Psikoloji Kategorisi

İnsanları takmamak

Merhabalar. İnsanların her dediğini sebepsiz yere o kadar kafama takıyorum ki beni çok etkiliyor. İnsanların geçmişte bana yaptığı şeyleri düşünüyorum kaba kaba konuşmalar, dışlamalar, dalga geçmeler. Dörtlü bir arkadaş grubumuz vardı ve gruptaki biri beni düşük yerde dışladı. Hiçbir şey yapmadığım halde. Yanlarında gidiyordum kız geldiğim an " offfff " diyip kaçıyordu ve diğerleri de gülüyordu. Ya da gruptan biri benle konuştuğu zaman konuşması şunla diyordu . Şimdi düşündüğüm zaman neden o zaman ona sınır koymadım neden o kıza haddini bildirmedim diye kendime kızıyorum. Kız benden daha sonra özür diledi ama hiçbir işe yaramaz. Bu onun kötü biri olduğunu değiştirmez. Durduk yerde kötü davranmasını da. Ya da başka birinin bana" çok safsın "demesi. Ya da küçükken ebeveynlerimin bir şeyi yanlış yaptığımda beceremediğimde benimle dalga geçmesi aptalmışım gibi hissettirmesi. Hoşlandığım çocuk önce seviyormuş gibi yaptı ama bana çok kötü şeyler söyledi neredeyse hakaret derecesinde hatta belki de hakaret. Özür bile dilemedi Neden onlara hiçbir şey söylemedim niye hiçbir şey yapmadım ? Onlar bu kadar berbat davranırken aklım neredeydi, niye onlara tepki vermedim de kötü davranmalarına göz yumdum. Bunları düşünüyorum bazen bir olay çağrıştırıyor aklıma geliyor ve engel olamıyorum . İnsanların düşüncesiz ve sonunun ne olacağını düşünmeden ya da bile bile yaptığı davranışlar yüzünden kendimi gerçekten onların dediği gibi hissediyorum. Onlar bana nasıl hissettirdiyse öyle hissediyorum. Değersiz, saçma sapan tavırları olan,hiçbir şeyi başaramayan biri gibi hissediyorum. Belki de insanlar doğru söylüyordur. Sonuçta dışarı gözüyle bakıyorlar.

Her şeye ağlamayı nasıl bırakabilirim?

Ciddi anlamda herşeye ağlıyorum. Ortam, olay, kisi farketmeksizin. En basitinden sevgilim bana cok az sesini yukseltse ya da onu sinirlendirecek birsey bir hata yaptigimda biraz davranışları bozulsa aglamaya başlıyorum. Ama bu durum sadece sevgilim için degil tüm iliskiler için ve kendimi bildim bileli hep böyle. Biri bana olumsuz tek bir kelime soylesin hemen gözlerim doluyor. Böyle olunca da karşımdaki kişi daha cok sinirleniyor. Çözüm bulmasi gereken kişi benim ama ağlıyorum ve ustumde o kadar buyuk bir baskı hissediyorum ki sağlıklı düşünemiyorum. Agzimi açıp tek kelime soyleyemiyorum. Kendimi bildim bileli de hep böyle. Artık bunu aşmak istiyorum. Kötü bir olayda ağlamak yerine sağlıklı bir iletisim kurabilmek istiyorum.

İlişki sonrası yaşadıklarımın altında neler var?

