Psikoloji Kategorisi

Kaybolmak yada kendini hiç bulamamış olmak

Merhabalar. 22 yaşındayım. Bir çok şeyi insanlara göre yaşadığımı ve sevdiğim sevmediğim şeyleri bile sürekli birilerinden esinlenerek belirlediğimi fark ettim. Ben kendimi tanımıyorum . Açıkcası bunun sebebinin de ne yaşarsam yaşayım kimseyle paylaşmamak herkesin her şeyini en derininde hissetmeme rağmen kendime konu gelince asla annemle ya da en yakınımla dahi paylaşmamak olduğunu düşünüyorum. Kimseye güvenemiyorum hiçbir konuda. Kendimi asla kimseye teslim edemem hep tetikte yaşıyorum neden bilmiyorum. Her zaman olabilecek en kötü senaryoyu düşünür ve ona göre olabilecek her ihtimale karşı tedbir almaya çalışırım en azından zihnimde bunu planlarım. Sanki yıllarca ben bir uykudaymışım gibi hissediyorum. Yıllarca böyleydi hiç böyle hissetmemiştim kendimi. Durup durup ağlıyorum. Daha önce ne ailemden ne de yakın çevremden kimse beni ağlarken görmemiştir ama şimdi tutamıyorum kendimi sürekli bir kaygı var kafamda geleceğe dair. Hiçbir şeyden zevk tat alamıyorum. Anda kalamıyorum. Eskiden böyle değildi ama eskidende çok anda yaşardım an biterdi yine o geçen anı çevirir çevirir yaşardım aklımda çook hayal kurardım olacak olmayacak her şeyi hayal ederdim böylece huzurla uykuya dalabilirdim. Artık hayal edemiyorum yanlış geliyor bu kendimden kaçmak için yapıyormuşum gibi geliyor . Elimde olan şuana kadar geldiğim bu noktada ki başarılı başarısız olan şeylerin hangisi bana ait bilmiyorum. Hiç ilişki yapmadım çünkü okul okurken gelecek kurarken dikkatimi dağıtacak her şeyden kaçtım. Sevsemde kaçtım sevmesem de. Kaçmak bir çıkıştı sanki. Şimdi kaçamıyorum kendimden ama kendimi de tanımıyorum çok ilginç. Çocuk gibi hissediyorum sanki herkes her şeyi tam vaktinde yaşamış herkes büyümüş ben çocuk kalmışım. Hevesim heyecanım puf oldu gitti sanki. Heyecanlanmıyorum artık. Sadece korku var içimde kocaman ve kaygı. Eskiden çok heyecanlanırdım hiç korkmazdım hem de hiç korkmazdım şimdi dönüp bakıyorum nasıl ya diyorum nasıl bu kadar cesur muşum neye güvenmişim aptalmışım belkide diyorum. Konuyu çok dağıttım ama gerçekten kötü bir durumdayım . Kimseye hiçbir şeyimi anlatmıyordum artık anlatmak istiyorum ama anlatamıyorum. Biliyorum ,susuyorum . Söylemek istiyorum susuyorum. Ağzımı açmamla ağlamaya başlıyorum dikkat çekmeye ya da ilgi istemeye çalışmıyorum gerçekten yaşadığım şeyi anlamlandıramıyorum. Seçtiğim mesleği bile bir romandan okuyup seçmişim ki çok roman okurdum. Hiç araştırmamışım bakmamışım dikkat etmemişim. Toplum tarafından sevilen meslek diye seçmişim içine girince de zorlanmadan yapabiliyorum diye seviyorum sanmışım. Ama dediğim gibi neyi seviyorum bilmiyorum. Kayboldum ben ve korkuyorum kendimi bulamamaktan. Sürekli kendime bir rehber bulmam lazım diyorum aslında biliyorum rehbere değil kendimi bulmaya ihtiyacım var ama nasıl yapabilirim bilmiyorum.

Panik atağımı nasıl kontrol edeceğimi bilmiyorum

Merhaba 18 yaşındayım ve yazın yaşadığım bir olaydan dolayı sıklıkla panik atak geçiriyorum. Ve bununla nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Her seferinde kalbim hızlanıyor durduramıyorum ve bu beni daha da geriyor, sanki her an başım dönecekmiş gibi hissediyorum. Ve o durumla da geceleri asla uyuyamıyorum. Hassas olaylardan fazla etkileniyorum bunlar beni çok tetikliyor, ama bazen en ufak birsey bile. Hassas dediklerimde yanlışlıkla karşıma çıkan şiddet-ölüm tarzi videolar, çıkmaması icin cok uğraşıyorum ama nafile. Bazenleri de duymam yetiyor, örneğin işte x kişisi kaza yapıp bacağı kırılmış falan kötü oluyorum. Gerçekten görsem boyle birsey o zaman direk bayılırım gibi. Nasil baş edeceğim bununla?

