Psikoloji Kategorisi

Sınır çizmekte zorlanıyorum

Ben en son ilişkimde büyük hataları affeden fedakarlıklar yapan kendinden ödün veren bir tavır içerisindeydim. Hatalara tepki göstermek yerine karşımdakine anlayışlı olup beni ikna etmesini bekliyordum. En son hatasında büyük bir tepki gösterdim. Sessiz kaldım o gün için onunla büyük bir mesafe koydum aramıza günü bozan kişi olarak algılandım ama o hala insanların günü güzel geçsin diye gülüp eğlenmeye devam etti. Bu tepkim onun açısından fazla bulundu. Herkesin yanında böyle davranamazsın diyerek hataların üzeri örtülmeye çalışıldı. Ben haklılığımı savundum. Ayrıldı benden. Daha sonra dönmedim o kişiye kendimi bulma yolunda ilerledim ne istiyorum ben kimim soruları içerisinde bir arkadaşlığımı da bitirdim. Çevremde çok az kişi var. Beni zorlayan şu ki insanlara gerçekçi sınırlar çizemiyorum. Evet görüşmüyorum konuşmuyorum bazen ama hayatımdan çıkarırken bile zorlanıyorum. İlişki içerisinde uyumlu olmam bekleniyor. Bu uyumu gösterirken insanlar tarafından ya böyle davranmazsam onları sevmediklerimi düşünecekler kötü algılanacağım arkamdan konuşacaklar hissi uyanıyor ve gerçekten de bunlar oluyor. Ortamı bozan insan durumuna düşüyorum. Kendimizin arkasında nasıl durabiliriz. Duygularımızı nasıl yönetiriz bunları yaparken yalnız kalırsam tedirginliği çok fazla oluyor etrafımda zaten kimse yok diyorum kendime. Karşımdakine uyumlandığımı fark ediyorum. Kendim olamıyorum. Kendim olursam sevilemem diye kodlamışım sanırım. kitap/ podcast önerlerilerinizi de bekliyorum çok teşekkür ederim

Takıntılı olmaktan nasıl kurtulurum

Bir kıza takıntılıyım ve istemiyorum o kızı bizden olmayacağına adım kadar eminim değişkenlik gösteriyor sanırım beni manipüle ediyor bu manipüleden nasıl kurtulurum. Aslında kızı seviyorum ama ne istediğini kendiside bilmiyor. Ayrılıyorum ama belli bir süre sonra yeniden barışıyoruz ne nasıl ilerliyor anlamıyorum bu ilişki tam olarak Ekim ayında 7sene yi doldurmuş olacak bu ilişkide kendimi nasıl koruyabilirim desteğinize ihtiyacım var iyi günler

Üstümdeki stresi nasıl atarım

Ben bi yks öğrencisiyim hatta şu an ilk mezun senem geçen sene sınava girdim ve sonuç tam bir hüsrandı bu sene gerçekten çalıştım konu olsun soru olsun ama bir türlü kendime inanamıyorum sınava da az kaldı ama başaramamak ihtimali beni çok düşündürüyor ve çok üzüyor artık başarıp yaşadığım şehirden ve evden gitmek istiyorum hedeflerime bi adım daha yaklasmak istiyorum ama kendimde asla motivasyon bulamıyorum çok denedim inanmayı ama dışımdan inandığımı düşünsem de içimden inanmadığımı fark ediyorum ve bu benim içimi yiyip bitiriyor artık yasıtlarım gibi bende üniversiteye gidip okumak istiyorum evden şehrimden ve sürekli yaptığım şeylerden çok bunaldım kendime inanmayı nasıl başarabilirim bu stresi üstümden nasıl atabilirim

ilk adımı nasıl atmalıyım ona ilk mesajda ne diyebilirim

“Metinle ilgili açılma sürecinde nasıl bir adım izlemeliyim? annemle nasıl konuşabilirim bunu zamana mı bırakmalıyım ama aşk gayrete aşıktır derler ama annemin engeli olmasa önümde keşke ama ben ilk adımı atmak istiyorum ve ona yavaş yavaş belli etmek istiyorum ilk defa sosyal medyadan konuşacağız ve ilk ne yazabilirim yanlış anlar mı ya da onun mu adım atmasını beklemeliyim ya o da beni bekliyorsa of lütfen bu kafamdaki tüm soruların cevabını bulun ve bana yardım edin lütfen hızlıca cevap verin çünkü daha fazla dayanamıyorum