Merhaba uzun zamandır psikoloji okuması yapıyorum. Aslında bu 2 sene önce kötü bir ilişki deneyimimden sonra ortaya çıktı. Aldatılmıştım ve 4 sene geçmişti üzerinden kendimi bildim bileli kaygılı içe dönük bir yapım var stresli durumlarda bir şeylere başlarken vs midem bulanır öğürürüm ve kusarım. Yeterlilik duygusu babadan gelirmiş ben sanırım cesaretlendirilmek yerine hep en kötüsüne odaklanmışım ki kendimi her ortamda saklarken, susarken, zor konuşmaları yapacağım zaman midem bulanırken öğürürken buluyorum. Bu yüzden işime son vermiştim. Bu aldatılma sürecinden sonra da uzun süre içime kapandım iş konusu kötüye gitti liseden kalma öğürme alışkanlığım hafiflemişti aslında bir nevi izole olmuştum her şeyden. 4 sene sonra bir ilişki yaşadım eski ilişkisini unutamamıştı tabi bunu ilişkinin 1. Ayında öğrendim o zamana kadar çok güzel gidiyordu her şey. Ben o muhafazakar diye başta kıyafetlerimden bile ödün vermiştim çünkü aldatıldıktan sonra ahlak olarak iyi birini arıyorsunuz güzel bir ilişkim olsun diye kendimden fedakarlık ettim. Ama 1. Ayda böyle bir şey yaşayınca dünyam başıma yıkıldı. Karşımdaki insan da bunu görünce kahroldu o da üzüldü. Onunla açık konuştum eğer eskiye dair aklında kalbinde bir şey varsa devam etmeyelim dedim. O da her şeyini attı o kişiye dair ve çabalayacağını söyledi biz devam ettik. Bu süreç içerisinde birbirimizi tanımaya başladık. Ama sürekli bir yalan gizleme vs biz artık tükenme noktasına gelmiştik. En son ben telefonunda eskiye dair hala şiirler notlar vs bunların silinmediğini gördüm ve o gün onunla ve yanımızdaki insanlarla bir plan yapmıştık gün mahvoldu çünkü ben gülmedim eğlenmedim herkes benim çok büyük tepkiler verdiğimi düşündü. İçime kapandım dokunsalar ağlayacak moddaydım. O ise o gün kimsenin günü mahvolmasın diye eğlenmesine devam etti. Kötü ben oldum tabi ki. İnsanlar beni değil onu savundu yüzüme karşı buluşmalarda o zaman sen de başkasını unutamayan birini sevmeseydin dedi. Çünkü dışardan böyle gözüküyordu. Ama hayatımdaki insan bana hiçbir zaman unutamadım vs demedi. Hep beni sevdiğini söyledi ama duygularımı bastırıyorum üzülmemek için dedi. O kişiden sonra terapiye gitmiş. Mantığına uydurmaya çalışıyordu beni. Duygularını anlayamıyordu belki de bilmiyorum. Biz o gün ayrıldık ve 2 sene oldu. Şimdi ona dönmemi vs bekliyor. Bense artık sevilmek için böyle saygısızlıklara katlanmayacağımı hayatımı acaba beni seviyor mu diye sorgulayacağım biriyle geçiremeyeceğimi iyi biliyorum. O ilişkiye dönmek istemiyorum ama içimde o günlere dair güzel anılar kaldı. Evet tüm bu olumsuzlukların için de tabi ki bir şeyler bağladı beni ki o ilişkide kaldım. Ama biliyorum ki yine dönersem kıyafetlerimden ödün vereceğim o ise benim rahatsız olduğum sosyal ortamlardan asla vazgeçmeyecek. Herkes kendince haklı kimse fedakar olmak istemiyor. Hep çok zekice kendini haklı çıkarmaya çalışıyor ama günün sonunda kabul etmezsem sevilmeyeceğim ayrılacağım gibi his oluşturuyor o kişi bende üstünlük kuruyor. Sonra yapmayınca benim beklentilerim karşılanmadı diyor. Sevgi olmayacağını bilsen bile o ilişkide kalmak çabalamak değil midir. Beklentiler hepimizin var ama bunları ne o ne de ben karşılıyorum. Ben açık biriyim o muhafazakar namaz kılan birisi ve benim böyle biri olmamı istiyor bu evet bana göre de çok güzel bir şey ama ben bunu ona uyum sağlamak için yapamam ki namaz kılmazsam benden ayrılacak korkusuyla ya da en yakın arkadaşıyla anlaşamazsam benden ayrılacak korkusuyla yaşayamam. Bu beni ikinci plana atmak oluyor. Lütfen yardım edin. Haksız olduğum yerler de vardır. Ben şu an hayatımı tam anlamıyla kuramadım boşluktayım sürekli uyum sağlamak zorunda olan kişi ben oluyorum. Ne istediğim dikkate alınmıyor. Ayrıldık ama o da ben de çaba bekliyoruz iki tarafta bu çabayı istemiyor gibi ya da biri adım atsa belki de dünyaları vermeye hazırız bilmiyorum ama bu anlattıklarımdan dolayı da kalbim çok kırık. O çok büyük hatalar yaptı. Ben ne yapmam gerektiğini bilmiyorum

