Psikoloji Kategorisi

Geçmeyen sanal aldatma

Merhaba 3 yıllık evliyim 3 aylık evliyken eşimin telefonunda sohbet sitesinde yaşı büyük bir kadınla mesajlarını yakaladım konuşmalar çok iğrenç cinsel içerikliydi kadından göğüslerinin fotoğrafını istemiş oda atmıştı neden yaptığını sorduğumda panikledi ben değil kuzenim yazdı dedi sonra bu sözler senin sözlerin biliyorum senin konuşma tarzını sensin dedim sonra itiraf etti zengin kadın para koparmak için konuştum birdaha asla yapmicam affet dedi yalvardı barıştık. Aradan bir yıl geçti geçmedi davranışlarından şüphelendim geceleri uyumuyor bana agresif davranıyordu bir sabah eşim uyurken yine dişlerimi gıcırdatıyordu ne zaman yanlış bir iş yapsa stresten diş gıcırdatır gece uyumaz oturur biliyorum huyunu. çok ağır uyuyordu uykuda farkında olmadan bana cevap verdi ben kötü biriyim dedi 2 defa bende şüphelenip telefonu kontrol ettiğimde sosyal medyada aynı anda 4 kadınla mesajlarını yakaladım birtanesiyle fazla görüşmüş 1 defa sahilde buluştum dedi altınları vardı dolandıracaktım dedi ama kadınla sevgili gibi konuşuyor aşkımla falan bu sefer özür falan dilemedi çok tartıştık ben bağırdım o sustu sonunda barıştık ve şimdi 3 yıl sonra tekrar gizli hesap açtığını yakaladım ve arkadaşımla mesajını yakaladım ama hesaplarda hiç adı ve resmi yok kendini gizliyor. Yine inkar ediyor ama beni çok seviyor bensiz nefes alamıyor desem yeri. boşansammı bilmiyorum yuvamı yıkmak istemiyorum ama gururuma yediremiyorum bana bir akıl verin yine yapacak bence

kaygıların gündelik hayatıma olan etkisini nasıl azaltırım?

merhaba ben bi süredir istemediğim düşüncelerle mücadele ediyorum istemediğim düşüncelerden kastım asla kesinlikle yapmam bana çok ters kurallarıma karakterime çizgime kesinlikle ters dediğim düşünceler. örnek vermek gerekirse dinime bağlı olduğum bi dönemde yaşadığım dinden çıkma ve dinimin yanlış olabileceğine dair korkum diyebilirim. dikkat ederseniz dinime bağlı olduğum dönemde dedim çünkü dönem dönem farklı konularda bunu yaşıyorum ve o dönem hayatımda ne çok önemliyse ona yanlış yapma korkum çok yoğun oluyor ve bu tarz düşünceler aklıma gelip günümü hayattan aldığım zevki zehir ediyor diyebilirim. şuan çok sevdiğim biriyle bi ilişkim var ve sorsanız çok seviyorum diyebilirim olmadığını düşünmek bile beni çok üzmeye yeter. aklıma ise ya onu aldatırsam ya aldattıysam geçmişte,ya başkasından hoşlanırsam hoşlandıysam birini beğenirsem (örneğin toplu taşımada birini gördüğümde) beğendiysemyakışıklı bulduysam vb düşünceler aklıma geliyor. aldatmak asla yapmayacağım,hiç yapmadığım ve normalleştirmeyeceğim bir konu ama bunlar aklıma gelince ya aldattıysam diye acayip derecede rahatsız oluyorum. bunun yanında ya yalan söylediysem ya söylersem bi şeyi söylerken dikkat etmediysem ve yalan olduysa gibi şeyler de aklıma geliyor ve beni aynı şekilde haftalarca rahatsız edip hayatımı zehir ediyor ve bir hatırlayamama durumu yaşıyorum acaba öyle miydi gibisinden. bunun hayatıma olan etkisini azaltmak için ne yapmam gerekiyor ve bu durumu nasıl tanımlarız?