Temizlik takıntısı ve el yıkama takıntısını nasıl atlatabilirim

Temizlik ve el yıkama takıntısından nasıl kurtulabilirim Aslında temiz ama bana pis gibi geliyor. İlac olmadan nasıl tedavi edilir Zihnimde susmayan sacma sapan düşüncelerden nasıl kurtulabilirim yardımcı olursanız sevinirim. El yıkama takıntısından kurtulmak istiyorum yıkadıkça yıkıyorum sacma sapan düşünceler geliyo o sebeple kaliyorum nasıl geçer acaba yapmak zorunda psikolojim bozuldu artık bu takıntıdan kurtulmak istiyorum . daha onceden psikiyatri ye gittim ilac verdi.

Kendimi değersiz hissediyorum

Kendimi değersiz Hissediyorum kendime aynada bakmak istemiyorum kendimi nasıl önemserim kendime nasıl iyi davranabilirim bunun bir çözüm yolu var mı her şeyi kafaya takmadan nasıl yaşayabilirim kendimi nasıl dinleyebilirim iç sesimi nasıl hafifletebilirim bunun bir çözüm yolu var mı varsa nasıl bir yol izleyebilirdim şimdiden yardımlarınız için teşekkür ederim nolur bir çözüm yolu gösterin artık mutlu olmak istiyorum çünkü ben

Ne yapmam gerek aslında nasıl hissediyorum hiç bişey hissedemiyorum?

Merhaba,Küçüklüğümden beri “şımarma” denilerek oyuncaklarım çok az oldu. Diğer çocuklarda görünce çok kıskanıyordum. Evde kavga gürültü vardı, okulda ve arkadaşlar arasında sürekli zorbalığa uğradım, ağır sözler işittim. Yaklaşık 8 yıldır zorunlu olarak her gün spor yapıyorum. 11 yıldır okul, aile, akraba, spor ve sosyal çevremde sürekli kırıcı cümlelere, küfürlere, zorbalığa maruz kaldım. Yalnız kaldım, kendi kendime konuşmaya başladım. Kilom yüzünden dalga geçilmesi de beni çok yordu. Sonra hayatıma Emre girdi. Başta platoniktim, bu süreçte çok kırıldım çünkü o dönemde başka bir ilişkisi vardı. Daha sonra sevgili olduk, çok mutlu oldum. Ancak zamanla sorunlar başladı. Benim geceleri uyuyakalmam bile kavga sebebi oldu. Arkadaşlarıyla özel yakınlıklar kurması, oyunlarda ve sosyal medyada onlarla ortak paylaşımlar yapması beni çok incitti. Kendimi değersiz hissettim. Ben bir anda patladım, ağır sözler söyledim ve tüm suç bana yüklendi. Ama aslında ilişkimizde beni kıran birçok davranış da Emre’den geldi. Onun hatalarının hiç görülmemesi beni daha da yaraladı. Şimdi çok yalnız hissediyorum. Onun birçok arkadaşı oldu ama ben hâlâ zorbalıklarla, aile baskısıyla, spor baskısıyla, kilomla dalga geçilmesiyle mücadele ediyorum. Çok yoruldum, kimseye açılmak istemiyorum. Bu durumda nasıl toparlanabilirim, kendi içimde nasıl güç bulabilirim? Hiç birşey hissedemiyorum kendimi kaybettim hayatan zevk alamıyorum günlerim karın baş kalp ağrısıyla uyumakla yada müzik dinlemekle geçiyor çok yanlız hissediyorum o beni hiç bi zaman istemedi ama ben onsuz ölmüş gibi hissediyorum o şuan çok mutlu ben çok kötüyüm

Hayat mücadelesi

Nerden başliyicagimi bilmiyorum ama şunu diyebilirimki nerde bela varsa hep uzerimde aileme ben bakıyorum annem ve kardeşim var kimlik sıkıntısı çekiyorum çünkü yabancı vatandaşım annem hasta kas hastası ben 21 yaşındayım ama sanki 60 yasinda hissediyorum bazen yasamakla ölüm arasinda gidip geliyorum o kadar çok yoruldum ki bütün işlerim hep tersine gidiyo napsam elimde kaliyo ak diyorum Kara çıkıyo Kara diyorum yine Kara çıkıyo napicagimi bilmiyorum hayat mücadelem kalmadı resmen sabrin dahi tükendi nerdeyse resmi işlemler aile hayatı hep kötü gidiyo napicam ben

Öfke anında neler yapmalıyım?