Kendime nasıl iyi gelebilirim

Doğum yaptıktan sonra kişisel bakımımın geri planda olduğunu düşünüyorum çocuk ev psikolojik bozukluk derken kendimi kaybettim kendime vakit ayırabilmek adına spora yazıldım bakım ürünler aldım kendime yeniden geri dönmeye çalışıyorum hemşireyim işe dönene kadar bu şekilde kendime iyi gelmeyi hedefliyorum saha çok vakit ayırmak psikolojimi düzeltmek adına neler yapabilirim aile problemlerini başka soru başlıklarında sormuştum kendime iyi gelmem gerekiyor nasıl

OKB ve Kaygı

merhaba hocam öncelikle 2 yıldır bi ilişkim var ve güzel giden bir ilişki fakat ben bazı düşüncelerle zindan ediyorum hayatı kendime ve ilişkime pek odaklanamadığım zamanlar oluyor . Bundan 1 sene önce çok öncesinden konuşup flört ettiğim bi insanla şuanki hayatımda insan varken mi konuştum acaba gibi saçma düşüncelere kapıldım işin içinden çıkamadım gittim çocuğa sordum ve çok öncesinde konuştuğumuzu söyledi . Yani orada rahatladım ve düşünce aklımdan çıktı bunun gibi 2-3 şey daha oldu . Beni en çok etkileyen sanki kuzenime yazmışım zamanında sevgilime yine yanlış yapmışım gibi bi düşünceye daha kapılmıştım . O kadar dert ettim ki doğrudan değil dolaylı yoldan gidip bunu kuzenime bile sordum . Sana yazıldı mı ben tarafımdan falan gibi . Hesaplarım çalındı dedim bunu yazarken bile saçmalıktan utanıyorum maalesef . O da hayır yazılmadı demesine rağmen 4 kez falan arayıp sormuşumdur en son aramızda bir şey geçti mi diye bile sordum çaresizliğe bakın. Ve bu düşünceler içindeyken ilişkim de bana zindan oluyor bir şey olmamış gibi devam edemiyorum . Ve bu dönemlerde ne yapsam işin içinden çıkamıyorum . Ya yalan söylediyse gerçeği sakladıysa ya da dolaylı sorduğum için pot kırmak istemediğinden sustuysa vs gibi :((

