Psikoloji Kategorisi

Geçmişte yaşadığım pişmanlıklardan nasıl kurtulurum

bır olay yüzünden aıleme karşı vıcdan azabı cekıyorum daha doğrusu annem e küçükken annemı düşünüp mastursbasyon yaptım annemın babamın cınsellıgıne de şahit olduğum ıcın ve suan da çok kötüyüm bunu sevgılıme anlattım daha da kötü oldum benden tıksınıyor mu Bılmıyorum aılem e anlatmak ıstıyorum ama nasıl soyluyecem Bılmıyorum lütfen bana yardım et ben çok pısmanım o zamanlar ergendım doğru düzgün dusunemedım ne yapmam lazım bana lütfen akıl ver canıma kıymak ıstoyorum Hergun sevgılıme anlatıyorum onu da yıpratıyorum

hayattan zevk almıyorum

1 haftadır hayattan zevk almıyorum çabuk sinirleniyorum hiçbir şeye tahammülüm yok kimseyle en sevdiklerimke bile konuşmak istemiyorum onları kırıyorum üzüyorum hayat boş geliyor yaşamak sıkıcı geliyor yani birden bire oldu bende bilmiyorum ama nasıl eski halime kendime özüme dönebilirim ? çünkü bu durumda ettafımdski herkes çok üzülüyor kırılıyor eski neşeme nasıl kavuşabilirim hayat neşem yok keyfim yok bunları nasil kavusurum bilmiyorum artik

İş hayatımı nasıl yönetirim?

İlk olarak üniversiteden mezun olduğumdan beridir 6 ay işe girmedim. tabi bu süreç zorlayıcıydı. ve daha sonrası hiç ummadığım bir yerden iş teklifi aldım türkiye çapında en iyi yer benim için şans olabileceğini düşündüm. bende eksiklik vardı bunu geliştirebilirdim iletişim konusunda ve özgüven. şöyle ki ben ergenlik dönemimden sonra bu konularda sıkıntılar yaşadım. yani ondan öncesi böyle değildi. şuanda yaptığım meslek insanlarla çok muhatap olabildiğim sürekli her türden kişilerle konuştuğum yoğun bi yer. ben ise sakin bir yapıdaydım ama işi öğrendim konuşuyorum yapabiliyorum. sadece yöneticisi falan filan aşırı baskıyla yaklaşıyorlar ve ben işe henüz başlamadığım zaman beni ayrıca çağırıp aşağılayıcı bir şey söylediler. sonra ben adapte olmaya öğrenmeye devam ettim ama bu iş motivasyonumu çok etkiledi. ben yinede devam ettim sürekli kontrole geliyorlar ve ben yeni olduğumdan hep göz önündeyim. insanlarla telefonlarla konuşuyorum ama onlarla bir araya gelince geriliyorum konuşamıyorum. şimdi değerlendirilmeye çağırıldığımda bana çok sessiz çekingen olduğumu ve oraya ait hissetmediğimi söylediler yani biraz daha atılgan olmamı istediler. bunun için çabalıyorum ama birisi olumsuz bir şey dediğinde sessiz kalıyorum moralim bozuluyor yani mobbing gibi bir şey yapıldığında bende cevabını veremiyorum böyle susuyorum ve daha çok üzerime geliniyor yani bunu nasıl yenebilirim. bir ay daha süre verildi bunu değiştirebilmem için yoksa çıkarılcam muhtemelen ne yapabilirim. kpss için puanım yüksek kendi bölümümden değilde başka bi devlet alımıda gelebilir eğer çıkarılırsam çünkü beni duygusal olarak çok baskıda ve kötü hissettirdi burası. yapabilmek istiyorum ama daha rahat hissetmek istiyorum yardımcı olabilir misiniz?