Öfkelendiğimde ne yapacağımı bilemiyorum çok ağır sözler kullanıyorum çoğu zamanda kendime zarar veriyorum ve içimde herkese karşı güven sorunu var bu sorun yüzünden çevremde çok sevdiğim insanı kaybettim kendimi yanlız hissediyorum ve hep üzgün hissediyorum tereddütler içindeyim bu sıralar kendimi çok kötü hissediyorum ve bunun sonucunu biliyorum daha önce de piskolojik tedavi gördüm ilaç tedavisi oldum ama hiç biri sonuç vermedi

Kaygıyla yaşamak nasıl olur?

Merhaba Betül Canbel hocam kaygı ve anksiyete ile yaşamak nasıl olur diye bir soru sormuştum. Hatırlamanız açısından ben kaygı anlarında mide bulantısı öğürme yaşadığımdan bahsetmiştim. Bahsettiğiniz gibi zihnim sürekli beni o anlara götürüyor travma gibi kaldı bende son yaşadığım ilişki. Siz bana kaygılı olmanıza rağmen neleri başarmıştınız demiştiniz. O zaman da sıfırdan başlamıştım. 10 yıllık bir ilişkinin bitimi yeni bir iş heyecanı. Ama o dönem hep güzel şeyler olacak inancı vardı. 10 yıldan sonra kendimi bulmuş artık başka birini düşünmeden yeni ortamlara girebilmiştim. Hep karşıma gelen kişiyi ben seçeceğim sohbet etmeyi seven neşeli hobileri olan beni de açan biri istemiştim. İş bulmuştum çok da motivasyonlu devam ediyordum. Özgüvenim tam yerindeyken o işten oldum. İnançlarım yıkıldı. Sonra araya 2 sene girdi bu süreç annemin ameliyatıyla devam etti. 3. Sene de bir ilişki yaşadım bu hayal ettiğim kişi çıktı karşıma o da bambaşka sebeplerle yaklaştı bana. Eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar notlar. O kişiye olan sevgisi bana yoktu. Sanki ben herkesin gözünde başkasını unutturmaya çalışan biri gibiydim. O ilişkiye ait olmaya çalışıyormuş gibiydim dışardan. Ama içerdeki durum öyle değildi. O kişi bana sevdiğini söylerken terapi sürecinden geçmişti. Sanki her şeyini öncesinde tüketmişti. Çok sorguluyordu her şeyi. Evet hayat beklentilerimizi isteklerimizi karşılayan insanlarla mutlu olduğumuzda şekillenir. Ama son zamanlarda empoze edilen kendini sev sen en iyisini hak ediyorsun yaklaşımı narsist bir yerden duyulmaya başlandı bazı ilişkilerde. O sorgulamalar beni o kadar eksik hissettiriyordu ki. Konu kendi sınırları kendi hayatı olunca çizgiyi en ufak şeyde çeken insan beni bir hatamda ayrılğa sürükledi bu bahsettiğim hata mıdır bilinmez uyarmama rağmen geride şiir not saklayarak kız arkadaşıyla mesajlaşıp bunları siliyordu ve ben yakalamıştım bunlardan sonra tükenmiş biri vardı karşısında zaten beklentilerim de karşılanmıyordu denilerek bitirildi. Onun da kendince haklı sebepleri var ama benim beynim bu ayrılığı anlamlandıramadı. O gün ben gülemedim eğlenemedim. Konu ayrılığa geldi. Ama konu ben ve benim duygularım olunca sürekli anlayış suskun saatler üzgün bakışlar açıklamasız durumlar bıkmıştım artık bu döngüden. Herkesi bu kadar çok anlamaya çalışmaktan yoruldum. Resmen anlayış yorgunuyum. Şimdilerde bu inancı kaybetmiş olmanın yükü var üzerimde. Arkadaşım dediğim insanlarla da bağlarım koptu. Zihnimde hep dönüp duran dönerse ne olacak çok seviyorum evet özlüyorum ama adım atmıyorum hatta her şeyim kapalı ona. Ama fedakarlık yapmalı mıyım. Ömrüm susarak kaygılı içe dönük geçti. Savaşmalı mıyım. Yoksa yaşanılanları kabul etmeyip karakterimi ortaya koyup sevgime rağmen yoluma mı bakmalıyım. Hayat bu seçimlerle beynimin içinde devam ediyor. Ya kendime uygun olmayan ilişkiler arkadaşlıklar içinde bulursam kendimi. Çünkü onun entelektüel birikimi hobileri hayat tarzı tam bana göreydi. Sırf kıyafetlerimden ödün vermek istemiyorum artık diye ilerde bunu yapmadığım için pişman olursam diye beynimi yiyorum resmen. Ya farklı bir hayat koşulunda olursam ve keşke demekten korkuyorum. O kişi şarkılar paylaşıyordu ama ben tepkisiz kaldığım için 3 aydır sessizliğe büründü ama içten içe de şunu düşünüyorum hayat doğru kişiyi bizden kaçırmaz elbet karşımıza çıkarır. Şu an yol ayrımındayım belki enerjimin çoğunu bunları düşünmeye veriyorum. Ama hissediyorum o bağ kopmuyor. O da kıyafet konusunda kararlı birisi. Sanırım bu hikaye bu kadar diyip kabullenmek lazım. İçimde onu acıtmadan yaşayabilmeyi başarmam lazım. Bu düşüncelerle nasıl yaşanır. Bu kaygıyla nasıl yaşanır bilmiyorum. Dışardan görenler evde oturuyorum diye düşünüyor oysa beynimin içinde ne savaşlar veriyorum. Ama yinede içimdeki o güce sıkı sıkı tutunuyorum gülebiliyorum bu süreçte kendime bakıyorum yürüyşe çıkarıyorum kendimi mücadelem devam ediyor ama evde olmaktan çok yoruldum paylaşacak kimsem yok bunları. Herkes kendince fikir verir belki de doğru veya yanlış ama yaşadıklarım sadece ben de kaldı. Zihnimde dönüp duruyor o anlar sürekli acaba olur mu yok yoluma devam etmeliyim ikileminde gidip geliyorum. Ama her yeni gün yoluma devam etmeyi seçiyorum aslında kararsızlıkta bir karardır. Çünkü ona her şeyim kapalı. En azından dönmedim. Kabul etmedim o saygısızlıkları diyebiliyorum kendime.