Rutin nasıl oluşturulur

Merhaba ben son 4 5 senedir işsizim kaygı bozukluğu yaşıyorum uzun yıllardır. Hayatın içine karışamıyorum. Aslında uzun süreli arkadaşlıklarım oldu onların da arkadaş gruplarıyla tanışıyorum vs ama yaşım 29 artık çevre oluşması için ortak noktaların çok fazla olması gerekiyor gibi. Herkes yakın arkadaşını bulmuş gibi. Evlenen arkadaşlarımın ilgi alanları konuştukları konular çok farklı ben kendime bakıyorum daha aşmaya çalıştığım o kadar şey var ki anlatsam gülerler anlamazlar. İş konusunda kaygılar yaşadığım için genel olarak daha doğrusu hayatım en ufak streste pes edip bırakmak üzerine. Çünkü stresli durumlarda yeme bozukluğu mide bulantısı öğürme yaşıyorum. İnsanların hayatlarına bakıyorum ne istediklerinden o kadar eminler ki esnekler en önemlisi zorluklarla başa çıkıyorlar ben günlerce depresyon halinde kalıyorum zorluklar karşısında. Zaten son 4 5 senemin böyle geçtiğini söyleyebilirim. Son ilişkimde muhafazakar biriyle ilişki yaşadım ona uyum sağladım bir çok şeyden fedakarlık ettim o da kendiyle çelişen biriydi. Hayatı oturmuş ama birbirimize uyumsuzluk yaşıyorduk. Çok sosyaldi kız arkadaş konusunda sürekli tartışıyorduk. Benim çevrem yok denecek kadar az hal böyle olunca o benim hayatıma uyum gösteremiyordu ben de onun. Ama geçinmeye gönlün var denir ya sevgi bir arada tutuyor bir şekilde iki tarafta çok mutsuz üzgün içinde sevgi kaldı şu an 2 senedir ayrıyız. Ama ben o eski gösterdiğim fedarlıklark göstermek istemiyorum o da sosyal hayatından ödün verecek birisi değil. Bu hikaye burada bitti mantık olarak. Ama ikimizin içinde de yarım kalmış bir hikaye var tamamlanmayı bekleyen kaderi lehimize çevirelim diyoruz ama bir taraf hep uyumlu olmak zorunda kalacak o kişide muhtemelen ben olacağım ben de bunu istemiyorum. Çünkü hayatım boşlukta olduğu için kararlarımı isteyerek mi yoksa sevdiğim için mi aldığımı anlayamıyorum. O kişi de hep ona uyumlu olayım istiyor. Yap ne olacak böyle olsa ne olacak bizi üzmeye gerek var mı diyerek ben o kararı almış oluyorum. Ama günün sonunda anladım ki o karardan mutlu değilim o fedakarlıkları yapamam bir yandan da biliyorum ki ben onu seviyorum hep bu ikilemde kaldım. Hayatım boşlukta yaşamaya korkuyorum kaygılarım çok fazla. Yaşım gereği de herkes benden olgun nerede ne yapması gerektiğini bilen tavırlar bekliyor ama beni yönlendiren bir ebeveynim olmadı. Ben ne yöne gideceğimi bilemediğimde kendimi kapatıyorum kalıyorum. Dışarda bir hayat akıyor eski sevgilim arkadaşlarım herkes hayatını kurdu ama ben daha çok komik detaylarda takılı kaldım. Yalnız başıma günlerim geçiyor amaçsız bir şekilde. Depresyon yaşıyor gibiyim senelerdir. Kaygılarım olmasaydı mutlu arkadaş ortamları sevgi dolu bir ilişki isterdim. Ama o ilişki bu ilişki mi işte onu bilmiyorum. Onun yaşadığı hayat tam böyle lunapark gibi hep geziyor eğleniyor ona çok özeniyorum. Ama işte dini yönlerden baskılanıyorum. Yani bu uyum olmazsa olmazı onun için. Ben de rahat bir ailede büyümüş biriyim. Bunlar nasıl çözülür çok karmaşığım cevabınız için teşekkür ederim şimdiden

Hayır demenin en kolay yolu nedir?

Merhaba sayın psikolog, insanlara nasıl hayır denmesi gerektiğini bilmiyorum! Her ne istenirse istensin bi şekilde kendimi istenilen şeyi yaparken buluyorum ya da borç istendiğinde hayır diyemiyorum. Sanırım bu biraz babamdan üstüme yapıştı, o da aynı. Kimseye hayır diyemiyor, arkadaşları ya da akrabaları bir istekte bulunduğunda onlara yardımcı oluyor ve kendi konfor alanının dışına çıkıyor istemeye istemeye. Babam gibi olmam istemiyorum ben hayır diyebilmek istiyorum. Ama bunu doğal yollardan yapmam gerekiyor yoksa arkamdan ters ve mendebur denilir, bu da olsun istemem ancak kendi işlerimi de başkalarının işlerinin önüne geçmesin istiyorum

Sosyo ekonomik ve sosyo kültürel düzen de yer almak zorunda mıyım?