Kendimi bulmak istiyorum

Beynimi susturup kendime odaklanmak istiyorum Herşeyi kafaya takmak istemiyorum. Fazla düşünmek fazla beynimi yormak istemiyorum Ben Aslında kendimi arıyorum Premium da alamıyıyprum kendimi fazla çaresiz hissediyorum Ben artık ben olmak istiyorum Ne hissetmem gerekiyor bilmiyorum kafaya takmadan beynindeki saçma sesleri susturup kendimi nasıl bulabilirim ya da kendim olmayı öğrenmeli miyim bana yardımcı olur musun lütfen sevgilerle Yeşim. Atmaca dan iyi

Kendi değerimi nasıl korurum

Merhaba şu an yaşadığım duygusal yükleri sanki bin senedir omzunda taşıyormuş gibi yorgunum aile içinde suçlanmaktan sürekli annemin babam çalışmadı diye senelerce bizi de kendisini yiyip bitirmesinden yoruldum. Bu yüzden ben kendimi gençliğimi hep suçlayarak alanımı hep küçülterek kaygılı yaşamaya başladım. Şu an kaygılarım yoğun mide bulantısı yaşıyorum öğürüyorum bu bende lisede kalmamla birlikte 30 yaşıma kadar geldi. Bir ilişki yaşadım başında yara bandı olarak başladı. Çabalayacağnı söyledi ona inanmayı seçtim. Sonunda beklentilerim uymuyor diye beni terk etti. Ben kıyafetlerimden ödün vermiştim fedakarlık yaparken onu affederken hiç sesi çıkmadı ama ne zaman ona dokunan bir şey yaşadı onun hataları yüzünden patlama noktasına geldim o zaman terk edildim. Bana zamanında söylemedi çünkü biliyordu bağlandıktan sonra gidemeyeceğimi zayıf noktamı gördü. Onun için bir şeyler yapmama izin verdi çabalayacağım dedi uyum sağlayacağım dedi arka planda yalanlar söyledi beklentim uymuyor dedi. Bitirdikten sonra bile pişmanlık şarkıları paylaştı dönmedim. Doğru olanı seçip sonra böyle davranan biri bencil değildir de nedir? Giderken bile can acıttı. Sonunda onu aradım hiçbir şey olmamış gibi davrandı yine bana doğru olan buydu dedi sanki aylardır oradan bana gönderme yapmamış gibi. Ben kendimde tokat gibi çarpıcı bir değişim istiyorum artık. Zamanımdan emeğimden çalınsın istemiyorum. Kısacasın hayat hikayem bu şekilde. Yönü değişsin istiyorum.

Evde kalmaktan psikolojim bozuldu sürekli düşünüyorum. Ani değişimlerim var

Hep aynı döngüyü yaşıyorum kendimle kalınca artıyo ne yapmam gerek aşırı düşünüyorum her şeyi evde kalınca daha da artıyo kendi bedenime bakmaya korkuyorum nasıl geçer psikoloğa gitmek istiyorum çünkü ruh sağlığım iyi değil ilaç içince azalcağına inanıyorum çünkü psikolojik hepsi hiç kız arkadaşım yok sohbet edecek normal sohbet ediyorum bir soğuk bir sıcak davranıyorum bundan dolayı sohbet etmek zorlaşıyo nasıl geçer

Nasıl değişim sağlarım?

