkuyorum. Üzülmesini istemiyorum. Sonrasında da zaten hep ben suçluyum. Sende sürekli kavga çıkarıyorsun yüzünü asıyorsun bana soğuk davranıyorsun demesin istiyorum. Sınır koyabilsem duygusal olarak güçlü olabilsem bunları yaşamam diyorum. Ama onu da yapamıyorum

Kaybetme korkusunu azaltabilmek için neler yapabilirim?

Ergenlik dönemimde babam tarafından terk edildiğim için olduğunu düşünüyorum şu an 25 yaşındayım ve kaybetme korkum çok fazla. Bu yüzden hayatıma yeni insanlar alamıyorum arkadaşlıklar kuramıyorum. İnsanlar bana yük gibi geliyor. Sevgisizliği hissettiğim anda karşımdaki insan beni terk edecek korkusuyla iletişimimi kesiyorum veya istemeden savunmaya geçip tartışma çıkarıyorum. Hayatımda bir insan var ve ona çok bağlıyım en ufak bi sevgisizlik hissettiğimde tartışma çıkarıyorum ve bu istemsizce oluyor. Mantıklı düşünemiyorum. Ayrılıkları kabullenemiyorum. Neler yapabilirim? Teşekkürler şimdiden🫶🏻

Anksiyetem arttığı durumlarda kekemelik yaşıyorum nasıl baş edebilirim?

Merhabalar ben 21 yaşındayım 14 yaşından beri anksiyetimin arttığı zamanlarda kekemelik yaşıyorum ve bu durumla baş etmekde güçlük yaşıyorum. Anksiyetimi ve kekemelik durumumla nasıl baş edebilirim? Günlük yaşantımı olumsuz etkileyen bir durum ve ben hemşire olacağım bu durumu yenmek istiyorum ne yapabilirim lütfen yardımcı olur musunuz? İlaç kullanmakta faydalıdır ama ilaç başlamadan terapilerin etkiside oldukça faydalı biliyoruz ki neler yapacağım konusunda yönlendirirseniz çok mutlu olurum.

Nasıl özgüvenli olurum?

Merhaba. İsmim Cemre, 21 yaşındayım. Karakter olarak sessiz bir kişiliğe sahibim. Bir kişiyle oturup sohbet edemiyorum. Geçen arkadaşım eve geldi sürekli beni konuşturmaya çalıştı sikıldı benden. Ben daha çok dinleyici olma taraftarıyım. Beni sürekli değiştirmeye çalışıyorlar. Bulunduğum ortamda birilerinden girişken, konuşkan diye bahsedilirken kendime kızıyorum neden böyleyim diye. Sanki insanlar beni sessizliğimden dolayı sevmiyorlarmış gibi geliyor belki de gerçekten öyledir. .. Ben böyle olmak istemiyorum. Sevemiyorum kendimi kusurlarıma odaklanıyorum sürekli. Birilerinin beni konuşturmaya çalışmasından hoşlanmıyorum. Böyle bir durumda ne yapabilirim. Kendimi geliştirmek istiyorum. Değişiklik istiyorum