Bir anne olarak çok öfkeliyim

29 yaşında bir çocuk annesiyim. Bu çok uzun yıllar böyleydi bu aralar daha da arttı ben çok öfkeli biriyim en ufak bişey bile beni çileden çıkarıyor hiç bir şeye tahammülüm yok hiç bir olumsuzluğu kafam götürmüyor ve işin en kötü kısmı çok öfkelendiğimde bir yerlere vurmadan bişey kırmadan duramıyor elime ne geçerse atıyorum sonra pişman oluyorum beni bu kadar çileden çıkaran ne var? İyi bir çocukluk geçirdim diyemem babam ilgisiz ve sorumsuz annem herşeyin yükünü kendi seçen bizde bir hata yaptığımızda veya onun istediği şeyi yapmadığımızda bana bağıran hatta şiddet uygulayan bir kadındı bende onun gibi olmaktan çok korkuyorum hiç bişeye tahammülüm yok çocukluğumdan dolayımı çok küçük yaşlarda hep annemle birlikte çalıştım annem beni onun isteklerini yerine getirdiğimde seven onu dışında bugünde neyin var gel konuşalım diyen bir anne hiç olmadı bana küçüklüğümde sevgi dolu sarıldığı zamanları hiç hatırlamıyorum lütfen yardım edin ben hiç iyi değilim 🥲

Yalnızlık ve hayattan tat alamama duygusu

Kendimi çok yalnız hissediyorum ve bu beni esir almış durumda ne yaparsam yapayım gecmiyor liseye yeni geçtim okulda hiç arkadaşım yok hepsi o kadar yalancı o kadar iki yüzlüler ki artık çok yoruldum hayattan zevk alamıyorum bu o kadar kötü hissettiriyor ki. .. Geçmişe büyük bir özlem duyuyorum aklım hep eski okulumda eski arkadaşlarımda kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum en yakın arkadaşım sandığım kişiyi çok yanlış tanışmışım yavaş yavaş ortak tüm arkadaşlarımızı elimden alıyor acaba sorun bende mi diye düşünüyorum bazen ama kendimde bir suç bulamıyorum sizlerle de paylaştım bu konuyu sizlerde bana hak verdiniz psikolojik olarak çok kötü hissediyorum herkes samimiyetsiz gelmeye başladı kimseye güvenemiyorum kendimi kimseye anlatamıyorum herkesin sevgisi sahte geliyor kime güveneceğimi bilmiyorum artık o kadar yoruldum ki anlatamam hayat berbat gidiyor ve ben çözüm bulamıyorum belkide en güzel yaşlarımı yaşamam gereken zamanda bu kadar yük çok ağır geliyor kaldıramıyorum eskiden beni heyecanlandıran düşünceler artık hiçbir anlam ifade etmiyor kendimi bitmiş tükenmiş hissediyorum hiç geçmicekmiş gibi lütfen bana yardım edin tek başıma kalkamıyorum bu yükün altından

Seviyorum ama uzak mı durmalıyım?

merhabalar ben abimin eşinin kardeşi metine aşık oldum ve kendimi öyle bir şey yok ve olamaz diyerek avutuyorum bir kızla konuştuğunda bile sinirden çıldırıyorum fakat asla belli etmiyorum en büyük engelimiz ise annem. annem metinin annesiyle anlaşamadığı için karşı çıkıyor daha ben belli etmemeye çalışırken bile anlamış annem ama ben öyle bir şey yok dedim inanmadı ama bilmiyorum ilerde annemin fikirleri değişir mi değişmez mi bilemiyorum annem yanımdayken metine karşı nefretle bakıyorum ama annem olmadığında öyle yapamıyorum ya bilmiyorum ben bu çocuğa nasıl tutuldum bir bakışları var asla kaçırmıyor ne kadar uzakta da olsa sanki yanımda gibi derinden bakışlarını hissettiriyor o bakınca kalbim sanki yerinden çıkacak gibi geliyor ben bakışlarımı hem utandığımdan hem de annem görmesin diye kaçırıyorum . açılsam ya her şeyi ben yanlış anladıysam ya da dalga geçerse diye korkuyorum asla aklımdan çıkmıyor bir dakika bile gözümün önünden gitmiyor bakışları. .. onunda beni sevdiğini söylüyor içimden bir ses ne kadar doğru bilemem adım atsam karşımda annem atmasam içimdeki aşk acısı oluşacak ne yapacağımı şaşırdım her karşılaştığımızda ona bakarken onunda bana baktığını görüyorum bizden olur mu bilmiyorum ama bizden olsun isterdim hadi diyelim bana açıldı ben annem yüzünden sevdiğim adamdan nasıl vaz geçeceğim gizlice sevgili olsak nereye kadar devam edecek gizli . annem başkasıyla olur ama metinle olmaz diyor metinin asla yanlış bir hareketini görmedim hep saygılı hep efendi ve asla kötü bir huyunu görmedim kızlardan uzak hesaplarında bile sadece 2 kız var ama o bile çok sinirden çıldırıyorum ben nasıl adım atacağım nasıl yapacağım bilmiyorum rüyalarımda bile görüyorum yardım edin bana ben nasıl yapacağımı bilmiyorum bana bir tavsiye verin lütfen çünkü vaz geçmeye çalışsam bile olmuyor lütfen bana ne yapacağımı söyleyin çünkü buna çok ihtiyacım var