Emine Sena uzun merhaba insanların beni kandırmasından yoruldum sorusuna vermiş olduğunuz cevaptan sonra bazı farkındalıklaryaşadım. Bu döngüyü kırıp sessiz kalma alışkanlığımı nasıl değiştirebilirim bunun için atmam gereken somut adımlar neler olmalı. 30 yaşında bile ailede sessizlikle haftalarca konuşmamakla tek bırakılmakla cezalandırılan sistem var. Maddi özgürlüğüm olmadığı için ve yaşadıklarımın da etkisiyle bu döngüye saplanmış gibi hissediyorum. Hayatım günün sonunda yalnızlık üzerine kurulmuş gibi sanki. İnsanlar bana uğruyor tüm toksiklikleri bana yaşatıyor sonra yaptıkları yanlışın farkında olup iyi niyetimi kullanıp o suçluluğu yüzüne vurunca gidiyorlar. O yazımda örneklerle anlatmıştım. Bana karşı artık manipülasyonları tükendiği noktada beni kötü de ilan edemiyorlar. Çünkü artık fark ediyorum ve geri çekiliyorum. İletişime kapalı beni suçlayıcı çözümcül olmayan insanlara açıklama bile yapmıyorum. Ben neden bunlara izin veriyormuşum. Kendime bu konuda hangi farkındalıkları kazandırmalıyım bilmiyorum. İçe dönük olabilirim. Ama gülüp eğleneceğim kendimi güvenle açabildiğim zamanlar oldu. Bu yanımı göstermekten çekiniyorum artık tetikte kalmaktan beynimin sürekli tehlike var gibi eski yaşadıklarımı tekrar yapmasından yoruldum. Herkes doğru yalnız kaldığım için ben yanlışım gibi geliyor. Özellikle kaygı olduğu için stresli durumlarda midem bulanıyor. Bu döngü beni iyice içine hapsediyor. Midem neyi kusmak istiyor. Yoksa sessiz kaldığım için mi bunları yaşıyorum. Ama bu kronik hale geldi stresli tüm durumlarda yaşıyorum

Stresliyim ve anlaşılamamaktan korkuyorum

Oldukça başarılı bir lisede okuyorum bu liseyi kazanmak için elimden geleni yaptım ve çok çaba gösterdim ancak sonrasında bu başarılı lise ortamındaki arkadaşlarımın davranış düzeylerinin bana hissettirdiklerinin ortaokuldaki arkadaşlarimdan farklı olduğunu hissettim. Yani arkadaşlarım olgun,tepkilerini sınırlayan , heyecanları, mutlulukları ve konuşma stillerinden davranışlarına kadar çok göze çarpmayan tipler oldukları için benim küçük yaşlardan beri sahip olduğum hiperaktivite özelliğim öğretmenlerim ve arkadaşlarım tarafından hareketli, konuşkan ve şen şakrak biri olarak tanimlanmama neden oluyor( artık kendimi hiperaktif olarak tanimlamasam ve çok hareketli bir kişilikten çok, sorgulayan ve ilgimi çeken konularda konuşan biri olmama rağmen). Hatta bir öğretmenimin anneme farklı olmamdan dolayı üstün zekalı gibi bir tanısı varmı sorusu üzerine annem beni psikologa götürmek istiyor. Bu konuda psikologa karşı bir ön yargım yok ancak kendim olmamdan dolayı insanlardan farklı gözükmem ve farklılaştirilmam beni çok rahatsız ediyor ve düşüncelerimi, davranışlarımi , duygularımi sınırlama ve düzenleme konusunda onların çok gerisindeymisim gibi hissediyorum. Ve ailemde ne yazık ki kendi haklarımı savunmam açıklamam sonucunda beni asi biri olarak tanımlıyor. Bu baskılar ve yaş ilermesiyle olgunlaşma sebebiyle çok hareketli biri olmaktan çıktım ama bunun sonucunda aşırı ama aşırı derecede stres vücudumda hakim ve buda beni masturbasyona zorluyor bunun sonucu odak noktam,ders çalışmam düşüyor ve kafam sürekli karman corman halde böyle oluncada rahatlamak için müzik,sahte kurgular ve mast ile yaşamımı bir türlü bitmeyen gereksiz kaygılı şekilde devam ettiriyorum. Anlayacağıniz zor durumdayım lütfen bu yazdıklarımı dikkatlice okuyun ve bana bir yol gösterin.