Psikolojik bir rahatsızlığım var mı?

Merhabalar, kendimi anonim tutuyorum çünkü karanlıkta kalmak daha rahat olmamı sağlıyor. Ben duyguları hissedemiyorum. Daha doğrusu hissedebiliyorum ama çok az. İnsanlardan hoşlanmıyorum ve empati yapamıyorum. Bazen kendimi içi boş bir kutu gibi hissediyorum. Duygulardan arınmış ve boş. Sevmek, başkası adına üzülmek, diğer insanları umursamak. .. Bunların bazılarını neredeyse hiç hissedemiyorum. Çocukluğumdan beri rol yaparak ve içimdeki boşluğu saklayarak yaşadım. Bunların dışında tehlike anında korkuyu ve adrenalini hissedebiliyorum. İnsanların yanında kalmayı sevmiyorum. Sanki duygularım var da onlar gibi hissedebiliyormuşum gibi yapmak sıkıcı. Fakat bazen zorunda olmasam bile yapmazsam çok garip görünür dediğim oluyor. Bir de insanlar benim bazen çok soğukkanlı hatta psikopat olduğumu söylüyor. Lisedeyken yakaladığım sinekleri öldürmeyecek şekilde acı çekmelerini sağlıyordum. Bazen sadece kanatlarını kesip uçmaya çalışmalarını izliyordum. İnsanların duyguları gibi yaşamları da umurumda olmuyor. İnsanları manipüle etmek istediğimde başarılı oluyorum fakat genel olarak asosyal takılmayı seviyorum. Okul yıllarımda (şu an üniversitedeyim) hep yanıma takılan insanlar olurdu. Yalnız kalmayı seviyordum ama peşimi bırakmıyorlardı. Arkadaş gibi davranıyorlardı fakat ben çıkarım olmadığı sürece insanlarla konuşmayı istemiyorum. Yaptıkları şakalar ve gülüşmelerin yanında sadece gülümsüyordum ve eğer yapmacık olduğumu söylerlerse ön dişimdeki 2 çürük yüzünden normal gülmediğimi söylerdim. Gülme konusunda cidden berbatım. Bunu yazmadan önce çok araştırma yaptım. Sosyopat ve psikopat gibi terimlerin bana hiç de uzak olmadığını fark ettim. Anneme ve babama baktığımda bile kendimi onlara yakın görmüyorum.

Nasıl istenmeyen düşüncelerle başa çıkarım

beynim sürekli bu düşünceleri ürettiği için içim hep huzursuz oluyor. bu beynimi yormakla kalmıyor bedensel olarak ta bir yorgunluğa sebebiyet veriyor. bu düşünceler artık tik gibi oldu. yani onu oraya koymazsan bu böyle sonuçlanır gibi . bu düşünceler beni gün içinde çok fazla boğuyor. artık gerçekten bıktım bu düşüncelerle uğraşmak hayat zevkimi yok ediyor. çok bunaltıcı hissettiriyor bu düşünceden kurtulmak istiyorum