Nasıl yetişkin olurum?

merhaba hocam ben 27 yaşındayım ama kendimi bazen yetişkin hissetmiyorum özellikle de iş konularında. yani sıkılıp çıkıyordum eskiden işlerden ergenler gibi. sorumluluk pek bilmiyor gibiyim bu konuda nedense. kendimi oraya ait hissetmiyorum diyodum ama kim hissediyor ki? 27 yim ama pekte 27 gibi hissetmiyorum sanki hala 20 yaşında bir genç kızım. şu yaşıma gelene kadar işsel anlamda kariyer yani bişey elde edemedim. kpss derken yıllar geçti gitti. . bu konuda bana neler önerirsiniz

Olumsuz düşünceleri kafamdan nasıl atabilirim?

Aklıma olumsuz düşünceler geliyor. Ne yaparsam yapayım düşünmekten kendimi alamıyorum. Bu yüzden arkadaşlarımla konuşurken dikkat vererek konuşamıyorum. Bazı olumsuz düşünceleri "Acaba yapsam ne olur. " diye düşünüyorum. Engel olamıyorum. Bazen ölümü düşünüyorum. "Acaba ölsem ne olur. " diye. Konuşmaya çekinen biriyim. Nasıl anlatacağım konusunda da çok bilgi sahibi değilim. Destek grupları faydalı olur mu? Bu durum iş hayatımı etkiler mi? Cevabınız için şimdiden teşekkürler.

Yeniden hayatı anlamlandırmak istiyorum

Çok kendimden ödün verdiğim fedakarlıklar yaptığım bir dönemden geçtim kendimden fazlaca ödünler verdim hataları affettim belki de o zamanlar sevgiyi kazanmak için tek yolumun bu olduğuna inanmıştım. sınırlarıma saygı gösterilmemesini görmezden gelebiliyordum ailemde böyle gördüm sanırım annem kendini çok feda eden biriydi kendimi sevgiye layık bulamıyordum herkese göre hareket ediyordum. Koşullu bir aşkın peşine düştüm. Eski sevgilimin benim de zaten beklentilerim karşılanmıyor diyerek ayrılınca aslında bana orada dank etti bazı şeyler benim hiç karşılanmıyordu çünkü sevgi bile alamıyordum. Duygularımı bastırıyorum diyen biri vardı karşımda. Hayatlarımız çok farklıydı o çok sosyal ben sakin insanım sanki o daha avantajlı konumda gibi hep onun arkadaşlarına uyum sağlıyorduk. Onlara göre hareket ediyordum. Sonunda tüm suçu üzerime atarak ayrıldı benden. Ayrıldıktan sonra kendimi ne konuma soktuğumu anladım. Anlamam uzun sürdü ama bana kendimi kazandırdı. Şimdi sadece aklıma takılan bir soru var her iki tarafta birbirini seviyorsa aynı adımları atmaları benzer fedakarlıkları göstermeleri gerekiyorsa sürekli böyle kazan kazan ilişkisi olmaz mı. Ben sana bunu yaptım sen de bunu yap gibi. Diğer türlü ben bir fedakarlık yaptığımda sanki kendimden çok ödün vermiş hissediyorum. Belki bana iyi gelecek bir şey olsa bile sürekli onun hayatına uyumlandığımı fark ediyorum. Evet ayrılık doğru bir seçenek ama ayrı olmakta çok tuhaf oluyor. Seviyoruz ama birbirimizle de yapamıyoruz. İkimizin de hayatları çok farklı. Karşımdaki kişinin çok manipülatif tarafları var. Ben sessiz yapıda biriyim fazlaca. O daha çok konuşkan biri. Hatalı olduğu bir konuda kendini haklı çıkaracak boyutta ve hatta kendi hayatından neredeyse çok az ödün veriyor. Birazcık bile ödün vermesi onu rahatsız ediyor. Kendince haklı evet ama benden istedikleri çok fazla. Benden adım bekliyor hemen. Kafam çok karışık bu konularda. Ben daha ilişkinin en başında fedakarlık yaptığım için sanki bir şeyler benim görevim gibi anlaşılıyor. Oysa artık benden istediği fedakarlıkları kendi hayatında yapabilecek mi benimle yolu yürürken sınırlarıma saygı duyup o da hayatındaki ortamları benim gibi değişecek mi diye bakıyorum. Aradaki sevgi dinamiği olunca insan hemen her şeye okey olabiliyor. Ama kendime de ihanet etmek çok yanlış geliyor. Bu kadar farklılıklarla ne yapacağımı bilmiyorum. Kendimi evet bunu yapmam dediğimde suçlu hissediyorum. O da hayatında bir şeyleri değişmek istemiyor bu sebeplerden ayrıldı benden. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Bana lütfen yardımcı olun madde madde belki de ne yapmam gerekir düşüncem ne şekilde olmalı bir şeyler değişecekse bu nasıl ilerlemeli bu konuda yardımlarınızı bekliyorum.

Emen çocuğum travma mı geçirdi?

2 yaşında oğlum var ilk çocuğum onu çok severek emzirdim ama son zamanlarda artık çok yorulmuştum ve üstüme çok yapışıyordu o memeye grldiğinde ben emzirmeyi sonlandırma istediğimde bırakmıyordu ve bir kaç kez bağırdım kollarını sıktım şimdi her geldiğinde acı deyip vuruyor bazen krize giriyor ağlarken hem emmek istiyor hem o kötü günü hatırlıyor çok zor günler geçirdim bu yaşıma kadar herşey hep çok zordu zaten oğluma o günü nasıl unutturabilirim çok üzülüyorum içim paramparça🥲

Son zamanlarda kendimi yorgun hissediyorum

Merhaba, umarım iyisinizdir. Son zamanlarda kendimi çok yorgun ve bitkin hissediyorum. İçimde büyük bir ağırlık var, sanki ne yaparsam yapayım bir adım ileri gitmek mümkün değilmiş gibi. İnsanların etrafımda bana söyledikleri motivasyon sözleri bile bazen daha çok yoruyor; çünkü bu sözler gerçekliğimle bağdaşmıyor, sadece üstü kapalı umut vermeye çalışıyorlar. Bu sahte iyimserlik beni daha da yalnızlaştırıyor, kendi içimde kaybolmuş hissediyorum. Kendimi anlaşılamamış ve desteklenmemiş gibi görüyorum; hem zihinsel hem duygusal olarak yıpranmışım. Aslında elimden geleni yapıyorum demek isterdim ama sonuçlar istediğim gibi değil ve elimden geleni yapmaya halim yok her sabah tekrar başlicam diyorum yavaş yavaş bir şeyler yapmaya başladım son 1 ay kaldı, bu da özgüvenimi ve moralimi düşürüyor. Böyle bir ruh haliyle devam etmek çok zor, ama aynı zamanda vazgeçmek de istemiyorum. İçimde hem bir mücadele var hem de derin bir yorgunluk… Sanırım en çok ihtiyacım olan, gerçekçi ve samimi bir destek, beni anlamaya çalışan, boş laflarla değil, gerçekten yanımda olan biri. s

Çok stresliyim bunun bir çözümü yok mu

üniversitedeyim okurken çalışıp aileden destek almıyorum bu zamana kadar psikolojimin bozulduğunu vs hissetmemiştim ama artık geceleri nefes darlığı yaşıyorum kafamı dağıtmak istiyorum çoğu zaman neyi bu kadar düşündüğümü bilmesemde sürekli düşünmekten başım ağrıyor uyuyamıyorum gün içinde gayet gülen güldüren ve komik bi insanım ama kendimle başbaşa kaldığımda gerçek benin kim olduğunu anlamakta zorluk çekiyorum napmam gerekiyor çözümü var mıdır acaba ?

Çok sinirli bir insanım

Sakin biri olmak istiyorum sürekli tartışan ve gergin olan biriyim bunu nasıl düzeltebilirim bilmiyorum kendimi sinir edebilecek kadar inatlaşıyorum ve sinir sistemim bozuluyor artık iyi değilim bunun bir çözümü var mı ? Nasıl düzele bilirim bilmiyorum en azından biraz sakin olmak istiyorum kendimi iyi hissetmek istiyorum bu çok zor benim için ve etrafımdaki herkes çok sinirli biri olduğumu ve bir araya gelmek istemediklerini söylüyorlar