Hayat anlayarak nasıl yaşanır

Merhaba 1 sene önce hayatımda çok şeyler değişti. Birini sevdim ve gerçekten sevdiğimi Kendimden tavizler vererek yeri geldi kendimi hayatımı ikinci plana atıp gösterdim. O ise kendini o kadar çok düşünen biriydi ki asla kendinden ödün vermedi. Çevresi hayatı hobileri benden hep öncelikliydi. Keşke sevgiyi seçebildiklerimize verebilseydik. Çünkü bu hikayenin sonunda tabi ki canım çok yandı. Kendime saygımı yitirdim o ilişkide kalarak. Doğrunun ne olduğunu biliyorsunuz çekip gitmek istiyorsunuz ama kalıp sevmeye devam ediyorsunuz. Öylesine tuhaf ki aslında baksan sadece beni hayatına uyum gösterebildiğimde ona uyumlu olduğunda seviyor. Ama karşıt bir düşüncem olsa kendimi düşünerek ben de onun gibi davransam bizim seninle çok işimiz var diyordu. O kadar iyi biliyor ki sevdiğimi hep ona adım atacağımdan o kadar emin ki kendini asla zorlamıyor bu konuda. Şu an ayrıyız. Benim severken ne kadar anlayışlı olduğumu bilip bunu taviz olarak algılıyor ve her olayda suçlu gibi kenara geçip düşünüyorum. Ben miydim hatalı diye hemen düzeltmeye çalışıyordum. Fedakarlık yaparak girdim bu ilişkiye tabi insanlar bunu böyle naif bir şey olarak algılamıyor. O nasıl olsa her durumda bana uyum sağlar gözüyle bakıyor. Artık kendimi değiştirmem lazım. Ama geriye dönüp baktığımda orada çok büyük yaşanmışlıklar emekler var ne yapmam lazım

Dost ihanetine uğradım

Psk. Aysel Kacak:Yazdıklarınız çok iyi etkiledi, teşekkür ederim. Sorularınız üzerine epey düşündüm, ben aşırı duygusal biriyim yani yaşadığım şeyler kolay değildi belli bi zaman içerisinde dost ihanetine uğradım ve etrafımdaki herkes benden uzaklaştı sorun bende mi diye düşünüyorum. artık olumsuzluk olduğunda sadece ağlayasım geliyor. bu iş yerimde de böyle. ben kendim gibi olmak ama olumsuzluklarla da baş etmek istiyorum. uzun zamandır yalnızlık dost kazığı eski sevgilinin kullanması vesaire hepsi üst üste geldi iş aradığım süre zarfında takıntılarım çoktu. kendimi oyalamak zorundaydım. yani bide ilkokuldan platonik olduğum biri vardı o işte üniversiteye geçtik falan istek attı sonra bende umutlandım bi ara işte baktım hesabı gitti meğer beni engellemiş yani bunu da çok taktım sürekli neden diye. sürekli stalk yapiyodum. belki iş hayatım iyi gider unuturum kafamı oyalarım özgüvenim gelir diye düşündüm ama şuanda 1 ay sürem var oluruna bıraktım ama bu olumsuzluk karsındaki tepkimi yenebilmem gerekli biraz daha pozitif olmak sadece iş hayatım değil kendim için böyle olmalı. herkesi eşit görebilmek kimse üstün değil mesela herkes aynı ama aklıma bunu geçiremiyorum

Kendimi sorunlu hissediyorum

Merhaba iyi günlerBenim etrafımda bulunan herkes bana sorunlu bi insanmışım gibi davranıyorÖrnek vercek olursamHer tartışmamızda erkek arkadaşım benle tartışmak uzlaşmak yerineHer seferinde tamam tamam diyip geçiyorVeya bişey dediğimde çok büyütüorsun kafanda kuruyorsunOna bişey hakında mesaj yazıyorum tartışma vabında veya kendi içimi dökmek için bana cevap bile vermiyorKonuyu değiştiriyorSen sorunlumusun gibi cümleler kuruyorBende ciidi anlamda kendimi sorunlu hissediyorum. Ve piskolojik destek almak istiyorum sizce nasıl bir yol izlemeliyimBazen kendimi intihar bile etmekistiyorumm