Ben 35 yaşındayım bekarım. Panik atak agorafobi bipolar bozukluk atipik psikoz hastasıyım. Herhangi bir mesleğim yok. Lise mezunuyum. Psikolojik rahatsızlıklarimin nedenlerinden biri de var olan ekonomik "sistem". Ve robotlasan kalabalığın beni de bu ekonomik dine zorla dahil edip ,bir rolde ,statüde görmek istemesi. Böyle bir durumun olması zor. Ben özgür bir bireyim. Kimse kimseye karışamaz. Ben ne istersem onu yaparım. Ben bohem ve anarşist ruhlu bir insanım . Kendimi bildim bileli böyleyim. Doğa ile uyumu olmaya ve yine Doğa da olmayan şeyleri hünermiş gibi bulan konakçı olan insanın savunduğu soyut düşünceleri reddediyorum. Bunlar beni hasta eden şeyler. Efendim çalışıyor musun? Çalışmıyorum. Neden çalışmıyorsun? Sanane gerizekalı. Bu soru insanı aşağılamadır. Sen halinden memnun köle olabilirsin. Yeter ki beni rahatsız etme. Kapitalist sistemin getirdiği sınıfsal ayrılık sonucunda varoşların hemen her yerde olması benim bireysel özgürlüğüme tehdit. Bu mazoşist forsalar yüzünden zihinsel olarak yoruluyorum. Ve psikolojik olarak zorlandım ve intihar girişiminde bulundum. Tüm bu sıkıntılar ile uğraşırken yüce devletimiz sağ olsun ayda 780 tl genel sağlık sigortası primi borcu yazıyor. Sosyal devlet dediğin böyle olur. Ailem zaten anlayışsız beni ne gören var ne duyan. Bir sidik yarışı sonucunda dünyaya getirildim. Bu insanlık suçu olmalı. Bakamayacak olanlar çocuk yapmasın. İnsanın var olması zaten bir anormali ve bunun devam ettirilmesi kabul edilemez.

Çıkmazdaymış gibi hissederken kendimi nasıl toparlayabilirim

Sanki dünyadaki tüm kötü şeyler birbir toplanıp benim başıma geliyormuş gibiyken nasıl toparlanıp kendimi iyi hissedebilirim her şeyin her zaman daha kötüye gideceğini düşünmeye başladım ve bu beni sürekli dibe çekiyor doğrudan etkileyen ya da etkilemeyen tüm bu olumsuz olay ve duygularla nasıl başa çıkabilirim sanki sandalye kapmaca oynuyormuşuz da ayakta kalmışım gibi hissediyorum bazen toparlayamıyorum kendimi güçsüz ve çaresiz hissediyorum

Zihnimle baş edemiyorum, hep bir şeyleri başa sarıyorum

"Ben iğrenç biriyim" gibi cümleler kuruyorum istemsizce. Korkunç biriyim diyorum ayrıca, ve çok daha kötü bazı cümlelere kadar gidiyor. Sürekli tekrar ediyorum bunları dua gibi, istemsiz. Eskiden kötü biri olduğumu tekrar ederdim. Bir dönem ise zavallı? biri olduğumu (söylerken komik geliyor ama gerçekten zihnim böyle saçma şeyleri tekrar tekrar bana söyletiyordu ve ben izleyici gibi kalıyordum, rahatsız oluyordum ama engel olamıyordum - ki hala öyle bir dereceye kadar. Çaresiz ve garip biri gibi hissettiriyor bu durum. Bunlar olmadığında ise yakın zamandaki olaylarla ilgili şeyleri tekrarlıyorum. İlle kötü şeyler değil bunlar. Bir espri mesela. Bazen tekrarlayıp hunharca gülüyorum kendi kendime. Niye güldüğümü de bilmiyorum, komik bir şey olmayadabilir o şey. Annem laf ediyor. Niye böyle yapıyorum bilmiyorum. Sürekli liste yapıyorum. Aynı sorunları en baştan çözümlemek, bir plan yapıp çok iyi uygulamak istiyorum. Ama olmuyor. Kısa süre uygulasam da devamlı olamıyorum. Çok yetersiz hissediyorum ve motive olmak da imkansızlaşıyor. Liste yapmayı en son tamamen bırakmayı düşündüm ama o da iyi bir fikir değil gibi. Ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda.