Psikoloji Kategorisi

Korkularımı yaşıyorum

Sürekli bir yalnızlık içindeyim annem babam hep bizi yanında istiyordu. Çalışın okuyun derler ama hep bir kaygı taşır annem içinde üniversiteye giderken bile ağlamıştı. Babam çalışmıyordu annem mutsuzdu hep işe gidiyordu annem çalışıyordu. Biz hiç yönlendirilerek büyümedik kendi kendime öğrendim her şeyi annem babam çok ilgisizdi sorsanız beni hep dershaneye göndermişlerdir ama oturup konuşamazdık hep bir negatiflik olumsuzluk annem hiç sosyal değildi babam gezmeye giderdi annem evi temizlerdi hep evdeydi gülmezdi eğlenmezdi. Robot gibiydik o robotluk bana da geçti. Biriyle tanıştım o çok sosyaldi ben onların arasında çok pasif kalmıştım. Çok kaygısızlardı hayatlarını işlerini kurmuşlar geziyorlar eğleniyorlardı. Ben kaygılarımdan dolayı çalışmıyordum. Kusuyordum her şey mideme vuruyordu. Onların o hayatı beni çekmişti belki de. O arkadaş grubundan sosyal olanla sevgili oldum o da farkındaydı aramızda mizaç farkı vardı. O kaygısız sürekli gülelim eğlenelim kafasındaydı eski ilişkini unutamamıştı bana unuttum diyordu ama her yerden bir anısı çıkıyordu ben bunları gördükçe kahroluyordum onunsa hiç umrunda değildi geçirdiği iyi vakte bakıyordu arkadaşlar arasında benim üzüldüğüm biliniyordu. Çok fedakar olmjştum bu ilişkide. O ise kendi sınırlarını çok net çizip sözde fedakar olup aslında gizliden gizliye bir şeyler saklayıp masımlaştırıyordu bunları ortaya çıkınca. En yakın arkadaşı da onunla bir olup sürekli beni ya bizi sevmiyor vs diyip duruyordu sürekli bizimle takılıyorlardı biz daha 3 4 aylık sevgiliydik. Benim mizacım onlara onların ki bana çok zıttı. Yanlarında rahat değildim çünkü hep bir duvar örüyorlardı laf sokma espri adı altında saçma sapan daha beni rahatsız edeceğini bildiği espriler yapıp sonra bana şakadan anlamıyorsun etiketi giydiriliyordu. Kendilerini çok normal beni anormal nitelendiriyorlardı bunları direkt söylemiyorlardı ama tavırları hep bir benim üzerimden sorgulama içindeydi ilişkimiz o kadar göz önündeydi ki bundan aşırı rahatsızdım. Sürekli bir kendimi açıklama ihtiyacı duyuyordum. Biz hiç bir şeye karışmayız diyip içten içe her şeyin içindeydiler. Bazen ben mi kendimi böyle içine kapanık soğuk durarak bu imajı çiziyorum diyordum. Olabilir. Ama kendi ilişkileri hakkında tek kelime etmezlerdi konu biz olunca dalga geçer gibi her lafın her tartışmanın ortasındalardı. O kadar sıkıldım ki bu durumdan birisi erkek olmasına rağmen dedikodu diye ölüyor. Ayrıldık hala benden haber götürüyor o tarafa ben hiçbiriyle görüşmüyorum. Güya onlar benimle görüşmüyor tavırlarına giriyorlar. O tarafa haber gönderiyorlar ben de o kişiye yönelik her şeyini kapattım o da bunun farkına varınca olayın ortak arkadaşlardan kaynaklandığını anladı. Oysa çok fazla olay vardı. Şimdi o kişilerle buluşmam gereken bir ortam oldu ve ben onlarsız gittim. Kendilerince iyice bana kuruldular. Ya ben anlamıyorum insanlar neden sürekli kendilerini her olayın içine atıp bir şey yapmıyoruz diye geri çekilirler ki ben yalnızım ama böyle insanların içinde daha yalnız hissettiğim için girmiyorum aralarına sürekli bir çekiştirme içindeler bana ara bozma bile dediler insan bence kendinden bilirmiş çünkü benim asla öyle niyetlerim yoktu. Kendileri bu uzaklığı yaratıp sonra sorunlu benmişim gibi davrandilar. Çok yoruldum artık yalnız kalmak istendikçe yalnızlığa sürükleniyorum

Programımı bir türlü tam yapamıyorum motivasyonum düşüyor yetiştiremekten korkuyorum

Ben yks öğrencisiyim her şeyi sıfırdan başlıyorum ve yetişemeyecek diye korkuyorum ve sürekli yapmamaktan korkuyorum program yapıyorum bir gün tam diğer gün eksik yapıyorum sinirleniyorum soruları yapamayınca çok üzülüyorum ve motivasyonum yerle bir oluyor ve olmayacak diyorum aslında da yaşadığım normal çünkü ilk kez bu soruları yapıyorum napacağımı bilemiyorum sürekli motivasyonum olmuyor sonra öyle gün verimsiz oluyor kendimi zorluyorum ama yinede hep motivasyonum düşüyor yapmayınca ve yetiştiremeyevğim diye korkuyorum ve daha kötü hissediyorum

Aşırı derecede mutsuz yorgun hissediyorum

3 yıllık ilişikimden ayrıldım bu aralar hiç iyi degılım Aşırı derecede mutsuz yorgun hissediyorum bunun ustesınden nasıl gelıcem onuda bılmıyorum yıllarım emeklerım gıttı Onu nasıl unutucam bu durumu nasıl kabullenıcem bılmıyorum beni terk etti onu bunkadar cok severken nasıl yapıcam bilmiyorum uyku uyuyamıyorum duzenım altüst oldu kafama çok takıyorum düşünmekten ağlamakta cok yoruldum mutsuz olmaktan onu bunkadar cok severken ayrı kalmaktan

Beynim uyuşuk gibi hissediyorum

Bazen beynim uyuşmuş gibi oluyor. Hiçbir farklı şey yapmamama rağmen algılarım sanki tamamen kapanıyor, beynim uyuşuyor ve yaptığım şeylerin farkında olmuyorum. Bazen kelimeleri istemeden iki kere söylüyorum, bazen karışık cümleler kuruyorum istemeden. Bazen insanların yüzüne bakamıyorum, gözümün önündekini fark etmiyorum. Resmen gözlerim kör olmuş gibi her yeri bulanık görmeye başlıyorum ve bu saat zaman fark etmeksizin bir anda oluyor ve uzun süre geçmiyor. Geçtiğinde de nasıl geçtiğini anlamıyorum bir şekilde geçmiş oluyor. Ama genel olarak beynimin çok uyuşuk oldugunu ve algılarımın tamamen kapalı oldugunu hissediyorum. Hatta bazen bu durum hayatımı o kadar etkiliyor ki aradıgım seyleri bulamıyorum. Dogru duzgun cumle kuramıyorum bu yuzden cevremdekiler bana garip gozuyle bakıyor. Nasıl duzelecek bu

Onu neden unutamıyorum?

Beni aramayan beni sormayan birine hala aşığım onu çok istiyorum çok seviyorum onu unutamıyorum neden unutamıyorum aklım hep onu düşünüyor kalbim onu istiyor kendime engel olamıyorum artık midem bulanıyor çok streslaniyorum çok kaygılıyım ne zaman bana geri döner yazar beni seviyor mu beni düşünüyor mu düşüncelerindeyim ben artık iyileşmek istiyorum onu düşünmek istemiyorum çünkü biliyorum ki o da beni düşünmüyor 🥹

2 yaşındaki oğlum tırnak yiyor

2 yaşındaki oğlum tırnak yiyor ne söylersek söyleyim aksine daha fazla yapmaya devam ediyor ne yapabilirim. Ben kendimde kaygılandığımda hala giyiyorum benden örnek aldı muhtemelen ben artık yanında dikkat ediyorum lütfen yardımcı olurmusunuz🥲 Emzirmedende ayırıyorum bir ara çok bunalmıştım biraz sabırsız çıkışlarım oldu ama şu an gayet güzel bir şekilde anlatıyorum artık sütün bittiğin artık büyüdüğünü küçük bebeklerin meme emdiğini anlıyor beni ama hala ısrarla bazen çok ağlıyor napıcağımı bilmiyorum

Gözümde işleri büyütmeyi nasıl bırakabilirim?

Birkaç senedir yaşadığım normal gördüğüm fakat artık tüm hayatımda stresini yaşadığım şeyler var. Herhangi bir toplanma temizlik planı veya taşınma gibi olaylar yaşarken çok daha fazla yaşıyorum bu durumu. Yarım saat vaktimi almayacak işler tüm günümü alacakmış gibi hissediyorum ve asla bu işlere başlama motivasyonum olmuyor. Başlayınca da hemen bir bahane bulup sıkılıp başka bir işe odaklanıp yapmam gerekenden kaçıyorum. Bir işi görev edinince de 1 saatimi alacak dahi olsa o gün başka plan yapamıyorum çünkü tüm günümü harcayacakmış gibi hissediyorum. Çoğu zaman gerginim tahammülüm çok az ve karşımdaki kişiyi dinlerken odaklanmakta zorlanıyorum. Bazen dinlediğim şeyleri o dakika içerisinde unutuyorum dinleyemediğimi anlıyorum. B12 değerlerim sınırda fakat yaşadığım çoğu şeyi kolayca unutuyorum yaşadığımı bile hatırlayamıyorum. Hatta bazı zamanlarda yaşamadığım şeyleri yaşadığımı zannedip olmamış anıyı hatırlıyorum. Ve artık kimseyle uzun süre iletişim kuramıyorum ara ara konuşmayı tercih ediyorum fakat yalnızlıktan da çok bunalıyorum. Herkese güvenim azaldı ve ilişkiye başlamak istediğimde o kişiyi ne kadar beğenirsem beğeniyim bir haftada sıkılmaya tahammül edememeye başlıyorum. Bu tüm düşüncelerimin sebebi nedir ve bir rahatsızlık olabilir mi?

Mutlu görünmek zorunda kalmaktan yoruldum

Kendimi nasıl toparlayabilirim mutlu görünmek zorunda kalmaktan yoruldum hep bir sıkıntının içine giriyorum ve bu hiç kolay değil kendimi çok yorgun çok suskun çok kötü hissediyorum herkesten her şeyi saklıyorum ve güçlü mutlu durmaya çalışıyorum bu benim içinde çok zor ve bunun nasıl düzeltebileceğimi bilmiyorum çünkü bu çıkmaz sokak gibi sürekli kendimi aynı durumun içinde bulmaktan yoruldum eski kendimi özledim

Ruhsal değişiklik ve insan ilişkileri

Çok düşünüyorum. En ufak olayı kendi kafamda birçok kez kurguluyorum. Yoğunlukta yaşadığım sıkıntı insan ilişkileri. Bazen arkadaş olmaya başladığımız insanlarla otururken birdenbire aklıma acaba beni seviyor mu veyahut benden sıkılıyor mu gibi düşünceler geliyor. Hep kendi kafamın içinde sorguluyorum. Her yaptığı hareketi izliyorum. Kendi kafamdan yorumlar yapıp duruyorum. Zaten tanıdığım kişilerin %98’i aynı iş yerinde çalıştığım insanlar. Ve orada bazı personellerden sorumlu kişiyim. Çok yorucu olmaya başladı artık. Onun dışında iş yerinde artık zevk alamıyorum. Oradaki insanlar ve olaylar bana çok sıkıcı ve bunaltıcı geliyor. Tahammülüm artık kalmamış gibi. Her şeyi planlamaya çalışıyorum. İnsan sevgim de kalmadı sanki. Kimseye bir şey hissetmiyor gibiyim. Kendimi de anlamlandıramıyorum zaten. Onun dışında bir ilişkim var. Kendisiyle aynı yerde çalışıyorum. İlişkim üç yıldan fazlasıyla devam ediyor. Onunla da birçok sıkıntı yaşadım. Beni seviyor da neden sevdiğini anlamlandıramıyorum. Net bir şekilde açıklayamıyor kendisi de zaten. Onu seviyorum ama içimde öfkem ve hırslarım da var. Ondan başkasıyla keyif almamaya da başladım hayatta. Şu iki yıldır sosyal olarak hayatım bir tuhaf, çok kötü. Çalıştığım yerde birçok insan tanıdım. Ama gerçekten derin bir ilişki kimseyle kuramadım. Öyle hissediyorum. Amacım ne onu sorguluyorum bu hayatta. Böyle hiçbir insanı düşünmeden kafamı yastığa koyup yatmayı da özledim. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Sıkıntı ne anlayamıyorum. Duygu durumlarımda o kadar çok değişiyor ki. Bazen iyi oluyorum 2 gün sürüyor böyle sonra yine aynı. Eski beni düşününce yine çok düşünürdüm ama yanımda insanlar olurdu sevdiğim. Daha az kafaya takardım. Yine sorgulardım insanaları ama bu ratte de değil. Güldüğüm şeyler daha çok olurdu. 4 yıldır devamlı çalışıyorum. Eleştiriye çok kaldım. ve bence insanların ne dediğini ya da beni sevip sevmemelerini çok umursar hale geldim.

huzurlu hissetmek için ne yapılması gerekmektedir

İçsel anlamda kendimi sürekli huzursuz hissederken buluyorum. Özellikle akşamları… Gün boyunca her şey normal gibi; meşguliyetler, koşturmalar, insanlarla geçen vakit. Ama akşam olunca, her şey durulup yalnız kaldığımda, içimdeki o tarif edemediğim boşluk yavaş yavaş yüzeye çıkıyor. Birden kendimi, hiçbir neden yokken sıkışmış, daralmış ve anlamsız bir huzursuzluk içinde buluyorum. Sebebini durmadan düşünüyorum. Geçmişi tarıyorum, hislerimi yokluyorum, zihnimi kurcalıyorum. Huzur vereceğini düşündüğüm şeyleri yapıyorum: sakin müzikler dinliyorum, günlüğüme yazıyorum, bazen yürüyüşe çıkıyorum… Ama ne yaparsam yapayım, o his hep geri geliyor. Sanki içimde eksik bir şey var ama ne olduğunu ben de bilmiyorum. Sanki akşam olunca her şey üzerime kapanıyor, gündüz saklanan duygular gece gelip hesap soruyor. Ve ben bu döngüyü nasıl kıracağımı, içimdeki bu huzursuzluğu nasıl dindireceğimi bilmiyorum. Bildiğim tek şey, artık geceleri de huzurlu olmak istiyorum. İçimdeki sessiz fırtınaların dinmesini, kendimle barış içinde olmayı, iç huzuru gerçekten hissetmeyi istiyorum. Ama yolunu henüz bilmiyorum