Yoğun korku hissettiğim anlarda ne yapmam gerekir?

uzun süredir yaklaşık 5 yıldır aklıma istemediğim düşünmekten utandığım pişmanlık duyduğum düşüncelerle mücadele ediyorum kafamın içi çok uzun zamandır dolu ve gerçekten kötü hissediyorum. bu düşüncelerden bazıları aylar sürdü takıntı halimde sürekli aklıma geldi ve ben kendimi aklıma gelen şeyin gerçek olmadığına inandırarak rahatlattım ama daha sonra tekrar aynı düşünce aklıma geldi ve beni aynı hatta daha kötü bir şekilde rahatsız etmeye devam etti. bu düşüncelerime örnek olarakya dinden çıktıysam veya dinim yanlışsaya sevgilimi aldattıysam onu sevmiyosam başkasına bi şey hissedersem beğeniysem beğenirsem ve hissedersemya o beni aldatırsa başkasını beğenirse hoşlanırsaya mesajı yanlış yere attıysam(yazışmalarımı kontrol ederim)gibi düşünceler aklıma takıldı ve takılıyor bunlar aklıma geldiğinde interneti açıp aksine dair kanıt araıyorum ve kendimi aksine ikna etmeye çalışıyorum anlık olarak rahatlıyorum oh diyorum tamam bi soru yokmuş tehlike yok ama kısa bi süre sonra tekrar aynı şey aklıma geliyor ve yine vicdani rahatsızlık utanç korku duyuyorum ne yapacağımı bilmiyorum bazen ellerim terliyor vücudum terliyor andan uzaklaşıyorum acayip korkuyorum kötü hissediyorum eyvah diyorum kendime ne olacak şimdi diyorumsize sorum bu anlarda ne yapmalıyım ana nasıl geri dönerim ve o aşırı yoğun korku hissinden nasıl uzaklaşırım?bu düşüncelerim gerçekten istediğim şeyler mi kendimi mi bastırıyorum (bu düşünce de beni çok korkutuyor)yaşadığım durum nedir

İnsanların beni kandırmasından nasıl kurtulurum?

Merhaba ben içe dönük bir karakterim ama güvendiğim ortamlarda kendimi açarım. Daha önce beni yara bandı olarak kullanan bir ilişkim oldu ben devam ettim ona inanıp kendi sınırlarımı çizmeyi kendime güvenip sağlam durmayı başaramadım sürekli kendimden verdim o ise benim tüm bana yaptıklarımdan sonra sessiz kaldığım için ogünü arkadaşlarımızla kötü geçirmelerine sebep olduğum için benden ayrıldı. Bana yalan söyledi sonra beklentim karşılanmıyor dedi bitirdi. Bunu benim yapmam lazımdı. Çevremdekiler arkamdan konuştu yüzüme güldü bir arkadaşım bu zayıf noktalarımı bilen de birisiydi kendisi terapi aldıktan sonra tüm emeklerimi hiçe sayıp benimle arkadaşlığını bitirdi. İnsanlara ağzının payını veremiyorum çünkü bu yönlerimi bildikleri biraz sessiz kaldığımı gördüklerinde hemen pençelerini çıkarıyorlar bana karşı. Bana haksızlık ediliyor ama yalnız kalmayayım diye veya çok sesim çıkmıyor diye sessiz kalıyorum bazen. Bahsettiğim arkadaşlığımı bitiirirken ben de içimdekileri söyledim artık. Sürekli ona yazdığım için alışmıştı buna sonra engelledi beni. Kendime güvenip hareket etmek istiyorum o süper arkadaş ortamlarım beni gerçekten seven insanlar hiç olmadılar hayatımda. Şu an kalanlar ise yüzüme gülüp arkamdan konuşanlar bunu sadece bana yapmıyorlar ama işte bir tek ben farkındayım bunun. Ortamlara girmekten çok çekinir oldum. Bu son yaşadığım ilişki hayata karşı güvenimi emeğimi boşa çıkardı. Tahammülüm bitti. Güler yüzlü olmak istiyorum ama insanların beni kandırmasından yoruldum

açılmak istiyorum ailemle nasıl paylaşmalıyım

ya ben açılmak istiyorum. 18 yaşındayım ve ailem ne der diye biraz endişeli olduğum için aileme söylemeye çekiniyorum ama gerçekten artık dayanamıyorum yaklaşık 3,4 aydır aklımda içimde tutmaktan çok yoruldum. annem farklı şehirde ben babam ablamla yaşıyorum. ablamla bu durumu paylaştım ve bana saygı gösterdi. babamla konuşmayı düşündüm ama ne desem nasıl kendimi ifade etsem o da bana saygı duyar bilmiyorum lütfen yardım eder misiniz?